“خدایا تنها آرزویم این است عمری به پدر و مادرم بدهد که بتواند حتی یک بار هم شده با فرزندش محمد مهدی دیداری داشته باشد.”
این جمله ای است که آقای حسین ثابت رستمی از خدا می خواهد. خیلی سخت است و تحمل آن برای پدر و مادر بسیار سخت تر. چون با فرقه ای بسیار جنایت کار مواجه هستیم که حتی حاضر نیست اعضایش با خانواده خود تماس برقرار نموده و دلشان را شاد کند.
خیلی از مواقع شبها خواب آزادیت را می بینم و تو را در آغوش گرفته و در کنار همدیگر درد و دل می کنیم ولی وقتی از خواب بیدار می شوم باز با سرابی مواجه می شوم که همه این خوابها فریبی بیش نبوده است و دوباره دل تنگی من آغاز می شود. خدایا تا کی باید این دوری و جدایی ادامه داشته باشد؟ تا کی باید برادرم محمد مهدی در چنگال رجوی تروریست اسیر باشد؟ سی و هفت سال گذشته است آیا بهتر نبود مانند دیگر دوستانت از فرقه جنایت کار رجوی جدا شده و مزه زندگی آزاد را می چشیدی؟
من به عنوان برادرت تنها چیزی که انتظار دارم این است که فقط برای یک لحظه با خودت فکر کنی که این همه سال رجوی فریبکار چگونه با شیادی و حقه بازی شما را در تشکیلات مخوف خود نگه داشته است. فقط به این فکر کن که آیا رجوی تروریست به وعده های داده شده خود عمل نموده است؟ آیا همه افرادی که از مناسبات جهنمی رهایی یافته و ماهیت فرقه رجوی را افشا نمودند دروغ بوده است؟ فقط یک لحظه که آن هم فکر نمی کنم سازمان زمانی برای این کار بدهد با خودت تنها باش و خوب فکر کن.
من عکسی از پدر و مادر پیرمان را برای تو گذاشتم که اگر شرایطی برای دیدار داشتی در خواهی یافت که آنان از غم دوری و دیدار با تو چگونه پیر و شکسته شدند. به امید دیدار
برادرت حسین ثابت رستمی – رستم کلا