دادگاهی برای رسیدگی به دادخواست ٤٢ عضو سابق گروه تروریستی مجاهدین برگزار شد. نادر چپچاپ یکی دیگر از خواهان پرونده در جایگاه قرار گرفت و گفت: از اینکه این فرصت به من داده شد تا از حقوق خود دفاع کنم از دادگاه سپاسگزارم. طی چهار سال که در گروه بودم آسیب‌های فراوانی به من وارد شد. مرا فریب دادند و از ترکیه و به طور غیرقانونی به عراق بردند. ناخن های پاهای مرا بدون بی حس کردن کشیدند و مرا مجبور می کردند در کارهای نظامی، خدماتی و تشکیلاتی شرکت کنم و همین کار موجب عفونت پاهایم شد.
چپچاپ افزود: مرا فریب دادند که در آلمان به من کار می دهند و من اصلا دنبال این موضوعات نبودم. می گفتند مرا می کشند و در حیاط دفن می کنند و از من به عنوان شهید خود یاد می کنند، من گفتم برای مبارزه نیامدم.
وی اضافه کرد: به علت اعتراض به رفتارهای آنها توسط صمد امیری در زندان به مدت یک ماه و نیم بازداشت شدم. در نهایت پس از بازگشت به ایران و عدم مداوای پاهایم هر دو پایم از مچ قطع شد.
چپچاپ افزود: محمدجواد اسدی و حسین ولی‌پور دو نفر از شاهدان من هستند که البته یکی از آنها به ایران نیامد.
واقعاً این افراد ستمدیده از فرقه تاکنون صدایشان به جایی نرسیده. چه مرجعی به ظلمی که در حق آقای چیچاپ شده رسیدگی می کند و چگونه مرهمی بر آلام جسمی و روحی او خواهند بود؟ وظیفه نهادهای حقوقی و اجتماعی در برابر ایشان چیست؟ و چگونه از قربانیان فرقه حمایت خواهد شد؟
چرا باید صدای آقای چیچاپ و داستان غم انگیز زندگی ایشان تاکنون به گوش دنیا و حتی ملت ایران نرسیده باشد. کم کاری از کیست؟