“مارگارت بکت” وزیر امور خارجه‎ی بریتانیا با بیان این‎که مصوبه‎ی می 2006 شورای وزیران اتحادیه‎ی اروپا، جایگزین مصوبه‎ی دسامبر 2005 همین شورا که بر اساس آن اموال گروه‎های تروریستی توقیف می‎شود، شده است، پیروزی‎ای که ظاهراً وکلای مجاهدین به‎دست آورده بودند را تبدیل به یک شکست سخت کرد. لازم به یادآوری است که اخیراً دادگاهی در لوکزامبورگ، به‎نفع گروه تروریستی مجاهدین، رأی بر ابطال مصوبه‎ی سال 2005 شورای اتحادیه‎ی اروپا داده بود.

سه سال است که باند آدم‎کش رجوی با تزویر و نفاق مدعی است که مخالف یک جنگ خارجی علیه ایران است و به‎اصطلاح به راه‎کاری برای مقابله با حکومت ایران به‎نام”راه حل سوم” اعتقاد دارد! در ابتدای کار اعلام کردند که از اصلی‎ترین لوازم این راه حل بردن پرونده‎ی فعالیت‎های هسته‎ای ایران به شورای امنیت است. این کار نه به درخواست آنها، اما بنا به اهدافی که امریکا و اسراییل به‎دنبال آن بودند صورت گرفت. ما هم از همان ابتدا گفته بودیم که هدف گروه تروریستی مجاهدین از مطرح ساختن چنین خواسته‎هایی، بی‎تردید تحریک امریکا برای حمله‎ی نظامی به ایران است و فشارهای سیاسی را با توجه به سازش ناپذیری مقامات ایران در برابر خواسته‎های غرب، مسیری برای رسیدن به نقطه‎ی تقابل نظامی می‎دیدند (با الگو برداری از روند حمله به عراق).

مسافرت خانم هشترودی به ایران و دیدار ایشان با نمایندگان کانون هابیلیان و آقای ابراهیم خدابنده، باعث به هم ریختگی بسیاری از اعضا و کادرهای مجاهدین در فرانسه شده است. افراد نزدیک به مجاهدین از سرخوردگی فوق‎العاده‎ی اعضای این گروه و به‎خصوص اعضای شورا خبر می‎دهند. دلیل این همه داد و بی‎داد اعضای ریز و درشت مجاهدین و فرافکنی پیرامون این مسافرت که اکنون آن‎ها به‎صورت سلسله‎وار مأمور به موضع‎گیری علیه خانم هشترودی شده‎اند نیز به همین موضوع برمی‎گردد. در ماه‎های اخیر، ریزش نیرو و جدا شدن تعداد زیادی از هواداران تشکیلاتی و سمپات‎های قدیمی و همینطور چند تن از اعضای مجاهدین و خارج شدن آنها از اور، موضوع روی میز مریم رجوی بوده است.

به‎ نظر می‎رسد که شعر و شعارهای اولیه‎ی جنگ‎طلبان امریکایی در‎باره‎ی گسترش دموکراسی در منطقه‎ی خاورمیانه، موضوعی است که حتی دولت‎مردان شکست خورده‎ی امریکایی نیز حوصله‎ی تکرار آن را در سخنرانی‎ها و اظهارات‎شان ندارند و صرفاً همین‎که بتوانند ژست پیروز بگیرند آنها را اقناع می‎کند. از ابتدا هم ترسیم هدفی با عنوان”گسترش دموکراسی” یک شعار توخالی بیش نبود و آنچه برای نئومحافظه‎کاران اهمیت داشت، تحمیل آقایی و هژمونی امریکا بر مردم و کشورهای منطقه و چنبره زدن بر روی منابع نفتی بود.

فرقه ی تروریست مجاهدین دور جدیدی از تلاش‎های خود برای روحیه دادن به نیروهای محصور در اردوگاه اشرف را با بردن دو عضو پارلمان اروپا (از حامیان سنتی مجاهدین) به این اردوگاه آغاز کرد. دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین که این دو تن را”هیأتی از پارلمان اروپا”! می‎خواند، اعلام کرد که این دو تن با تعدادی از بقایای حزب بعث و مخالفین دولت قانونی عراق دیدار داشته و در مورد همکاری آنها با مجاهدین گفت‎وگو کرده‎اند.

در حالی که باند آدم‎کش رجوی، اعدام پدر معنوی و اصلی‎ترین پشتیبان خود به‎دست مردم عراق را محکوم کردند و از آنجا که جنایات صدام علیه بشریت، تا آن حد بوده که دار و دسته‎ی قاتل رجوی نیز نمی‎توانند صراحتاً از وی حمایت کنند، مسأله‎ی وی را امری دانستند که تاریخ درباره‎ی آن قضاوت خواهد کرد!

پیش از این مجاهدین مرزهای سرخ بسیاری را ترسیم کرده بودند. از جمله خطوط قرمز مجاهدین، قبول داشتن صد در صد رجوی بدون هیچ شک و گمانی نسبت به وی، سرسپاری مطلق به تشکیلات، عدم نگاه جنسی (که امری رایج در تشکیلات مجاهدین درباره‎ی زنان است) نسبت به زنان شورای رهبری، غسل هفتگی، عملیات جاری و…

“بیژن نیابتی” تئوریسین ِ در حاشیه‎ی مجاهدین که این افتخار نصیب‎اش شده که عربده‎کشی‎های نئومحافظه‎کاران امریکایی برای آقایی جهان را بیشتر از خودشان باور کند! و در وانفسای بحران‎های نظریه‎پردازان جنگ‎طلب، که هر یک به‎نحوی سعی دارند افتضاح برآمده از سیاست‎های صلیبی را بر دوش دیگری بگذارند، دم از آنتاگونیستی بودن تضاد امریکا با ایران می‎زند و اعتقاد دارد که بازهای امریکایی به کمتر از تعویض رژیم در ایران رضایت نمی‎دهند، ضمن ارایه‎ی یک دوجین رهنمود نظامی و امنیتی به نیروهای اشغالگر امریکایی، برای برون‎رفت از باتلاق عراق، همچنان معتقد است که مشکل مجاهدین برای سرنگونی، توانایی نیست، بلکه شرایط سیاسی است!

رخ‎نمایی دلبرانه‎ی مسعود رجوی پس از سه سال غایب بودن از صحنه‎ی سیاسی، باعث گردید تا مجدداً سیل انتقادات را به سمت خود هدایت کند. اگر چه شاید مجاهدین از همین هم احساس شادمانی کنند که رهبرشان مورد انتقاد قرار می‎گیرد و این را نشانه‎ی اهمیت وی بدانند! اما یک‎بار دیگر اثبات شد که مسعود رجوی نه تنها جایگاهی در میان اپوزیسیون ندارد، بلکه مجاهدین برای حفظ پرستیژ وی در میان اعضا و هواداران خود نیز با مشکل اساسی مواجه هستند.

روزنامه‎ی”اسکاتسمن” که در اسکاتلند منتشر می‎شود، به‎نقل از”استروان استیونسون” یکی از حامیان مجاهدین نوشته است: « با توجه به تصمیم دادگاه لوکزامبورگ، نگهداشتن نام مجاهدین در لیست گروههای تروریستی اتحادیه اروپا یک اشتباه بزرگ توسط اتحادیه اروپا از هر لحاظ خواهد بود. به لحاظ قانونی نگهداشتن آنها در لیست درواقع نقض دستور دادگاه و به مسخره گرفتن سیستم قضایی و سیستمهای چک و بالانسهای اتحادیه اروپا می باشد به لحاظ سیاسی هم یک فاجعه خواهد بود چرا که بدترین پیام استمالت و ضعف را به تهران می دهد. »

گروه تروریستی مجاهدین در یک اقدام به‎شدت منفعلانه و از سر هراس و ضعف،”اعدام صدام را محکوم و اجرای عدالت درباره‎ی دیکتاتور سابق عراق را به‎نفع ایران که بر محاکمه‎ی وی پافشاری می‎کرده است” اعلام نمود! مواضع مشترک و ماهیت واحد گروه تروریستی مجاهدین و حزب جنایتکار بعث (و در رأس آن مسعود رجوی و صدام حسین) خصوصاً علیه ایران و ایرانی، واقعیتی است که بر هیچکس پوشیده نیست، تا آنجا که هر دو جریان، اکثریت شیعه‎ی عراق را برای خارج ساختن از صحنه‎ی سیاسی متهم به ایرانی بودن می‎کنند!

آنچه اکنون مجاهدین درباره‎ی آن تبلیغات به‎راه انداخته‎اند، حکمی است که اگر مورد مخالفت و یا تجدیدنظر سایر محاکم قضایی اروپا قرار نگیرد، صرفاً در حوزه‎ی قضایی اروپا باقی خواهد ماند. بر اساس تجربه هم می‎توان گفت که محاکم قضایی کشورهای اروپایی همواره مواضع خصمانه‎تری نسبت به ایران داشته‎اند و از گروه‎های مخالف ایران جانب‎داری کرده‎اند، اما هیچگاه نتوانسته‎اند دولت‎های خود را از چارچوب سیاست‎هایی که به آن پایبندند خارج سازند، بلکه همواره آنها بوده‎اند که برای صدور احکام این‎چنینی، مترصد چراغ‎سبز دولت‎مردان و سیاست‎مداران اروپایی بوده‎اند تا در موقعیت مناسب، با صدور چنین احکامی به یاری سیاست‎های آنان بیایند.