روز پنج شنبه 4 دی ماه 1404، اعضای انجمن نجات مازندران به درخواست آقای یحیی رجایی، برادر اسماعیل رجایی از اعضای گرفتار در تشکیلات مجاهدین خلق به دیدار ایشان رفتند. این دیدار در شهر محل سکونت ایشان؛ تنکابن، صورت گرفت و اعضای انجمن آخرین فعالیت های انجمن نجات را برای آقای رجایی تشریح کردند. یحیی […]
روز پنج شنبه 4 دی ماه 1404، اعضای انجمن نجات مازندران به درخواست آقای یحیی رجایی، برادر اسماعیل رجایی از اعضای گرفتار در تشکیلات مجاهدین خلق به دیدار ایشان رفتند.
این دیدار در شهر محل سکونت ایشان؛ تنکابن، صورت گرفت و اعضای انجمن آخرین فعالیت های انجمن نجات را برای آقای رجایی تشریح کردند.
یحیی رجایی که بسیار نگران وضعیت برادرش در کمپ اشرف 3 مجاهدین خلق می باشد، در همان ابتدای جلسه جویای وضعیت اسماعیل شد.
ایشان در مورد افزایش آمار مرگ و میرها در کمپ مجاهدین خلق عنوان داشت سازمانی که درب هایش به روی جامعه بیرون بسته است و اجازه نمی دهد نفرات با خانواده هایشان دیداری داشته باشند، با این کار تناقضات ذهنی و فکری در افراد ایجاد می کند و باعث آسیب رساندن به مغز شده و بیماری هایی از نوع ایست قلبی افزایش می یابد. ایشان اظهار داشت سازمان برای جان اعضایش هیچ ارزشی قائل نیست و با مرگ آنان است که می تواند به نیروهایش انگیزه ماندن بدهد و با تولید تاریخچه دروغین از مبارزات فرد، از مرگ اعضا هم بهره خودش را می برد.
یحیی رجایی، از اعضای انجمن خواست تا هر زمان که راه برای حضور خانواده ها در آلبانی فراهم شد، به ایشان اطلاع داده شود تا بتواند در آلبانی وضعیت برادرش را از نزدیک پیگیری نماید.
آقای رجایی از برادرش هم گله داشت که چرا سعی نمی کند با او و یا دیگر برادرانش تماس بگیرد! اعضای انجمن برای ایشان توضیح داند که تمام سعی و کوشش رجوی برای نا آگاه نگهداشتن افرادش می باشد. چون می داند اگر ذره ای درب تشکیلاتش را باز کند دیگر نیرویی برایش باقی نخواهد ماند.
وی که دلش هوای برادرش را کرده بود عنوان داشت: دوستان سابق اسماعیل وقتی من را می بینند جویای احوال وی می شوند. یعنی اینکه هنوز برادرم از نگاه دوستانش فراموش نشده است به همین خاطر من سعی و تلاشم را خواهم کرد تا بتوانم روزی برادرم را از سازمان مخوف مجاهدین رها سازم تا زندگی جدیدی را آغاز کند.
