پنجشنبه, ۱۳ آذر , ۱۴۰۴
  • سرهنگ ثریا به میدان بیاید می‌خواهید چه کنید؟ 15 فروردین 1403

    سرهنگ ثریا به میدان بیاید می‌خواهید چه کنید؟

    مسعود و مریم رجوی همیشه از افشای حقیقت وحشت داشته اند، حال این افشا چه در قالب نوشته باشد یا فیلم، چه مستند “بچه‌های کمپ اشرف” باشد چه فیلم “سرهنگ ثریا”. اصلا ذات فرقه رجوی افشاگری را برنمی‌تابد و به همین دلیل هم است که وقتی صدایی از حقیقت این فرقه پلید بیرون می‌آید دست […]

خانواده تلاوتی: گروگانها را آزاد کنید 27 خرداد 1391

خانواده تلاوتی: گروگانها را آزاد کنید

گماشته های رجوی ازاین خانواده زحمتکش گیلک با سنگ وفحش و ناسزا پذیرایی کردند ودلشان را شکستند واجازه ندادند که حتی صدای این مادردردمند به گوش عزیزانش برسد ولیکن این خانواده عزم جزم دارند و براین باورند که گمشده های خویش را بازخواهند یافت و با مراجعه به دفترانجمن خواستند که هرچه سریعتربه کمپ موقت لیبرتی بروند تا درشرایط مساعدی که درآنجا مهیا شده است بتوانند به سران رجوی بگویند که گروگانها را آزاد کنید وهمچنین درپس سالیان مغزشویی ودروغ وفریبکاری تشکیلات رجوی والقائات فکری به اعضای نگون بخت، احمد وامین دریابند که هنوزنقطه امیدی مانده است ومیتوانند به وطن وآغوش خانواده بازگردند.

خانواده شعبانی: صدام، پسرم را به رجوی لعنتی فروخت 23 اردیبهشت 1391

خانواده شعبانی: صدام، پسرم را به رجوی لعنتی فروخت

پیرزن آه کشید و گفت: خدا صدام را لعنت کند. من زحمت کشیدم و پسرم را بزرگ کردم ولی پس از اسارت او در جنگ، صدام، پسرم را به رجوی لعنتی فروخت». او ادامه داد «ای کاش درد ما فقط اسارت او در جنگ بود، رجوی ها به ما اجازه نمی دهند حتی او را ملاقات کنیم و از او خبری داشته باشیم. در سال 1382 وقتی به همراه پدر و برادر محسن برای ملاقت پسرم به قرارگاه اشرف رفتیم، فرماندهان فرقه به ما اجازه ندادن تا پسرمان را ببینیم. آنها سه روز ما را دست به سر کردند و هر بار چیزی به ما می گفتند.

تشدید سنگ پرانی به خانواده ها تلاش مذبوحانه رجویها برای فرار از فروپاشی 10 اردیبهشت 1391

تشدید سنگ پرانی به خانواده ها تلاش مذبوحانه رجویها برای فرار از فروپاشی

دهها نفر از خانواده های خوزستانی که در اولین هفته سال 91 به منظور شروع کارزار جدید در مقابل پادگان اشرف درخاک عراق به سر می برند به هنگام تجمع درمقابل درب پادگان اشرف به منظور اطلاع از ساعت خروج اعضا به کمپ موقت ترانزیت مورد شدیدترین سنگ پرانی فرقه تروریستی رجوی قرارگرفتند، که متاسفانه باعث مجروح شدن تعدادی ازخانواده ها گردید.این اقدام ضدانسانی فرقه رجوی درشرایطی صورت میگیرد که درمیان خانواده ها تعدادی از پدران و مادران پیر و سالخورده هم حضور داشتند.

قتل بهمن عتیقی انتقام رجویها ازخانواده عتیقی 29 فروردین 1391

قتل بهمن عتیقی انتقام رجویها ازخانواده عتیقی

شواهد دیگری برای اثبات اینکه بهمن توسط عوامل فرقه تروریستی رجوی به قتل رسیده است هم وجود دارد.فرقه رجوی اعلام کرده بود که بهمن روز19 فروردین ازناحیه نخاع مورد اصابت قرارگرفته ولی برادرش سیاوش عتیقی روز22 فروردین، بهمن را درمقابل درب اصلی پادگان اشرف معروف به باب اسد درفاصله 50متری خود مشاهده کرده است.واین با ادعای سازمان در تناقض کامل است.

اشک تمساح رجوی برای خانواده ها 28 فروردین 1391

اشک تمساح رجوی برای خانواده ها

دوگانگی و تناقض رفتاری در ارتباط با نگرش و برخورد رجوی با خانواده های اعضای دربند را چگونه میتوان تبیین کرد؟ از یک طرف در طول دو سال گذشته، رجوی با انواع توهین ها و فحاشی ها در مقابل دوربینهای تمام سازمانهای خبری، خانواده ها را رانده است و از طرفی دیگر به دلسوزی برای همین پدران و مادران سالخـورده می پردازد. این یکی دیگر از همان مکر و فریبهای فرقه ایست که رجوی همیشه برای تداوم خیانتها و خباثتهای چندین ساله خود بکار بسته است.

رجوی حیا کن، بچه ها را رها کن 18 اسفند 1390

رجوی حیا کن، بچه ها را رها کن

. دختری که از پشت حصار پدرش را می بیند و او را صدا می کند. بابا من فرزند تو هستم ولی نفرات پدر او را احاطه می کنند تا صدای فرزندش به گوش او نرسد. نوه ای که برای دیدار پدربزرگش چشم انتظار جلوی درب اشرف نشسته است که شاید رهبران فرقه به رحم آیند و اجازه ملاقات بدهند تا او پدربزرگش را ببیند. آیا این صحنه ها، صحنه های دلخراشی نیست که آدم را در خود غرق کند و چرا؟ چرا؟ چرا؟ را با خود زمزمه می کند؟ اینها قربانی چه کسانی هستند و چه کسانی باعث قربانی شدن اینها شده اند.

نکته هایی از سفر به اشرف 16 اسفند 1390

نکته هایی از سفر به اشرف

مادری که عکس فرزندش از گردنش آویزان بود یک مرتبه شعار داد که «این بچه ها کجان پس، چرا ملاقات نمی یان». وقتی که این شعار را هر بیننده ای ببیند ودر آن لحظه خود را جای آنها بگذارد وفکر کند که کسانی نگذارند جگرگوشه شان به دیدار آنها بیایند، آن موقع است که دیگر نمی تواند جلوی اشک های خود را بگیرد و معنای عمیقی که در آن صدای مادرانه بود را، درک می کند.

منطق رجوی ها فحاشی و سنگ پرانی به خانواده هاست 19 بهمن 1390

منطق رجوی ها فحاشی و سنگ پرانی به خانواده هاست

رجوی نه تنها در این دو سال پاسخی برای خانواده نداشت و حتی اجازه یک ملاقات را به خانواده نداد بلکه در جواب درخواست خانواده ها حتی برای دیدن یک لحظه و آن هم از پشت سیم خاردار با سنگ و کلوخ و تیر و کمان و میله گردهای برش داده شده و تیز پذیرای آنان بوده است. در این مدت شاهد زخمی شدن خانواده های زیادی بودم که حتی علی رغم سنگ پراکنی عوامل رجوی به نزدیک سیاج می رفتند تا بتوانند با آنان صحبت کنند.

مادران مظلوم اسیران اشرف 16 بهمن 1390

مادران مظلوم اسیران اشرف

خطی که رهبری فرقه به سرانش داده این است که به هیچ کس رحم نکنید. عناصر توجیح شده فرقه با سنگ و اشیاء فلزی از مادران استقبال می کنند و به آنها مارک می زنند که این ها فرزندی در پادگان ندارند از خیابانهای شهرهای ایران جمع آوری می شوند و به عراق منتقل می شوند. واقعا خنده دار است. رهبری فرقه و سرانش در بحرانی گیر کرده اند که خودشان را به ابلهی و گیجی زده اند همه عالم را دشمن خود می دانند

سفری به عراق و جنگ با قلاب سنگ عناصر فرقه رجوی 26 دی 1390

سفری به عراق و جنگ با قلاب سنگ عناصر فرقه رجوی

یک روز که در کنار یکی از ضلعها بودم عکس دختر برادرم که چشم انتظار پدرش است را به همراه داشتم. مدام داد می زدم که من برادرم را می خواهم، یکی از عناصر بی رحم فرقه به من گفت برو گم شو و به سمت من سنگ پرتاب می کردند. رهبران فرقه چه بلایی بر سر انسانهای پادگان اشرف آورده اند از درون آنها را خالی کرده اند جالب این جاست که رهبران فرقه خودشان را نمایندگان مردم ایران می دانند اینها نماینده مردم هستند یا دشمن مردم ایران

نقض حقوق خانواده در فرقه رجوی 12 دی 1390

نقض حقوق خانواده در فرقه رجوی

نقض حقوق خانواده در فرقه رجوی

خانواده ها، نمایندگان ساکنین کمپ، خواستار راه حلی سریع و صلح آمیز هستند 03 دی 1390

خانواده ها، نمایندگان ساکنین کمپ، خواستار راه حلی سریع و صلح آمیز هستند

در حال حاضر چیزی حدود چهارصد تن از خانواده های گروگانها در جلوی دروازه های کمپ هستند. آنها با هدف آزاد سازی عزیزانشان و جلوگیری از صدمات بیشتر به آنها خود را به این محل رسانده اند. اینها و تنها اینها هستند که نمایندگان واقعی افراد خانواده های به گروگان گرفته شده خود هستند. چرا صدای این ها هنوز هم شنیده نمی شود؟ چرا سازمانهای بین المللی ترجیح میدهند آنها را اصلا نادیده بگیرند؟

blank
blank
blank