مقدمه: بنده خانم رجوی( مریم قجر عضدانلو) را از سال 1363 در اور سورواز فرانسه زمانیکه با مهدی ابریشمچی و عباس داوری و محمد علی جابرزاده هم خانه بودیم میشناسم. بعد از اینکه در اسفند 1363 همردیف مسئول اول فرقه رجوی شد و در نشست های دفتر سیاسی شرکت میکرد و حتی یک اظهار نظر […]

آقای اطلس آنگاه به هزینه کلان و نجومی ای که رجوی ها در سال های بعد از سرنگونی صدام برای جلب حمایت غربی ها و به صحنه آوردن برخی مقامات از دور خارج شده کرده و می کنند اعتراف می کند و می گوید:« بخش اعظم امکانات نیرویی و مالی مجاهدین در جهت خارج شدن شان از لیست تروریستی آمریکا و اروپا صرف شده است »وی اشاره نمی کند که این پول ها بعد از حکومت صدام چگونه تامین شده است. این در حالی است که به گفته بسیاری از رسانه های غربی منجمله رادیو فردا، صدای آمریکا، روزنامه گاردین، شبکه فاکس نیوز و… افراد شرکت کننده در برنامه های فرقه بنابر اعتراف خودشان پول کلان دریافت کرده و حتی صحبت از دریافت بیست هزار دلار برای هر دقیقه شده است و یا خبر از هزینه 150 هزار دلاری برای هر صفحه تبلیغ و نوشتار فرقه در روزنامه های معتبر غربی دادند.

برخورد دو گانه با پدیده ی تروریسم و ستیزه جویی از سوی اتحادیه اروپا، نهادها و عناصر راست افراطی در امریکا ریشه در منافع سیاسی دارد و این امر مشهود در دنیای مدرن تامل انگیز و نیز تاثر آور است… بدون تردید، نبایستی در این میان حق حاکمیت ملی و قانونی دولت منتخب و دموکراتیک عراق را نادیده انگاشت. مقامات عراقی مصرانه خواهان خروج مجاهدین از کمپ اشرف تا قبل از پایان سال میلادی هستند و این خواسته ای کاملا قانونی و مشروع است که همخوانی و سازگاری کامل با همه ی میثاق های بین المللی و پروتکل های حقوقی شناخته شده دارد.

اوج روزهای سرنگونی صدام حسین مکررا همه ما را برای غارت ماشینهای دولتی عراق به شهرها اعزام می نمودید.شاید بهتر بدانید که دستتان در دادن رشوه به سیاستمداران امریکایی بشدت رو شده و از پاتریک کندی گرفته تا همپالکی هایشان بسرعت و خیلی طبیعی در جواب هر سوال خبرنگار امریکایی و اروپایی البته بعد از گرفتن پولشان شما را لو می دهند و معلوم نیست این سهم نفت دوران تحریم های زمان صدام حسین کی تمام خواهد شد!!

تابلوهایی با اسامی کوچه و خیابان های تهران و یا شهرستانها با مناطق شهرداری مربوطه تهیه سپس آن را روی یکی از دیوار های کوچه های عراق به صورت موقت نصب و عکسی از ملعون رجوی که از داخل قرارگاه به ما داده بودند نزدیک و یا روی قسمتی از تابلوی ساخته شده می چسباندیم به طوریکه اسم کوچه خیابان و شهرداری منطقه معلوم باشد و در نهایت عکسی از آن دیوار و تابلو و پوستر می گرفتیم و یا با اسپری شعارهایی از قبیل درود بر رجوی و… بر روی دیواری با اسم تابلویی از قبل نصب شده مینوشتیم و بار دیگر عکس می گرفتیم

رجوی ها نمی توانند دست از فریب بردارند چرا که عامل تمام دردها، بیماری ها و مرگ ها در اسارتگاه اشرف خود آنها هستند. آنها در طول سالیانی که اشرف را به اسارتگاه تبدیل کردند (چه در زمان صدام دیکتاتور، چه زمانی که کنترل اشرف در دست نیروهای آمریکایی بود و چه حالا که کنترل آن در دست دولت عراق است) برای جلوگیری از فرار افراد با روش های فاشیستی و ضوابط ضد انسانی مانع از مراجعه اعضای اسیر به پزشک می شدند و کم نبودند بیمارانی که در طول این سالیان و بخصوص در دوران حاکمیت صدام دیکتاتور بعلت بیماری و عدم دسترسی به دکتر جان باختند.

واقعیت موجود این است که رهبران مجاهدین با اتخاذ سیاست های غلط و شکست خورده و با سماجت های احمقانه بر ماندن در عراق، امروز سازمان را به نقطه ای رسانده اند که به لحاظ سیاسی کاملا تمام شده محسوب شده و با جمع شدن قرارگاه اشرف دیگر هیچ اثری از این سازمان باقی نخواهد ماند.بنابراین دور از انتظار نیست که مسئولین سازمان در موضع گیری های شان در رابطه با اشرف این چنین به چپ و راست زده و به تناقض گویی بیفتند و به طوری که در یک سخنرانی جان باقی مانده نیروی تشکیلاتی سازمان را بی ارزش دانسته و به توجیه عقب نشینی و سیاست های آتی رجوی خیانت کار می پردازند.

با نگاهی کوتاه به غوغای رجوی در این زمینه می توان پی برد که این گونه طرح ها در کنار سایر طرح های براندازی مسلحانه، پیشاپیش سازماندهی شده و بسته به نوع حرکت حکومت ایران قسمتی از آن به اجرا در می آید.دشمن سازی و و ایران هراسی در منطقه عطف به سی سال سابقه است. زمانیکه صدام حسین با تانک های روسی و ادوات غربی از مرزهای ایران عبور کرد، پشتیبانی کامل مالی و تدارکاتی عربستان سعودی،مصر،لیبی،اردن،آمریکا،و اسرائیل و… را بهمراه داشت.

سران مجاهدین با گول زدن خودشان برای کسب منافع گروهی بیشتر رده افتخاری نوکری صدام را بدست آورند. مگر کم نفراتی بخاطر انتخاب موضوع جدا شدن از مجاهدین در قرارگاه اشرف و قبل از سرنگونی صدام حسین , بخاطر عدم مواجه با نشست های سرکوب موسوم به دیگ با نفت صنفی ها خود را به آتش کشیدند. پس اینهمه از حرفهای تازه ای که مجاهدین این روزها و از سر استیصال اینور و انور مطرح می کنند صحبت های جدیدی نیست و این به ریشه نفاق و دورویی درون و بیرون آنها مربوط می گردد.

از آنجاییکه آقای رجوی در زیر و رو کشیدن و نامردی و عوض کردن حرف و موضع خود سابقه درخشانی دارد و در دنیا روی خیانتکارترین ها را هم سفید کرده بمجرد اینکه دید اوضاع عراق بهم ریخته و دیگرآبی از صدام برای او گرم نمیشود تمام این صحبتها و بحثهای صورت گرفته توسط خودش را فراموش کرد و تا قبل از اینکه اصل کاریها در عراق گیر بیفتند آنان را بدامان اروپا و امریکا فرستاد و ما بقی را هم در باتلاق اشرف به امان خدا رها کرد! خودش هم که الان نزدیک به یک دهه است که معلوم نیست در کدام سوراخی مخفی شده است!

98 درصد از افرادی که قبلا گول شعارهای سازمان را خوردند و نسبت به او سمپاتی پیدا کردند بعد از کش و قوس های مختلف پی به ماهیت سازمان و رجوی بردند و دنبال زندگی خود رفتند و اگر چه ممکن است که با نظام همراه نباشند اما تنفر شدید نسبت به سازمان دارند آدم هایی را در شهر خود می شناسم که قبلا با سازمان کار می کردند ولی بعدها به ماهیت سازمان پی بردند و با ادامه تحصیل در حال حاضر جز مسئولین بالای ادارات و بانک ها می باشند که نمی خواهم نامی از آنها برده شود.

اما برادر مسعود در اوج قله فدا از سرنگونی کوتاه نیامد (محل این قله برای ما مشخص نیست چون مسعود چند سالی است که بعد از سرنگونی صدام در یک جایی – شاید در یک سوراخ – مخفی شده و حتی تصویرش را هم به ما نشان نمی دهد). هر سال اول بهار به ما می گفتند امسال سال آخر و سال سرنگونی است و بهار دیگر در تهران خواهیم بود ولی باز بهار سال بعد ما در همان اشرف بودیم و جمهوری اسلامی در تهران.