بیانیه ویکتوریا نولاند، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در هجدهم ژوئن 2012 – 29/03/1391 که با درخواست از مجاهدین مبنی بر”همکاری کامل در انحلال اصلی ترین کمپ شبه نظامی باقی مانده از سازمان، با دولت عراق و یونامی” و”حرکتی انحرافی و غیر ضروری” خوانده شدن پیش شرط های مجاهدین بویژه بازرسی قرارگاه اشرف قبل از خروج باقیمانده ساکنان از آن، توسط وزارت خارجه آمریکا، مهر پایانی بر تمامی قانون گریزی ها، گردنکشی ها و البته بحران آفرینی های مجاهدین بعد از انتقال گروه پنجم است که تلاش میکرد راه کار مسالمت آمیز را به بن بست بکشاند.

و تجمع اعضای جداشده آنهم بطور همزمان با جلسه رسیدگی به موارد اتهامی مریم رجوی، بار دیگر اذهان و افکار رسانه ای فرانسه را به یاد صحنه های خودسوزی افراد شستشوی مغزی شده فرقه مجاهدین خلق در سال 2002 انداخت که چگونه مسئولین تشکیلاتی پیت های پلاستیکی پر بنزین را با قرار تشکیلاتی به محل صحنه در خیابانهای پاریس آورده و دست چند نفر برای خودسوزی می دادند. ویا مقولاتی از جمله اختفای میلیون ها دلار پول اسکناس در زیر گچ دیوار اتاق های اورسورواز و یا مستندات پول شویی های مجاهدین و نهایتا هدایت اقدامات تروریستی از مرکز اور برای مواردی همچون ترور سردار صیاد شیرازی و چندین مورد دیگری که خوشبختانه عقیم ماندند.

سازمان به میزانی که بعد از خلع سلاح همچنان بر سوء استفاده از فضای ناامن عراق مصر شد و با رابطه زنی با امریکاییان و بستر سازی برای همه نوع همکاری های غیر متعارف و ضد ملی به عدم کناره گذاری مشی مسلحانه امیدوارتر شد به همان نسبت و مدار ضربات سهمگین سیاسی برای مدت زمان حضور خود در عراق بجان خرید. سازمان می توانست به دمکراسی در قالب تشکیلات بها داده و کسی را بخاطر فرار زیر ضربه نمی برد به هرحال از فضای بوجود آمده برای ترغیب افراد برای تعیین تکلیف خودشان و ماندگاری و یا رفتن شان از تشکیلات استفاده می نمود. ولی بازهم گفتنی است که ماهیتا سازمان کشش چنین انعطاف پذیری هایی را برای حفظ حرمت انسانها نداشته و ندارد.

اگر به سال 83 و تعیین تکلیف وضعیت استاتوی حقوقی سازمان برگردیم سازمان قبل از فرار اعضا از تشکیلات بسوی کمپ جداشدگان میبایست خود به اینکار یعنی ایجاد امکان آزادنه جدایی اعضای داوطلب مبادرت می نمود و اینکار درکنار اقدام اجرایی سازمان برای تخلیه و سپس جابجایی و اعزام به کشوری ثالث انجام می گرفت. سازمان با ریزش خیلی کم نیروهای خود مواجه میشد یعنی الان که سازمان بالاجبار و با پیام و توپ و تشر هیلاری کلینتون و مسئولین عراقی اشرف را تخلیه می کند و با سرافکندگی در انتظار تحقق فروش خود به یک صاحبخانه جدید میباشد و درزمان اخراج نیز با اجرای دستگیری تعدادی از فرماندهان خود توسط پلیس اینتر پل عراق مواجه خواهد شد

کمپ موقت ترانزیت که مکان جدید استقرار اعضاء فرقه مجاهدین است به بلای جان رجوی تبدیل شده است! بگونه ای که رجوی مجبور شده است دوباره سر ازخاک بیرون آورده و با صحبتهای صدمن یک غاز خود، به خیال خود به نیروهای زهوار در رفته اش روحیه ببخشد! صحبتهای تکراری و همیشگی که افعی کبوتر نمیزاید و نتیجه این جابجایی هرچه که باشد را پیشاپیش به همه تبریک میگویم و ما محکوم به پیروزی هستیم و تمام جهان خیره به مجاهدین هستند وخلاصه کلی از این چرت و پرتها! معمولا مجاهدین هر وقت با اعضاء خود مهربان میشوند یعنی که کارشون جایی گیر کرده است.

تاکنون پذیرفته شدن ساکنان لیبرتی در کشورهای ثالث (بعنوان درخواست حداکثری و مطلوب) هیچ چشم اندازی نداشته، و تقریبا به امری محال تبدیل شده است. به همین دلیل تبدیل لیبرتی به بعنوان کمپ دائم پناهندگی و تحت نظارت مستقیم ملل متحد (بعنوان درخواست حداقلی و از البته از موضع ضعف)، همچنین فروش اموال منقول و غیر منقول در قرارگاه اشرف که طبق برآورد خود سازمان چیزی معادل 500 میلیون دلار برآورد شده است اصلی ترین نگرانی و دغدغه، و لاجرم مبرم ترین خواسته رهبران مجاهدین بحساب می آید.

)) به خوبی می دانیم که سازمان مجاهدین به دست خود رجوی، در حال انحطاط و نابود شدن است. اگر این سازمان به صورت سیاسی اداره می شد و دست از خراب کاری ها و زیکزاک های مستمر و طولانی بر می داشت به صورتی نرمال و تلخ کننده قدم برنمی داشت، در ذهن دیگران چرایی ایجاد نمی کرد. امّا تعجب این است که چه طور می شود افرادی مثل رجوی رهبری یک سازمان را به دست می گیرند و آن را به بی راهه می برند.

در زمانی که فرقه نامش در لیست سیاه وزارت خارجه آمریکا نبود و حمایت وسیع تسلیحاتی، مالی و… صدام دیکتاتور را هم داشت و با کمک صدام از مرزهای ایران و عراق برای انجام عملیات تروریستی خود استفاده می کرد، چه غلطی توانست علیه مردم ایران بکند که حالا می خواهد بدون صدام، بدون سلاح و بدون اشرف انجام بدهد؟

دست آخر افراد همیشه در انتظار خبری خوش و یا خوش ترهستند. امّا هرآدم عاقلی که معنی این خبر را می داند می فهمد که: ترک اشرف، ترک عراق است، دیگر مجالی برای بازگویی غلط نمی گذارد. زیرا که از سال 60 تا کنون شعار سرنگونی را می دادند. ابتدا به فرانسه آمده تشکیل اپوزسیون دادند، شورای ملی مقاومت را تأسیس کردند. سپس آمدند عراق تا کار نظامی کرده و سرنگونی را محقق کنند

. شنیده ها حاکی از آن است که بزودی سازمان برای فرار از بی آبرویی های بعدی مجبور به تحویل گسترده افراد ناراضی از کمپ اشرف به نیروهای عراقی باشد. آچمز بودن پذیرش مجاهدین از سوی کشورهای اروپایی و یا هرکشور دیگر کار را برای سران سازمان سخت تر کرده است. رهبران مجاهدین بخوبی می دانند که با توجه به تیز شدن امریکاییان برای خروج آنان از اشرف دیگر امیدی برای حفظ تشکیلات نخواهند ماند. افشاگری های مستمر اعضای فرارکرده با مطالب و اخبار جدید از سازمان، شرایط بسیار بدی را برای یافتن مجال اندیشه اصولی و چاره اندیشی ایجاد نموده است

مسعود رجوی برای این که این حماقت بزرگ را تا آخر به سر کند از دید مردم فراری شده است اما مریم میخواهد با شگردهای سابق اش و مجدداً برای مطرح کردن سازمان دست به بزرگ نمایی بزند. ضمن اینکه این حرف ها فقط در داخل تشکیلات خریدار دارد و میتوان خرج اش کرد. و علت آن هم نبود اطلاع رسانی و سانسور و خفقان برای همه اسیران ساکن اشرف میباشد.

در کنار این آمار فوق العاده قلیل، نگاهی به القاب من در آوردی که رجوی ها برای خود ساخته اند، شدت جاه طلبی و قدرت پرستی آنها را خیلی بهتر نمایان خواهد کرد. القابی که دیگر نه تنها نمی تواند نیروهای درون فرقه را بفریبد بلکه در بیرون از فرقه نیز باعث تمسخر آنان می شود، اما با تمام این اوصاف رجوی ها بدلیل خوی جاه طلبانه خود کماکان از این القاب استفاده می کنند.