فرقه رجوی امیدوار است بر اساس رابطه سنت مزدوری که با بقایای حزب بعث عراق دارد بتواند به روزهای قبل از اشغال عراق در سال ۲۰۰۳ میلادی برگردد. اما شواهد نشان می دهد به چند دلیل این یک امید واهی بیش نیست.
نخست اینکه شرایط اسفناک و خفقان آور فرقه ایی که رجوی ها در طول سال ها استقرار در پادگان اشرف در دوره حکومت صدام حسین ایجاد کرده بودند بعد از اشغال عراق کاملا رسانه ای شده و رسوایی ناشی از آن بیش از گذشته باعث بدنامی این فرقه شد.
با سقوط حکومت صدام حسین، عده زیادی از ساکنان پادگان اشرف از شرایط به وجود آمده استفاده کرده و خود را به آن سوی دیوارها و سیم خاردارهای پادگان رساندند. همان ها روایت های هولناکی از آموزه های کاملا فرقه ای حاکم بر مناسبات تشکیلات رجوی ها گزارش کردند که نشان دهنده فجایع انسانی و ضد حقوق بشری در این پادگان بود.
بعد از آن بود که دیدبان حقوق بشر در گزارشی به نام خروج ممنوع که بر ممنوعیت خروج از پادگان اشرف دلالت داشت ابعاد جدیدی از فجایع صورت گرفته بر اعضاء مجاهدین در پادگان اشرف منتشر کرد.
این گروه هم اکنون علاوه بر سابقه ترور و خیانت به عنوان یک فرقه تمام عیار شناخته می شود که بدترین رفتارهای ناقض حقوق بشری را با اعضایش داشته است. بسیاری از اعضائ آن گریخته و تعداد اندک باقی مانده نیز به دنبال فرار از کمپ لیبرتی هستند.
دلیل دوم اینکه نارضایتی از حضور فرقه تروریستی مجاهدین خلق خواست افکار عمومی عراقی هاست. و مربوط به یک گروه و حزب خاص نیست. آنها به صورت غیر قانونی در عراق حضور داشته و حقوق خیلی از عراقی ها از جمله کشاورزان منطقه الخالص را تضییع کرده بودند.
دلیل سوم اینکه هر چند رجوی ها عادت دارند به امیدهای محال دل ببندند اما بازگشت عراق به گذشته محال است. حتی اگر قدرت نوری المالکی در عراق محدود شود چیزی به نفع فرقه مجاهدین تغییر نخواهد کرد. فرقه تروریستی مجاهدین خلق همان است که بود. این فرقه در نهایت همان فرقه تروریستی مزدوری است که قبلا بوده با همان مشی تروریستی و مزدوری.
در نهایت این سوال همچنان مطرح است که فرقه تروریستی مجاهدین خلق از سی و سه سال مزوری چه دستاوردی داشته است که تا این اندازه از مزدوری بعثی ها ذوق می کند؟ قتل و کشتار ها و خیانت های این فرقه به مردم آیا چیزی جز، تنفر، بدنامی و رسوایی برای آنها به دنبال داشته است که خیلی تلاش می کنند به همان وضعیت برگردند؟