کنفرانس امنیتی بغداد در هفته گذشته به ریاست دکتر نوری المالکی نخست وزیر عراق و با شرکت نمایندگان سیاسی و امنیتی سیزده کشور و نمایندگانی از اتحادیه عرب و سازمان کنفرانس اسلامی در پایتخت این کشور برگزار شد. یکی از ویژگی های برجسته این کنفرانس حضور نمایندگانی از ایران، آمریکا، نمایندگان اعضای شورای امینت سازمان ملل و همسایگان عراق در کنفرانس امنیتی بغداد بوده است.

قاضی”جعفر الموسوی” دادستان دادگاه عالی جنایی عراق گفت: این دادستانی دلایل قانونی‎ای در اختیار دارد که سازمان مجاهدین خلق ایران را محکوم می‎کند. الموسوی در مصاحبه‎ی تلفنی روز جمعه 9 مارس 2007 با خبرگزاری مستقل”اصوات العراق” تصریح کرد: مدارک و اسناد صوتی و تصویری زیادی وجود دارند که تأیید می‎کنند سازمان مجاهدین خلق در دو جنایت دست داشته است. جنایت اول قتل عام و کوچاندن مردم می‎باشد که در اثنای حوادث سال 1991 انجام شده و دوم مسأله‎ی چپاول و غارت سرمایه‎های ملت عراق می‎باشد.

NULL

مادری به نام Anne Singleton از پنجره های کلبه ای شکل خانه مرتبش که در یک خیابان خلوت در حومه شهر قرار گرفته به بیرون خیره شده است. ماشین Audi او در محل پارک مقابل خانه قرار گرفته و در پشت آن او ردیف مرتبی از درختان سپیدار که به یک کلیسا در یک محوطه باز منتهی میشود نگاه میکند. این یک منظره خاص انگلیسی است… و یک دنیا از بیابانهای خصمانه عراق و قرارگاه های آموزش نظامی سازمان مجاهدین خلق فاصله دارد. اگر چه Anne نیز زمانی آن را خانه خود میدانست. او تحت سلطه یک سازمان تروریستی بوده و آماده بود تا زندگی خویش را فدا کند – و قربانی کردن زندگی افراد بی گناه – به نام یک جنگ تشنه به خون.

در شهریور ماه سال جاری مطلبی تحت عنوان” چهار دهه انحراف” در سایت کانون آوا منتشر شد که دارای نکات جالبی بود و اکنون مایلم از زوایای دیگری نیز به این موضوع انحراف برخورد نمایم وقتی به انحرافات سازمان مجاهدین در طی چهل سال گذشته نگاه می کنیم به چند مورد واضح و آشکار می رسیم که می توان به سه مجموع زیر اشاره کرد: اگر در بدو تاسیس این فرقه ملی گرایی ــ اسلام گرایی و چپ گرایی مبنای اصلی ایدئولوژی آنان بود اکنون بعد از گذشت سالها از آن انگیزه ها جز دیکتاتوری رجوی چیزی باقی نمانده. ملی گرایی آنان با استقرارشان در عراق و اقدام نظامی علیه هم میهنان خود از خاک دشمنی که در حال جنگ با کشور ایران بودرنگ باخت.

از زمانی که مجاهدین اعلام به مبارزه مسلحانه علیه نظام نمودند و متعاقب آن تشکیلات و زیر مجموعه خود را از ایران به خارج از مرزها کوچ دادند، در اولین گام ها تمامی تلاشش را معطوف به نفوذ نیروهایش برای عملیات به داخل کشور می کرد که خود یکی از بزرگترین مشکلات سازمان تلقی می شد. و می بینیم که بعد از سال های اولیه، تحرکات نظامی سازمان و ترور اشخاص اعم از دارای مقامات و چه مردم کوچه بازار ورود نیروهای سازمان به داخل خاک میهن بسیار سخت شد، به طوری که دیگر نوار مرزی ایران عراق که در آن روزها درگیر جنگ بودند مکان امنی برای نفوذ نبود و چه بسیار نیروها که حتی با شبیه کردن خود به افراد کرد باز هم مورد پیگرد و دستگیری نیروهای امنیتی ایران قرار می گرفتند.

گاهی برخی نوشته ها،مانند یک جرقه، روشن کننده فضای تیره و تار شایعات و اکاذیبی است که با جهت گیریهای خاص پراکنده و منتشر می شود. چند روزی است که دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین، با نقل قولهای بی پایه و خبرسازیهای مشکوک، رفتن برخی از شخصیتها و مقامات عراقی از جمله مقتدا صدر به ایران را جار می زند. در نگاه ابتدایی تصور می شود که این شایعه سازیها در راستای استراتژی کنونی مجاهدین یعنی رو در رو قرار دادن آمریکا با ایران و تحریک آن برای حمله نظامی به ایران باشد، اما مقاله بسیار مهم آقای حبیب العراقی که در سایت صوت العراق درج گردید، بخش دیگری از نیات پنهان مربوط به این شایعه افکنی در باره رفتن مقامات عراقی به ایران را آشکار می سازد.

الف- عراق همچنان در آتش قهر و کینه ی خرابکاران، فرصت طلبان و تروریستها می سوزد و هر روز آتش این ستمکاری بیش از پیش بر دامن ملتی رنج کشیده و مظلوم شعله ور می شود. بنا بر آمار رسمی تاکنون 2 میلیون نفر از مردم عراق از ترس کشته شدن به سوریه و اردن پناه برده اند، همچنین 2 میلیون نفر دیگر در وضعیت بسیار بد امنیتی معیشتی به سر می برند ضمن اینکه هر ماه نیز صد هزار عراقی خانه و کاشانه ی خود را ترک می کنند.

پرونده سیاه سازمان مجاهدین اصلاح پذیر یا حذف شدنی نیست، چون رنج وظلم اعمال شده بر قربانیان ترور و خشونتِ مجاهدین را نمی توان نا دیده گرفت، تا دنیا دنیاست نام ونشان تروریستی بر تارک سازمان مجاهدین نقش بسته می ماند، به آرم سازمان نگاه کنید، در نگاه اول می بینیم که با آلت و اسباب ترور تزیین شده، رجوی جز به آدم کشی و خیانت نمی اندیشد، حال چه شده که هر روز رنگ ورخسار عوض می کند؟ روزی دم شیر خورشید را می گیرد و کشان کشان آنرا تا وسط پرچمش می برد، بعد برای فرار از بن بست ها و اعلام تغییر هویت یال و گوپال شیر را قیچی می کند

یکی از دوستانم از استان دیاله و شهر بعقوبه واقعه‎ای را برایم بیان کرد که در آن زمان (رژیم صدام) نتوانستم درست آن‎را تحلیل کنم. خلاصه‎ی ماجرا این بود که مجاهدین، بر خیابانی که او در آن ساکن بوده سیطره پیدا می‎کنند. در همان زمان به یکی از خانه‎های این منطقه هجومی صورت می‎گیرد و یکی از جوانان به نزد آنان می‎رود تا از آنها کمک بگیرد، به او جواب نمی‎دهند و او برمی‎گردد. یکی از مردم از وی می‎پرسد”با آنها صحبت کردی؟ چرا برای کمک نیامدند؟” او می‎گوید”خیلی با آنان صحبت کردم ولی جواب مرا ندادند، به گمان من آنان زبان عربی را نمی‎فهمیدند!”

پس از درج مقاله‎ی”مجاهدین، سیاسی یا نظامی” که مبتنی بر آگاهی از وضعیت فعلی درون تشکیلات اروپایی مجاهدین و فضای به تدریج حاکم شونده بر اردوگاه اشرف به رشته‎ی تحریر درآمد، بخشی از مباحث به‎شدت رایج در میان اعضاء، سمپات‎ها و هواداران گروه تروریستی مجاهدین، که بر سر خروج از عراق، انتخاب مشی سیاسی و… مطرح است، بیرونی شده و پچ‎پچ‎های در خفا را علنی نموده است.

فرقه تروریستی مجاهدین تحت رهبری رجوی ها سه سال پیش در عراق خلع سلاح شدند آنها از طرفی صدام و شرایط ایده آل اقدامات تروریستی خود را باخته اند، این را از چشم ملت ایران می بینند چون این مردم از مجاهدین نفرت دارند و به آنها اجازه ورود به میهن خود را نمی دهند. به همین دلیل رجوی تشنه به خون این ملت بوده و هست لذا بعد از شکست و به بن بست رسیدن استراتژی های کهنه اینک دشمنی های خود را در قالب ها و اشکال دیگری علیه مردم ایران بارز می نماید، ابتدا با جاسوسی های هسته ای علیه منافع ملی ایران وسپس با مزدوری هر چه تمامتر به تحریم علیه مردم از طریق بیگانگان مبادرت ورزید. این فرقه برای نشان دادن محتوای ضد ایرانی خود از آمریکا می خواهد علیه ایران وارد عملیات نظامی شود و به ایران حمله کند.