پس از سقوط صدام حسین و به پیرو آن سقوط سلطه رجوی در کشور عراق، این شرایط برای خانواده های اعضای گرفتاردرفرقه مجاهدین فراهم گردید تا پس از سالها انتظار دروازه های مقراصلی فرقه موسوم به اشرف در شمال غرب بغداد بروی آنها گشوده شده و برای اولین بارموفق شدند تا فرزندان خود را ولو برای ساعات کوتاه ملاقات کنند. و این نقطه عطفی بود که سران باند رجوی را بر آن داشت تا بدلیل تبعات عاطفی ، انسانی و تاثیر مستقیم بر روی اعضای نگون بخت که پس از دیدار با مادر و سایر اعضای خانواده خود شوکه شده و به زبان ساده بخود آمده بودند، اندیشه ای بکنند. از این رو با تشکیل جلسات متعدد با فرماندهان آمریکایی مستقر در مقر اشرف تلاش کردند تا به کمک نیروهای آمریکایی با زدن برچسب های واهی و کذب مانع حضور خانواده ها شوند. اما این اقدامات نتیجه معکوس در پی داشت وعزم راسخ خانواده ها تمامی توطئه های باند رجوی را درعراق درهم شکست و شاهد حضور بی پایان آنها در اطراف اشرف بودیم.
پس از انتقال و به عبارت دیگر اخراج فرقه مجاهدین ازعراق و استقرار آن گروه در کشور آلبانی، احتمال گرایشات اعضاء و میل به آزادی و ارتباط با خانواده بدلیل شرایط جغرافیایی و سیاسی بشدت افزایش یافت. وحشتی استخوان شکن سر تا پای تشکیلات عنکبوتی مجاهدین را فرا گرفت . وضعیت در خصوص ریزش نیرو چنان بحرانی شد که مریم قجر لانه گرم و نرم خود در حومه پاریس را رها و سراسیمه درآلبانی لنگر انداخت و علاوه برنشستهای طولانی با اعضای گرفتار که بیشتر جنبه بازدارندگی از بریدگی داشت ، دست به جیب شده و پشت پرده با بلند پایه ترین دولت مردان کشور آلبانی در خصوص ممانعت از حضور خانواده ها و حتی اخراج جدا شده ها که احسان بیدی یکی از آن نمونه ها بود، وارد معامله کثیف شد. متاسفانه دولت آلبانی به تمامی معاهدات بین المللی، حقوق بشری و اصول انسانی و اخلاقی پشت پا زده و با سران فرقه مجاهدین برای تضییع حق و حقوق پدران و مادران چشم انتظار هم کاسه شدند. ننگی که هرگز از دامان سیاسی و فرهنگی کشوری همچون آلبانی که تاریخ غنی در ظلم ستیزی دارد، پاک نخواهد شد. و این تناقض بین مادران چشم انتظار و دولت آلبانی همچنان مبهم و بدون پاسخ باقی مانده است.