شرایط مسئله داری در طیفی از مسئولین خارج کشوری سازمان هم تشدید شده است بطوری که مسئولین برای برخی افراد شرایط سهل تری برقرار کرده و محدودیت های شدید را کاهش داده و حتی در برابر نمونه های غیر اخلاقی آنها از نظر سازمان هم چشم پوشی کرده اند. از طرفی برخی افراد که چنین برخورد دوگانه ای را مشاهده کرده اند اعتراض نموده اند که موجب یک سری اختلافات در سطوح بالا شده است.

مسئولین فرقه رجوی مستقر در پادگان مریم در اوورسورواز به شدت نسبت به پیامد های این توافق در خصوص خودشان نگران هستند و همچنین بخاطر از دست دادن پادگان اشرف، آنهم صرفا به امید بوجود آمدن گشایش در غرب، پشیمان می باشند. یکی از نگرانی های مسئولین مربوطه، خصوصا بعد از اقدامات ارزشمند دو پدر دردمند یعنی آقایان مصطفی محمدی و قربانعلی حسین نژاد، در خصوص مقر این سازمان در اوورسورواز و محدودیت هائی که ممکن است اعمال گردد میباشد. حتی صحبت از مخفی شدن مریم رجوی مانند مسعود هم شده است. مسئله اخراج مریم از فرانسه را هم دور از ذهن ارزیابی نکرده اند.

اطلاع یافتم که سازمان بعد از گردهمائی در ویلپنت، جلسه ای با عنوان”اولین نشست مجمع عمومی اتحاد زندانیان سیاسی متعهد به سرنگونی” برگزار نمود که در آن تعدادی از نفرات شورای ملی مقاومت هم صحبت کردند. ظاهرا فرقه رجوی تهدیداتی از جانب افشاگری های ایرج مصداقی، به عنوان یک زندانی سیاسی سابق، علیه سازمان در درون مناسبات احساس کرده و لذا این برنامه را ترتیب داده بود تا به اصطلاح در مقابل او صف آرائی نماید.

این موضوع دیگر جای تردید ندارد و دقیقا تأیید جرج بوش از این سازمان در این رابطه هم نشان میدهد که آنها از قبل هماهنگ بوده‌اند و رئیس جمهور سابق آمریکا عمد داشت تا آغاز کننده بحران را یک نیروی ایرانی جلوه بدهد. البته در بحران سازی علیه ایران نقش کوچکی در شروع قضیه به مجاهدین داده شد و بعدا گروه از اصل ماجرا کنار گذاشته شد. اما رجوی همچنان تلاش فراوان می‌کرد تا خود را در بازی نگاه دارد که منجر به دادن اطلاعات غلطی شد که نهایتا ارگان های امنیتی و اطلاعاتی آمریکا هم مجبور به تکذیب آنها شدند. این موضوع در کتاب گرت پورتر ذکر شده است.

به عقیده من برگزاری میتینک ویلپنت یک تلاش ناموفق برای قدرت نمائی بود. اما این قدرت نمائی در برابر چه کسی یا کسانی انجام شد؟ من ۱۲ سال است که در ایران زندگی میکنم و بعضا سیمای آزادی، تلویزیون ماهواره ای سازمان مجاهدین خلق، را تماشا میکنم. باور کنید هیچ یک از مطالب آن به درد مردم ایران نمیخورد و هیچ کس با آن ارتباط برقرارنمیکند و اصلا در مقایسه با سایر کانال های ماهواره ای اصلا بیننده ندارد. در جلسه ویلپنت تعدادی سخنران ناآشنا برای مردم ایران با تکرار مکرر اتهامات اسرائیل و آمریکا علیه ایران چه تأثیر مثبتی می توانند بر مردم ایران بگذارند.

در این برنامه نماینده جمهوری اسلامی به تشریح مواضع دولت ایران در قبال مسائل روز پرداخت و به سؤالات شرکت کنندگان پاسخ گفت. او تأکید کرد که کشور ایران را باید از نزدیک دید و قضاوت نمود و به همین دلیل او در مقابل مراجعه خبرنگاران و سؤالات آنان همیشه از ایشان خواسته است تا خود به ایران سفر کرده و مشاهداتشان را عینا و بدون واسطه انعکاس دهند. او در خصوص موضوع میزبانی کشور آلبانی از اعضای سازمان مجاهدین خلق به سوابق تروریستی این گروه اشاره کرد و اعلام نمود که وظیفه خود میداند تا مقامات و افکار عمومی کشور آلبانی را از خطرات امنیت ملی ناشی از حضور آنان مطلع نماید تا بهرحال کشور آلبانی خود در این خصوص مستقلا و آگاهانه قدم بردارد.

اما بخش دوم سخنرانی تحت عنوان”یک جنبش سازمان یافته” صرفا برای روحیه دادن به اعضا و هواداران سرخورده و ناراضی و مسئله دار فعلی سازمان بود. واقعیت اینست که یک تشکیلات هرچقدر سازمانیافته باشد زمانی که مهر خیانت و مزدوری بر پیشانی دارد و مورد تنفر تمامی مردم ایران است نمیتواند آینده ای داشته باشد و این همان حقیقتی است که رجوی خوب میداند اما میخواهد آنرا از پیروان خود مخفی نگاه دارد.

ظاهرا در درون سازمان مجاهدین خلق از اعضا خواسته شده تا با خانواده های خود ارتباط برقرار کرده و به بهانه بیماری یا موارد دیگر از آنان درخواست پول نمایند. به اعضا گفته شده است که برای برگزاری مراسم سالانه مریم رجوی در پاریس و دعوت از سخنرانان و غیره نیاز به این پول دارند و لازم است که اعضا در این رابطه کمک نمایند. روی اهمیت این مراسم و ضرورت جمع آوری پول هم در درون سازمان نشست های متعددی توسط مسئولین در کشورهای مختلف گذاشته شده است.

گزارش ها حاکی است که اعضای شورا بدون ترس و واهمه های قبلی مسائل خود را در جلسات مطرح می نمایند و از فقدان کمترین حقوق دموکراتیک در درون مناسبات شورا شاکی هستند. مطالبی که افراد برای سایت های مربوط به سازمان می نویسند باید قبل از درج حتما توسط مسئولین ادیت شود که گاه محتوای آن کاملا تغییر می یابد. افراد شورا مطرح میکنند که در خصوص اعضای سازمان مجاهدین خلق که دیسیپلین فوق نظامی را پذیرفته و اطاعت بی چون و چرا را قبول کرده اند وضعیت فرق میکند اما در شورا چنین چیزی از روز اول پذیرفته نشده بوده است. آنها میگویند یک عضو سازمان در مناسبات مجاهدین خلق بهرحال ذهن خود را بسته و آموخته است که صرفا فرمان را اجرا نماید اما در شورا چنین قراری نبوده است.

اولین ابهامی که بعد از مطالعه این گزارش برای خودم بوجود آمد این بود که”مخاطب اصلی این گزارش چه کسی است؟”. اگر مخاطب آنطور که ادعا میشود مردم ایران هستند که شهادت میدهم طی نزدیک به ۱۲ سالی که در ایران بسر می برم و به مطالعه و تحقیق مشغول هستم، موضوعات مطرح شده در این گزارش تحت هیچ شرایطی دغدغه خاطر ایرانیان نیست و مردم ایران روزمره با انبوهی مسائل و مشکلات عدیده روبرو هستند که آقای خزائی کوچکترین اشاره ای هم به آنها نکرده است. من به ضرس قاطع عرض میکنم که مطالب این گزارش، خصوصا دستاوردهای ذکر شده در آن، توجه احدی را در داخل ایران جلب نمی نماید.

رجوی در این پیام همچنین گفته است که:”من هیچکس از شماها را نمیخواهم، من محفل نمی خواهم، مناسبات غیر تشکیلاتی نمیخواهم، بریده و سیاهی لشکر نمی خواهم، بروید به دنبال زندگی تان، برای من ۳۱۳ نفر بمانند کافی است”. عدد ۳۱۳ تعداد نفرات سپاه حضرت محمد (ص) در جنگ بدر در برابر هزاران تن سپاه کفار می باشد. همچنین در روایات تعداد یاران امام زمان (عج) در دعوت اولیه را هم ۳۱۳ تن ذکر نموده اند.

آنچه از خلال پیام ها استنباط میشود اینست که استعفای آقایان روحانی و قصیم و همچنین افشاگری ها و طرح سؤالات از جانب آقایان یغمائی و مصداقی تأثیرات جدی بر مسئله داری و تشدید تضادها در درون شورای ملی مقاومت داشته است. بحث های مالی که سازمان با آقای یغمائی براه انداخته موجب طرح سؤالاتی شده و علنا در برابر مریم رجوی از وی پرسیده اند که چرا سازمان جواب آنچه که یغمائی میگوید را نمیدهد و موضوع پول هائی که مطرح شده چیست.