محمدرضا مبین عضو پیشین مجاهدین خلق در گفتگو با انجمن نجات از تاثیرات دادگاه محاکمه سران تشکیلات در داخل و خارج از کشور سخن گفت.
محمدرضا مبین در سال 1375 به صورت داوطلبانه به سازمان مجاهدین خلق در عراق پیوست اما تنها پس از شش ماه اقامت در پادگان اشرف متوجه شد که مسیر اشتباهی انتخاب کرده است. او که به بند‌های انقلاب ایدئولوژیک از قبیل طلاق اجباری و ممنوعیت ارتباط با خانواده معترض بود، به بازجویی، زندان و شکنجه محکوم شد.
مبین پس از اقدام به اعتصاب غذا در اعتراض به احکام ایدئولوژیک مسعود رجوی، به مدت شش ماه در سلول انفرادی زندان اسکان واقع در جنوب شرقی پادگان اشرف محبوس بود. به گفته او در زندان اسکان نه امکان هواخوری، نه مطالعه و نه حتی سرویس بهداشتی وجود داشت.
او یکی از 44 عضو جدا شده از تشکیلات مجاهدین خلق است که در اسفند ماه سال 1399 در قوه قضاییه ایران شکایت خود علیه تشکیلات را تسلیم کردند. شکایت این افراد در دادگاه بررسی شد و احکامی صادر شد که به دادگاه بین المللی لاهه نیز ارجاع داده شد. او در این باره می‌گوید که در آن زمان هیچ امیدی به نتیجه دادگاه نداشتند اما واکنش مسعود رجوی و تهدید کردن این 44 نفر به مرگ و شکنجه نشان می‌دهد که اقدام آن‌ها اثرگذار بوده است.
این عضو جدا شده از فرقه رجوی درباره تفاوت میان دادگاه‌ها در فرقه مجاهدین خلق و دادگاه‌های حکومت ایران می‌گوید: “دادگاه‌های مجاهدین خلق هیچ شباهتی به دادگاه‌های هیچ کجای دنیا ندارد. نه وکیل، نه قاضی و نه خبرنگاری وجود دارد. بدون تفهیم اتهام. استماعی وجود ندارد. کسی نمی‌تواند صحبت کند، صحبت می‌کردیم با مشت توی سرمان می‌کوبیدند.”
درباره پیامدهای برگزاری این دادگاه در سطح بین المللی، محمدرضا مبین معتقد است که مجامع بین المللی تا کنون درباره مجاهدین خلق مماشات کرده‌اند. او از اعضای سابق و فعلی مجاهدین سخن می‌گوید که بهترین سال‌های عمر خویش را در اقامت اجباری در قرارگاه‌های مجاهدین به سربرده‌اند. او امیدوار است که پیگیری‌های اعضای جدا شده و دیگر شاکیان منجر به محکومیت تشکیلات مجاهدین خلق بشود که متهم به نقض فاحش حقوق اعضای خود است.
به گفته محمدرضا مبین مردم ایران در طول نیم قرن از خشونت‌های مجاهدین خلق آسیب دیده‌اند. خانواده های هزاران قربانی حملات تروریستی مجاهدین خلق در انتظار رای قطعی محکومیت سران مجاهدین خلق هستند تا بخشی از حقوقشان احقاق شود.