هفته گذشته آقای علی عبدی بارنجی (جلیل) موفق به خروج از اشرف شد و به جمع خانواده های متحصن در برابر پادگان فرقه ای اشرف پیوست. ایشان در گفتگو با بنیاد خانواده سحر اظهار داشت: صدای بلندگو های خانواده ها در ضلع جنوب و شرق بگوش میرسد که جدا اعصاب و روان مسئولین را بهم ریخته است و سعی میکنند نفرات را دور کنند و هر کس مشخص شود که در حال گوش کردن است مورد توبیخ قرار میگیرد
هفته گذشته آقای علی عبدی بارنجی (جلیل) موفق به خروج از اشرف شد و به جمع خانواده های متحصن در برابر پادگان فرقه ای اشرف پیوست. بنیاد خانواده سحر در بغداد گفتگوی مفصلی با وی به انجام رسانده است که گزارش این گفتگو را در زیر ملاحظه میکنید.
آقای علی عبدی جمعی لشکر64 ارومیه و سرباز بوده است که درسال 1365 در خلال جنگ ایران و عراق اسیر نیروهای عراقی می شود. او در سال 1368 بخاطر شرایط سخت اردوگاه اسرا در عراق و تحت تاثیر تبلیغات سازمان مجاهدین خلق قرارگرفته و توسط مهدی ابریشم چی (شریف) که به اردوگاه اسرای ایرانی در عراق تردد داشت فریب خورده و وارد پادگان اشرف و فرقه رجوی می گردد. او از دو سال پیش اعلام جدایی کرده بود و طی 10 ماه گذشته بر خروجش اسرار و پافشاری می کرده است. مسئولین فرقه به وی گفته بودند: "از آنجا که خانواده ها مقابل درب هستند خروج نفرات از اشرف مرز سرخ می باشد. تو دیگر مجاهد نیستی و در تشکیلات جائی نداری اما باید در مناسبات حضور داشته باشی و در تجمعات شرکت کنی. الان وضعیت مناسب نیست چون در عراق انتخابات است. اگر الان امثال تو را به بیرون از اشرف بفرستیم از اسم تو به عنوان یک برگ سیاسی علیه ما استفاده می کنند". علی عبدی در گفتگویی که با بنیاد خانواده سحر در بغداد انجام داد اظهار داشت: "حضور خانواده ها تاثیر زیادی روی افراد گذاشته است ولی سازمان راه های گریز را بخصوص بعد از فرار متحورانه ایمان یگانه که مثل توپ صدا کرد کاملا مسدود نموده است". "یک اندیشه و مرام در سازمان وجود دارد و آن اینست که در واقع رجوی دنیایی درست کرده است که افراد فکرکنند همه چیز در داخل اشرف خلاصه میشود. در صورتیکه یک واقعیت بیرونی وجود دارد که باید افراد گرفتار در فرقه بدانند". "در مقرها قبلا گشت نداشتیم اما الان 6 نفر از قدیمی ترین نفرات پست می دهند و یک افسر کشیک است که آنها را کنترل میکند. عدم اعتماد افراد به سازمان به اوج خودش رسیده و نفرات مجبور هستند بطور مرتب فاکت بنویسند و از تناقضات ذهنی شان بگویند. مسئولین به همه شک فرار دارند و به شدت افراد را کنترل میکنند". "چهارشنبه سوری سال گذشته که حضور خانواده ها در بیرون پادگان اشرف برای ما مشخص شد سازمان گفت آنها می خواهند ما را مشغول کنند تا ما از اوضاع داخل کشور غافل شویم". "صدای بلندگو های خانواده ها در ضلع جنوب و شرق بگوش میرسد که جدا اعصاب و روان مسئولین را بهم ریخته است و سعی میکنند نفرات را دور کنند و هر کس مشخص شود که در حال گوش کردن است مورد توبیخ قرار میگیرد". آقای عبدی میگوید که در این هشت ماه اخیر کارش تماما در آشپزخانه بوده است. او در خصوص افرادی که بعد از ایمان یگانه فرارکرده بودند اطلاعی نداشت. او در مورد مرگ احمد رازانی هم چیزی نشنیده بود و معلوم بود که فرقه این مسائل را از نفرات مخفی کرده است. لازم به ذکر است که آقای عبدی متأسفانه هیچ شماره و آدرسی از خانواده اش در ایران برای تماس و ارتباط ندارد و از حال و روز آنان کاملا بی خبر می باشد.
برچسب ها
کارزار بزرگ با رجوی وطن فروش یک تصویر و یک عالمه خاطره
بخش خروجی، فرمهای تحقیر خاطرات امیر یغمایی کودک سرباز پیشین مجاهدین خلق – قسمت شصت و پنجم
آن روزهای سیاه از چاله اردوگاه صدام تا چاه اسارتگاه رجوی
09 دی 1404یک تصویر و یک عالمه خاطره
داشتم آلبوم عکس از فعالیتهای خیرخواهانه انجمن نجات گیلان را نگاه میکردم. در میان عکسها به عکسی برخوردم که یه عالمه خاطره برایم زنده شد. خاطرات خوب و خوش و شیرین … خاطرات همدلی و همکاری جانانه در حوزه انجمن نجات ایران برای یک هدف مقدس انسانی در راستای کمک خداپسندانه به خانواده های دردمند […]
09 دی 1404خاطرات امیر یغمایی کودک سرباز پیشین مجاهدین خلق – قسمت شصت و پنجم
بهمحض آنکه تصمیمم را علنی کردم، دیگر کسی با من مثل گذشته رفتار نکرد. من حالا غریبهای در خاک آنها بودم. گفتند که اجازه ندارم به مقر برگردم. نه برای جمعکردن وسایل، نه برای خداحافظی با دوستانی که سالها با آنها شب را روز کرده بودم. فقط یک جمله: “تو دیگر یکی از ما نیستی”. […]
09 دی 1404از چاله اردوگاه صدام تا چاه اسارتگاه رجوی
به دنبال تجاوز نظامی رژیم صدام به ایران همانند هزاران جوان ایرانی برای دفع تجاوز و حفاظت از خاک و ناموس وطن به خدمت مقدس سربازی رفته و بسوی جبهه های جنگ شتافتم. در تاریخ 24/4/67 در منطقه زبیدات توسط ارتش صدام اسیر و به اردوگاههای بعثی منتقل شدم. شرایط اردوگاه برای اسیران خیلی سخت […]