حمله امریکا به عراق در سال ۲۰۰۳ نتیجه فرایند طی شده از سالهای بعد از اشغال کویت در طی دهه ۱۹۹۰ و پیوند خوردن این فرایند با اوضاع ناشی از تحولات بعد از یازدهم سپتامبر ۲۰۰۱ در امریکا و جهان بود . عراق در حمله به کویت و اشغال این کشور در سال ۱۹۹۰ به اختیار خود تصمیم گرفت و اقدام کرد ، ولی پس از تصویب قطعنامه های مختلف بر ضد این کشور حتی پس از خروج از کویت ، به شدت تحت تأثیر تحولات بین المللی و مناسبات قدرت در سطح جهان قرار گرفت ، به نحوی که هیچ گاه نتوانست از فشار بین المللی ناشی از تصویب قطعنامه های مختلف خلاصی یابد .
در مراحل اجرای قطعنامه ۱۴۴۱، آمریکا در پی اثبات موارد تخلف عراق بود تا با فشار آوردن بر شورای امنیت مجوز حمله به عراق را بدست آورد و علیرغم مخالفت کشورهای فرانسه ، روسیه ، چین ، آلمان و آمریکا زمینه های تغییر حکومت در عراق را فراهم کرده بود . رفته رفته مسئله سرنگونی حکومت صدام حسین آشکارا در سخنان دولتمردان آمریکا مطرح شد . آمریکا اتهاماتی تازه مبنی بر وجود جنگ افزارهای ویژه کشتار جمعی در عراق مطرح ساخت .
در تاریخ ۲۰/۱۱/۸۹ محمد البرادعی رئیس آژانس بین المللی انرژی اتمی و هانس بلیکس رئیس بازرسان تسلیحاتی سازمان ملل آخرین دور مذاکرات با مقامات عراقی در بغداد را آغاز کردند که به گفته آنها، دولت عراق مدارک جدیدی ارائه کرده که پاسخی است به برخی پرسش های مطرح شده درباره تسلیحات شیمیایی میکروبی عراق ، ولی آمریکا بی توجه به تمامی این اقدامات و فعالیت های دیپلماتیک ، تلاش برای تنظیم پیش نویس قطعنامه ی مجوز جنگ را آغاز کرد.
در این هنگام به دلیل ایجاد چند دستگی در میان اعضای شورای امنیت ، آمریکا و انگلیس مجبور شدند که قطعنامه را پس بگیرند. پس از ناکامی آمریکا در گرفتن مجوز جنگ ، جرج بوش به عراق التیماتوم داد و اعلام کرد که صدام و پسرانش باید ظرف ۴۸ ساعت از عراق بیرون بروند . او افزود که خودداری آنها از این کار عملیات نظامی در زمان مناسب را در پی خواهد داشت.
بدین سان آمریکا بدون مجوز شورای امنیت در ۱۹ مارس سال ۲۰۰۳ برابر با ۲۷ اسفند سال ۱۳۸۱ حمله را با پشتیبانی کشورهای انگلیس ، اسپانیا آغاز کرد و جنگ با شلیک یک موشک به ساختمانی در بغداد که گمان می شد صدام و بلند پایگان حکومتش در آنجا باشند آغاز شد .
حکومت صدام حسین نهایتاً در بیست فروردین سال ۱۳۸۲ و بر اثر انبوهی بمباران بی وقفه و سنگین آمریکا و متحدانش سقوط کرد و صدام نیز همانند سایر دیکتاتورهای دیگر به زباله دان تاریخ پیوست و رو سیاهی در مقابل ملت ایران و حتی اعضای خود مجاهدین با همه ادعاها و فریبکاری هایش بازهم به رجوی ماند.
سرگردانی و آوارگی اعضای مجاهدین در بیابانهای عراق و بدنامی نزد مردم ایران کمترین دستاورد پیوستن رجوی به ارتش صدام حسین دیکتاتور عراق بود که در قسمت های بعدی بیشتر توضیح خواهم داد.
در هشتم نوامبر ۲۰۰۲ شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه ۱۴۴۱ را به تصویب رساند . در این قطعنامه از عراق خواسته شد تا با بازرسان سازمان ملل همکاری کند و در جهت شفاف سازی برنامه های تسلیحات کشتارجمعی خود همکاری نماید . این قطعنامه ضمن اشاره به نقض فاحش قطعنامه پیشین شورای امنیت از سوی عراق ، این کشور را ملزم نمود با بازرسان سازمان ملل همکاری کند و هشدار داد چنانچه ظرف مدت سی روز دولت عراق به تعهدات خود عمل نکند، باید منتظر عواقب سخت و وخیم باشد.
ادامه دارد…