Një thirrje për fëmijët e harruar pas portave të mbyllura të kampit të MEK
Çdo vit, më 25 maj, bota kujton fëmijët që janë zhdukur, që janë larguar pa gjurmë, që nuk janë kthyer kurrë në shtëpi. Është një ditë reflektimi, dhimbjeje dhe shprese – një kujtesë se pas çdo fytyre të humbur fshihet një histori, një familje që pret, një nënë që lutet, një baba që endet nëpër kujtime.
Por sot, le të flasim edhe për një tjetër lloj humbjeje – më të heshtur, por jo më pak tragjike. Le të flasim për qindra fëmijë dhe të rinj që ndodhen prej vitesh në kampin e MEK, në Shqipëri. Ata nuk janë zhdukur në rrugë, por janë zhdukur nga jeta e prindërve të tyre. Jo për shkak të fatkeqësisë, por për shkak të një ideologjie që ndalon çdo formë kontakti me familjen, që ndalon dashurinë natyrore ndërmjet nënës dhe fëmijës, që ndalon mallin, kujtimin dhe lidhjen njerëzore.
Në kampin e MEK, komunikimi me familjen konsiderohet “rrezik ideologjik”. Prindërit nuk mund të dërgojnë një letër, një përshëndetje, një fotografi. Disa prej tyre kanë ardhur deri në portat e kampit, kanë qëndruar me ditë të tëra për të kërkuar një takim me bijtë e tyre – por janë refuzuar. Ata janë ende gjallë, por të humbur. Të pranishëm fizikisht, por të zhdukur nga jeta e atyre që i sollën në këtë botë.
Sot, më 25 maj, le të kujtojmë edhe këta fëmijë. Le të flasim për ta. Le të kërkojmë që të rikthehet njerëzorja, që të thyhet heshtja, që të ndalohet izolimi. Askush nuk duhet të ndahet nga nëna e tij në emër të një ideologjie. Asnjë organizatë nuk ka të drejtë të ndërtojë mure mes shpirtit të një fëmije dhe zemrës së një prindi.
Fëmijët nuk janë pronë. Ata nuk janë mjete për qëllime politike. Ata janë jetë që kërkojnë dashuri.
Sot, përtej statistikave dhe përtej fjalëve, le të bëhemi zë për ata që nuk mund të flasin. Për fëmijët e humbur që jetojnë mes nesh, por që nuk guxojnë të kujtojnë shtëpinë.