شاید چند هفته بعد از 30‌فروردین‌51 ـ‌ تیرباران اولین دسته از اعضای مرکزیت سازمان‌ـ بود که ما از‌طریق ملاقات با‌خبر شدیم که 4تا از بچه‌ها را اعدام کرده‌اند. یعنی علی میهندوست، ناصر صادق، محمد بازرگانی و علی باکری. وقتی این خبر را به سعید دادیم، من حالتی از خوشحالی در او دیدم که در لحظه اول برایم نامفهوم بود. بعد خودش گفت «پس مسعود ماند» یا «چه خوب شد که مسعود را اعدام نکردند» سال بعد اگر مجاهدین هنوز باشند و هنوز عباس داوری را داشته باشند حتما اضافه خواهد کرد که سعید محسن گفته بود: « کاش همه ما را اعدام کنند ولی فقط مسعود را زنده بگذارند »

خانم مریم عضدانلو، شما به عنوان رئیس جمهور مادام العمر معرفی شده اید. این یک حقیقت تلخ و دردناک است که در دنیای مدرن و عصر تحولات دموکراتیک سازمانی که ادعای دفاع از حقوق انسانها را یدک می کشد رئیس جمهور خود خوانده ای را بر هفتاد میلیون انسان تحمیل کند بی آنکه انتخاباتی دموکراتیک روی داده باشد و دردناکتر اینکه رئیس جمهور انتصابی چند نفر انگشت شمار به طور مادام العمر در این سمت قرار گیرد و به ملتی تحمیل گردد.

حزب توده آخرین تشکیلات غیرخوشنام درتاریخ ایران نبود وازسا ل شصت بدین سو سازمان مجاهدین که بنابرتحلیل های درون تشکیلاتی خود جهت جلوگیری تبدیل شدن به حزب توده ای دیگرچنان غرق خود بزرگ بینی مفرط تاریخی گردید که با اعلام فازنظامی وقبول تبعات وپیامدهای حاصل از آن که نزدیک به سه دهه بطول انجامید به منفورترین وضد مردمی ترین وخیانتکارترین وسرسپرده ترین تشکیلات تاریخ سیاسی معاصر ایران مبدل گردید. به باوراین نگارنده درکسوت یک روزنامه نگارکه شاهد شکل گیری دوباره این سازمان از سال 1358 بدینسو وتحلیل ها و عملکردهای این تشکیلات مذهبی- مارکسسیستی بوده ام… درتاریخ معاصرایران هیچ حزب و گروه وسازمانی به بدنامی وبی سرانجامی این فرقه جنایتکاروجود نداشته است و لذا درمقایسه ای ساده بایستی حزب توده را درمقابل این فرقه دجال وشیاد و وطن فروش راازلیست خائنین به تاریخ ومردم ایران خارج نمود.

مریم رجوی گزیدگی خود را از شکست اتحاد مرتجعین و امپریالیستها با تحریف بیان کرده است. مریم رجوی که بطور مستقیم جرئت حمله به حزب الله لبنان را ندارد زیرا بخوبی می داند که حزب الله سمبل مقاومت مردم لبنان علیه اشغالگران اسرائیل هست و از اعتبارسیاسی و نظامی مهمی در لبنان و در سراسر جهان عرب منجمله در عراق که مجاهدین بزور دلارهای صدام حسین جلاد خود را در آن نگهداشته اند، بر خوردار هست. مریم رجوی می داند که برخلا ف وطن فروشان و جاسوسان رجوی حزب الله از مشروعیت مردمی بر خوردار هستند.

همه ما کم و بیش از آن گذشته خاطره هایی از این دست به ایام میانسالی آورده ایم. شاید خوش آیندترین این خاطره برای تو همان رفتن به اطاق پدر و آرام گرفتن در آغوشش و آن تک بوسه ای باشد که وعده گاهش فقط یکبار در سال و آن هم روز عید بوده است. از آن روزها تا اکنون میانسالی انبوه و انباشته از عیدهایی است که در پس هر کدامشان قد کشیده ایم و پشت لبمان سبز شده و بعد عاشق شده ایم. در این تجربه همگانی و شیرین اما یا به وصال رسیده ایم و یا به قول رولان تا پایان عمر در از دست دادنش حسرت خورده ایم. رشته کلام از دستم گرفته شد. داشتم می گفتم در این روزها و ایام مردم بی آنکه هم را بشناسند فقط می دانند ایرانی هستند و همین برای ادای احترام و خویشاوندی شان کافی است.

به گزارش خبرگزاری جمهوری اسلامی ایران، ایرنا، روز دوشنبه، مهدی صفری، معاون اروپای وزارت امورخارجه ایران با احضار جفری آدامز، اعتراض شدید دولت جمهوری اسلامی ایران به رای دادگاه تجدید نظر بریتانیا درخصوص خروج نام سازمان مجاهدین خلق از فهرست گروه های تروریستی آن کشور را اعلام کرد. مهدی صفری، مجاهدین خلق را مسئول”بمبگذاری و ترورهای متعدد در سه دهه گذشته” دانسته و رای دادگاه تجدید نظر بریتانیا را سیاسی و غیرقابل قبول خواند و از دولت آن کشور خواست که برای جلوگیری از تبعات و پیامدهای این اقدام بر روابط دو کشور، مانع از اجرای رای دادگاه مذکور شود.

نمودار تند پیشروی و رشد ارتش او در خیانت به وطن بخصوص در جنگ 8 ساله، آنچنان او را سرمست و مدهوش کرده بود که حتی بعد از آتش بس که خود نیز به منزله پایان جنگ و شکست استراتژی جنگی بود با کمک ارباب معدومش به گسترش آن پرداخته و چون خط و جبهه ای برای بهانه حضور نیروهایش در مرز را نداشته، به عنوان بخشی از نیروهای ارتش بعثی در جهت حفظ و نگهداری دیکتا توری عراق، بعنوان وفادارترین نیرو های نظامی در سرکوب ملت کرد و عرب عراق برآمد تا با حفظ ارباب، بقای خود را در آن کشور تضمین کند.

کتاب” کالبد شکافی یک جریان ایدئولوژیک” را من به دوستم عبدالجبار الهاشمی که از تبعیدیان رژیم صدام حسین در سوئیس بود، تقدیم کرده ام. وی از اعضای وقت حزب کمونیست عراق بود که به دلیل مخالفت با حکومت صدام حسین و سیاست های حزب بعث مورد غضب واقع شده بود. اما” کتاب کالبد شکافی یک جریان ایدئولوژیک” برروی گروه تروریستی مجاهدین خلق در عراق که به ظاهر در مقابل رژیم تهران است، متمرکز شده است. یک سازمان سیاسی نظامی که تبدیل به یک فرقه و دیکتاتوری شده است. من فکر می کنم که جدا از تفاوت بین دیکتاتورها (حکومت صدام حسین و سازمان مجاهدین خلق) تمامی قربانیان آنان به یک اندازه رنج و عذاب می کشند.

اسارتگاه اشرف باهزارزن اسیرذهنی درواقع آخرین سنگروخاک ریز ویادگاراین فرقه می باشد چراکه بابازشدن دربهای اشرف برروی این زنان ورسیدن آنها به دنیای آزاد نه تنها باعث فروپاشی کامل این فرقه خواهدگردید بلکه با به سخن درآمدن این زنان ستم دیده که بیش ازدودهه دراسارت ذهنی- فیزیکی- احساسی این فرقه قرارداشته اند می تواند باعث پرده برداری کامل ازمناسبات برده داری این فرقه تروریستی درقرن حاظرگردد.

مسئول ما هم از لایه های انقلاب کننده بود و الباقی نفرات بخش ما هنوز انقلاب نکرده بودند نصف بیشتر ما مجرد بودیم و بقیه که شامل خواهر و برادرها (زنها و مردها) متاهل بودند. بعضی ها بدلیل بچه دار بودن هر شب به اسکان می رفتند و در حقیقت آنها کسانی بودند که یا با بچه خردسال وارد سازمان شده بودند یا بچه هایشان در سازمان بدنیا آمده بودند.

او از طرفی در زمان جنگ از صدام می خواست بیش از گذشته به ایران حمله کند و در برابر مردم ایران از سلاح های بیشتری استفاده کند، کشتار بیشتری به راه بیندازد و از طرفی گوشه چشمی هم به باند او برای نشان دادن خوش خدمتی و طبیعتا باز کردن جایی برای آنها در اندیشه های ایران آینده داشته باشند. رجوی هیچگاه در برخوردهایش با صدام از خود به عنوان تنها عامل و نجات بخش ایران نام نبرد و همیشه از موضع ضعف درمقابل صدا م ظاهر شد، گویی هیبت و جلال ظاهری” سیدالرئیس” بیش از آن بود که رجوی بخواهد از خود در پیشگاه صدام– حداقل – به عنوان یک آلترناتیو قوی نام ببرد.

در واکنش و اعتراض به نشست طلاق و دستور مسعود به طلاق اجباری اعضای سازمان، تعداد زیادی از افراد مستقر در قرارگاههای سازمان در عراق که پاسپورت داشتند با زن و فرزندانشان قرارگاههای سازمان را در عراق ترک کردند و به کشورهای اروپایی رفتند و تعداد دیگری نیز بدون همسرانشان رهسپار کشورهای غربی شدند. و عده ای نیز که بحث طلاق را نپذیرفتند و اما مایل نبودند از سازمان جدا بشوند در عراق ماندند و تا سال های 72 – 73 در هر هفته یک روز به پیش زن و فرزندان خود می رفتند اما بعدا تحت فشار رهبران سازمان همسرانشان را برای همیشه طلاق دادند و حتی فرزندانشان را نیز هیچگاه ندیدند زیرا سازمان مسئولیت سرپرستی آنها را بر عهده گرفت و آنها را به کشورهای اروپایی یا امریکا و کانادا فرستاد.