ماندن در عراق آن هم پس از سقوط صدام، تصمیمی احمقانه بود که از سوی سرکردگان مجاهدین و بخصوص شخص مسعود رجوی اتخاذ شد.
آنها با وجود اینکه می دانند بعد از صدام حامی دیگری در عراق برای خود نمی یابند اما ملتمسانه و دیوانه وار خاک عراق را چسبیده اند، و با وجود از دست رفتن اشرف هنوز این کشور را ترک نکردند.
مسعود رجوی برای بقای گروهش هنوز خون می خواهد و این خون ها بهانه ای برای حضور مجاهدین در محافل بین المللی و برانگیختن حس ترحم برای آن ها می باشد و الا دیگر نه خودشان حرفی دارند و نه حرفشان برای کسی خریدار ندارد چرا که به هر لحاظ به بن بست رسیده اند.
رجوی به خوبی می داند مردم عراق و بخصوص کردهای این کشور به دلیل جنایتهایی که این گروه با همدستی صدام حسین در عراق کردند به خون او و اعضای مستقر در لیبرتی تشنه اند و با قاطعیت تمام بدنبال اخراج آنها از عراق و حتی الامکان نابودی این گروه هستند اما با این وجود با فراق خاطر و تعللی احمقانه نسبت به جابجایی آنها اقدام می کند چرا که بدش نمی آید هر از گاهی با کشته و زخمی دادن این بیچارگان گرد و غبار فراموشی مجاهدین از اذهان را تکانی بدهد.