Prej katër deri në pesë vjet, jam njohur me problemet e nënave pritëse përmes dikujt që e quaj “babai im”. Kam marrë pjesë disa herë në takime ku kanë folur disa nëna dhe jam njohur me dhimbjen e tyre.
Është shumë e vështirë për një nënë të mos e shohë fëmijën e saj për vite me radhë, ose kur ai mbahet i burgosur nga ata që nuk e lejojnë të takohet me të.
Dhimbja e këtyre nënave është shumë e madhe dhe e ndiej me gjithë zemrën time, sepse edhe unë jam nënë e dy fëmijëve.
Ditën që dëgjova rrëfimet e dy nënave, me emrat Nëna Abdullahi dhe Nëna Zahra, qava dhe iu luta Zotit që t’u japë mundësinë të takojnë fëmijët e tyre sa më shpejt.
Në të vërtetë, asnjë nënë nuk heq dorë nga fëmija i saj, sepse ai është nga mishi dhe gjaku i saj – që do të thotë se e gjithë jeta dhe ekzistenca e një nëne është fëmija i saj.
Që nga tani e tutje, do të jem përkrah nënave që kërkojnë të takojnë fëmijët e tyre.
Këto nëna vërtet janë shtypur padrejtësisht dhe është “Mack”-u që duhet të respektojë ligjin dhe të përmbahet ndaj të drejtave themelore të çdo qenieje njerëzore.
Shkelja e të drejtave të njeriut nuk ndodh vetëm kur vriten njerëz, por edhe kur mohohen të drejtat themelore të çdo të burgosuri, siç është e drejta për të takuar të afërmit.
Por ligji i këtij sekti është si ligji i xhunglës.
Duhet të luftojmë për të drejtat e nënave iraniane.
Fatemeh Vathi