برغم فعالیتهای روشنگر اعضای جدا شده علیه تشکیلات سیاه و مافیایی رجوی حداقل در دو دهه گذشته ، همچنان زوایایی پنهان از خیانت رجوی به اعضای نگون بخت و خانواده های مظلوم شان وجود دارد که بسیار ضروری است که بدان پرداخته شود.
از اسیران رجوی در اسارتگاه مانز آلبانی یک قلم بالغ بر ۵۰ تن از زنان اسیر فقط از استان گیلان محبوس هستند که اجازه تماس با خانواده هایشان را ندارند و از عمر و جوانی شان چیزی نفهمیدند و به بطالت گذراندند.
اساسا بنیاد خانواده این زنان از هم پاشیده شده است که قیمتی بود که به پای مطامع جاه طلبانه رجوی ریخته شده است.
در دیدار با معصومه فرحناک بتاریخ ۱۳ اردیبهشت ماه ۱۴۰۴ در دفتر انجمن نجات گیلان که خواهرش زهرا را در اسارت رجوی دارد شنیدم:
” خانواده ما بواسطه ظلم و جور رجوی از هم پاشیده شده است و نابود شده ایم. ببینید این خواهر من با یک ازدواج تشکیلاتی در دهه شصت چه به روزگار خودش و ما آورده است. همسرش مرتضی کوهستانی در عملیات مرصاد به قربانگاه رفت و سپس خودش ماند با یگانه فرزندش محمد که هم اینک در آلمان مقیم است و زندگی عادی خودش را دارد ولی رجویها کماکان در هر فرصتی از وی برای برنامه های فریب کارانه خود بهره برداری می‌کنند و دست بردارش نیستند. پدر و مادرم نیز چشم انتظار بدرود حیات گفتند و بنده و برادرم و سایر اعضای خانواده نیز رنج دوری و بیخبری اش را تحمل میکنیم. خود زهرا نیز در اسارتگاه آلبانی و به دور از فرزندش محبوس است و با گرفتن نام و نشان و کرسی تشکیلاتی کذایی شوربختانه روزگار غریبی را می‌گذراند…”
خانم معصومه فرحناک در خلال دیدار صمیمانه خود با اعضای انجمن نجات گیلان امیدوارانه نامه ای خطاب به خواهر اسیرش نوشت و با ضبط فیلم آنرا قرائت کرد شاید که زهرا هم بتواند متقابلا چنین کند.
به امید آن روز
علی پوراحمد