روز سه شنبه 27 فوریه 2007 به دعوت حزب سبز های پارلمان اروپا اجلاسی در بروکسل مقر اصلی پارلمان اروپا برگزار گردید که به بررسی وضیعت سازمان مجاهدین و نقش آن در تحولات ایران می پرداخت. همزمان با این اجلاس به دعوت این پارلمان تعداد قابل توجهی از ناراضیان و منتقدین سازمان مجاهدین که امکان حضور در این اجلاس را داشتند از کشورهای آلمان – هلند –نروژ- سوئد حضور به هم رساندند.

یک سال پس از ورود نیروهای بلغاری و انتقال مسئولیت نگهداری بازداشتگاه اشرف به این نیرو، سران فرقه که تا کنون سر در برف کلیت قضیه را هم انکار می کردند بالاخره با اقرار به وجود چنین نیرویی در اشرف در سایت های مختلف فرقه رجوی نوشتند که: “…بلغارستان نسبت به اعمال تحریک‎آمیزی که ممکن است قرارگاه اشرف در عراق را مورد تعرض قرار دهد، هشدار داد…” از طرف دیگر اخبار رسیده از عراق حاکی از آن است که انتقال افراد جدا شده از فرقه رجوی به محلی مناسب تر در دستور کار قرار گرفته و برخی نیز تا کنون از قسمت شمالی بازداشتگاه (تیپف) منتقل شده اند. در همین رابطه ارتباط های معمول خانواده ها با افراد جدا شده از فرقه در عراق موقتا قطع گردیده است.

“عادل عبدالمهدی” معاون رییس جمهوری عراق، در سفر خود به ترکیه، در کنفرانس خبری مشترک با”عبدالله گل” وزیر امور خارجه این کشور، ضمن بر حذر داشتن تمامی گروههای عراقی از دخالت در امور داخلی ترکیه، حملات نظامی نیروهای ترک علیه کردهای مخالف شمال عراق را تکذیب کرد. وی همچنین اشاره نمود که علاوه بر حزب تروریستی کارگران کردستان، سازمان مجاهدین خلق نیز از گروههای تروریستی حاضر در عراق بشمار می‌آید که باید از این کشور اخراج شوند.

دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین، عکسی را از فیلابی منتشر کرده که کلاسوری را زیر بغل به دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در ژنو می‎برد. حتی عکسی از پشت شیشه‎های ساختمان کمیساریا گرفته شده تا ثابت شود که وی به آنجا رفته است. مجاهدین مدعی‎اند که 500 امریکایی خواسته‎ی آنان درباره‎ی پناهندگی در عراق را تکرار کرده‎اند و از کمیساریا خواسته‎اند که به دولت عراق فشار بیاورد تا به آنها پناهندگی بدهد.

این روزها مصادف با سالگردانقلاب سال 1357 ایران است. مجاهدین کماکان اصرار دارند در این خصوص موضع داشته باشند. اما مشگل اینجاست که این موضع گیری به حقیقت نقش واقعی سازمان مجاهدین خلق در این انقلاب نمی پردازد. از منظر مجاهدین حقیقت همان چیزی است که آنها می گویند و بر اساس یک قاعده فرصت طلبانه مدام هم مشمول زمان و مکان می شود. آنها مدعی هستند وقتی از زندان آزاد شده اند در مقابل یک عمل انجام شده که همان پیروزی انقلاب بوده قرار گرفته اند و در عین حال مدعی هستند رهبری انقلاب سال 57 که از اساس آنها مالک آن بوده اند توسط روحانیت سرقت شده است

بقایای رجوی که به‎شدت از تصمیم و نظر شورای وزیران اقتصاد و دارایی اروپا دچار شوک و سرخوردگی شده‎اند، با برگزاری تجمعی با شرکت چند تن از حامیان خارجی این گروه و مریم رجوی، به تلاش برای تغییر این تصمیم پرداخته و با دست‎آویز قرار دادن حکم دادگاه بدوی اروپا، کوشیدند تصمیم شورای وزیران اتحادیه‎ی اروپا را غیرقانونی نشان دهند! اما در پس این تاکتیک ناکارآمد و ژست توخالی، آنچه به‎طور محرز و مشخصاً از زبان مریم رجوی بیان گردید، حاکی از درک رهبران مجاهدین از فرو غلطیدن در فاز بی‎بازگشت اضمحلال و فروپاشی این گروه تروریستی است.

« تروریسم حاصل کار دست‎هاى مریى است؛ پروژه‏اى تشکیلاتى است و گزینشى استراتژیک و توطئه‏اى به قصد آدم‎کشى و وحشت‏افکنى. پس شگفت نیست اگر دست‎اندرکاران این توطئه از توجیه استراتژى خود در محضر عام اکراه داشته باشند. ولى وقتى توجیه اخلاقى پذیرفته نباشد، راه براى مدافعه و توجیه اید‏ئولوژیک باز مى‏شود. با این حال، مهم است که این دلایل را دقیقاً ببینیم و صریحاً رد کنیم.

صدام هم به سرنوشت سایر دیکتاتورها گرفتار گردید.با ذلت مردن پایان محتوم برای همه ی آنان است. واما عبرت گیری از چنین وقایعی هم توسط طرد شدگان وخائنان به مردم، یا خیلی اندک است ویا اصلا” نیست. صدام خود با رویای سردار قادسیه به ایران حمله کرد وبا هدف ژاندارمی منطقه ی خلیج فارس به کویت یورش برد وبالاخره برای خود یال وکوپالی قائل بود والبته حامیانی داشت که خود را صاحب همه ی کشورها می دانند! با این همه دست انتقام زمانه اورا گرفت ویال وکوپالش را به زیر کشید. به دار آویخته شدن صدام با آن تصویری که از او به نمایش گذاشته شد یعنی اوج در ماندگی وفلاکت وافلاس! باید همانند لرزه ای بر پیکره بی جان هواداران او بیفتد. چرا که دیگر امیدی به بازگشت او نیست.

سؤالات خیلی زیاد است ولی فرصت کوتاهی برای ما باقی مانده است. می خواستم لطف کنید هر چقدر که وقت هست در این مورد هم توضیح بدهید.آن هم جدا شدن یکی دیگر از اعضای شورای ملی مقاومت است، شورایی که سازمان مجاهدین ساخته اند و اسمش را از شورای ملی مقاومت فرانسه گرفته اند. در آغاز با یک ائتلاف خیلی گسترده آغاز کرد اما به ترتیب اعضای خودش را از دست داد. اخیراً هم در اخبار بود که خانم فریبا هشترودی نویسنده، روزنامه نگار و دختر پرفسور محسن هشترودی از سرمایه ها و گنجینه های علمی ایران از این شورا جدا شده است. خانم هشترودی سالیان با این سازمان بود و فعالیت می کرد. چه شده است؟ شورایی که امروز می بینید و شورایی که در ابتدا بود؟. فرصت کوتاه است لطف کنید در این مورد توضیح بدهید.

به‎ موازات آن‎که جرج بوش به‎جای حل عوامل ریشه‎ای بحران عراق، با گسترش سیاست‎های جنگ‎طلبانه‎اش، سعی دارد تا ایران را عامل ناکامی و شکست‎های ارتش امریکا در عراق معرفی کند، گروه‎های تروریستی و ارهابیون از رهگذر این سیاست تلاش دارند تا به خواسته‎های خود دست یابند و کسانی که تا زمان حیات صدام خواهان خروج نیروهای امریکایی از عراق بودند، اکنون رسماً از سیاست‎های جدید بوش مبنی بر ادامه‎ی اشغال‎گری و خشونت و افزایش تعداد نظامیان امریکا در این کشور حمایت می‎کنند.

آرزوها و امیدهای همه این بود که شورای ملی مقاومت جوهر کلامی است که برای برون رفت از هر تضادی باید به آن متوسل شد. در بین ما ایرانیان مشکلاتی که وجود دارد، این است که چرا شوراها، تشکل ها و احزاب ما هر کدام بعد از رونق اولیه خیلی زود به رکود و کدورت و انحلال کشیده می شوند و پایان خوبی ندارند و تاثیر نامطلوبی در ذهن مردم از خود بجا می گذارند. چه در شوراهایی نظیر شوراهای شهر که چند هفته قبل انتخابات آن در ایران به نمایش گذاشته شد وچه در جریانهای مخالف رژیم حاکم.

در دیماه سال جاری خروج خانم فریبا هشترودی از شورای ملی مقاومت با مسافرت وی به ایران رسمیت پیدا کرد. سفر خانم هشترودی به توجه به سیاست های این شورا در پافشاری به مبارزه مسلحانه باعث بوجود آوردن بحث های زیادی در درون اعضای این شورا گردید. از آنجایی که فرقه مجاهدین هرگز قادر به پاسخگویی به اینگونه تصمیمات اعضای شورا نبوده و نیست، این عمل باعث سردرگمی و پراکنده گویی مسئولین این جریان شد.