ادعای فرقه رجوی در مورد مخالفت و”مبارزه” با رژیم جمهوری اسلامی برای دفاع از حقوق بشر یک دروغ و فریب بزرگ است. دروغی که مریم رجوی آن را مستمراً در سخنرانی ها و بیانیه ده ماده ای خود فریاد می کند. زیرا تجلیل از حاکم جنایتکار عربستان با سوابق مشخص در نقض مستمر و سیستماتیک حقوق بشر در کشورش، نشان می دهد که اصل و پرنسیب فرقه رجوی در ارتباط با حاکمان سیاسی نه پایبندی آنها به موازین حقوق بشر، بلکه میزان دوستی و نزدیکی آن حاکمان با مسعود رجوی می باشد. با چنین دیدگاهی که مریم رجوی آن را نمایندگی می کند، ارتباط و همکاری با جنایتکاری که در کشور خودش حقوق بشر را نقض کند اهمیتی ندارد. مهم این است که آن جنایتکار تا کجا از مسعود رجوی حمایت می کند.

در فرقه رجوی که تنها و تنها به منافع خودش به مفهوم شخص رجوی میاندیشد حتی نیروها و اعضاء قسم خورده اش هم برایش ذره ای ارزش ندارد. مثلا بیاد دارم که حتی بچه هایی که در عملیاتهای مرزی روی مین میرفتند و پایشان از زیر زانو یا مچ یا حتی ران قطع میشد مدتها درخواست داشتن یک کفش راحت تر را داشته باشند ولی برای آنها تهیه نمیشد و میگفتند سازمان ندارد از کجا بیاوریم و مگر نمیفهمید که سازمان دستش زیر تیغ است و بلحاظ مالی مشکل داریم

زمانی جبران ناپذیر میشد که در زمینه نظامی هم اوضاع به همین شکل می بود.یعنی در یک ماموریت نظامی مثلا ماموریت گشت رزمی یا کمین شبانه یک حتی یک ماموریت اسکورت رزمی یک زنی که در عمرش صدای شلیک گلوله را نشنیده یا کوچکترین تجربه ای ندارد فرمانده میشد و خیال هم میکرد که یک عنصر نظامی کار حرفه ای است. با بی تدبیری و بی تجربگی خود بعضا باعث کشته شدن بچه های تحت مسئولیتش میشد! و جالب اینجا بودکه پاچه خواران دستگاه رجوی هم میگفتند:مگر برادرانی که با تجربه شده اند چطور این تجارب را بدست آورده اند؟ باخون! خب اکنون خواهران هم باتجربه میشوند! یعنی براحتی از خون بچه ها برای رسیدن به اهداف خود خرج میکردند و به هیچکس هم پاسخگو نبودند!

سالها همین رجوی و فرقه اش در لیست سیاه اروپا و آمریکا بودند و هنوز هم بسیاری از احزاب و شخصیتهای اروپایی و آمریکایی آنها را تروریست می دانند!. البته که به سیاق ثابت لابی هایی هم در حمایت فرقه وجود دارند، اما در ایران حرف چیست؟ آیا ملت ایران هم چنین نظری در مورد رجوی و فرقه اش دارند؟ اگر چنین نظری با دید مثبت نسبت به رجوی و تشکیلات و خط و استراتژی اش بود ما حتما می دیدیم و در شبکه های اجتماعی این حمایت در ایران انعکاس داشت. مردم ایران این فرقه را تروریست و البته خائن به وطن و ملت می دانند!

زمانیکه در یکان زنان حضور داشتم، در اثر شکنجه و سیاست های ستمگرانه تشکیلات رجوی، گردنم دچار دیسک شده و تحت فشار و درد شدید بود. وقتی بیماری ام شدت گرفت، خانم دکتری که بتازگی وارد تشکیلات شده و تنها دو سال سابقه داشت برایم بستری شدن را تجویز کرد ولی صرفاً بدلیل اینکه از نظر رجوی یک عنصر ناراضی به حساب می آمدم، تشکیلات مانع بستری شدنم شد. آن زمان مسئولم یکی از زنان شورای رهبری بنام”حنانه علیقلی با نام مستعار مهری” بود. وی با دستور زهره قائمی (از معاونین مسئول اول سازمان و مسئول ستاد داخله و مسئول چند یگان زنان)، به بیمارستان آمد و مرا با زور در حالیکه مقاومت می کردم از تخت به زمین کشید اینکارباعث کشیدگی و ضربه به گردنم گردید

با گذشت زمان و با همکاری آمریکایی ها برای ورود نیروهای اجتماعی عراقی به اشرف، این ستاد هر روز وسیعتر شد تا جاییکه گاه بیش از 20000 نفر را به اشرف دعوت می کردند و برای هر دعوت (بجز پول نقدی که به شیخ یا کدخدا داده می شد)، مقداری پول و یا گوشت و مواد اولیه غذایی هم به شیخ آن شهرک یا روستا اختصاص می دادند. همچنین مقداری پول نقد هم به کانال آن منطقه می دادند و خرج رفت و برگشت اهالی را هم حساب می کردند.خلاصه اینکه هزینه هنگفتی را طلب می کرد. این کار ستاد اجتماعی از سال 83 شروع شد و تا سال 87 ادامه داشت البته هر دوره ای تغییراتی در فعالیت ها بود.

فرقه تروریستی رجوی هم که ادعای مسلمانی و اسلام دارد به قطعیت میگویم که اگر توسط ارتش امریکا و به زور اسلحه مجبور به خلع سلاح نمیشدند اکنون چه بسا وحشیانه تر از داعش در منطقه عمل میکردند. چراکه آنها سالیان سال تجربه کار نظامی و تشکیلاتی در عراق را داشتند. وقتی به صحبتها و مواضع سازمان در زمانی که هنوز صدام در قدرت بود فکر میکنم بخوبی میتوان باین نقطه رسید که سازمان مجاهدین هم اگر تصور میکرد که روزی این چنین از امریکا رودست بخورد و امریکا خواسته هایشان را آنطور که آنها میخواستند برآورده نکند هرگز سلاحهایشان را تحویل نمیدادند

نگاهی به سایت های تبلیغاتی فرقه ی رجوی روشن می کند که خود بزرگ انگاری بی حد و حصر در این تشیکلات، نیروی محرکه ی ماشین تبلیغاتی آن شده است. برای نمونه علیرغم آن که بیانیه ی سخنگوی گمنام سازمان در اسلو که در چهارم دی ماه منتشر شد و موجی از مقالات تمسخرآمیز از سوی اعضای جدا شده و تحلیل گران به دنبال داشت، مانع از توهم خود بزرگ بینی سازمانی نشد، چنانچه چندی پس از انتشار این بیانیه ی مبهم و غیرمعمولی،یکی از عوامل مجاهدین در یکی از سایت های وابسته به فرقه ادعا کرد که” برق سلاح” مجاهدین”رعشه بر جان ولایت فقیه” انداخته است.

مسعود رجوی در ادامه خشونت طلبی و تهدید به قتل منتقدان و جداشدگان (از فرقه و شورای دست ساز خودش) که در یک نوار صوتی در تاریخ ۱۱ اّبان ۱۳۹۳ منتشر شد، اوج درماندگی واستیصال و شکست سیاست هایش را به نمایش گذاشت. وی در این نوار (مانند ضحاک ماردوش که از مغز جوانان ارتزاق می کرد و آرام می گرفت)، دستور صادر کرد که ساکنان نگونبخت لیبرتی که در واقع گروگانهای وی بشمارمی روند، تا آخرین نفر بجنگند و کشته شوند. در این سخنان وی خطاب به لشگر فدایی و اشرف نشان هایش گفت که آماده جنگ شوند.

ما با چشم و گوش خودمان دیدیم و شنیدیم وقتی که نمایندگان کنگره آمریکا از شما حمایت می کنند چگونه شیپورهای پیروزی با نام و نمایش پرچم ایران بصدا در می آورید که گویی فتح و المبین کرده اید… حال بگویید چه کسی حسرت آویختن به آمریکا را دارد؟؟؟ البته تا کنون شیشه عمر تشکیلاتی شما در دستان آمریکا بوده اما دیدید که بور شدید و حتی آمریکا هم موفق به نجاتتان از فروپاشی نشد؟!

روزی در نشستی که در یکی از مقرهای بغداد بنام مقر جلال زاده با رجوی داشتیم برگشت گفت: اگر که پیروز شدیم که شدیم اما اگر روزی شکست خوردیم هرکس که زنده ماند باید لااقل یکی از کسانی که از ما جداشده است را در هرکجای جهان که باشد بکشد! و بدنبال آن اینگونه صحبتش را تکمیل کرد که اگر آن جدا شده در ایران باشد که او را میکشید و حتما بعد خودتان هم دستگیر میشوید یا سیانور میخورید و خلاصه شهید میشوید که این رسیدن به آرزویتان است اگر هم درخارج از کشور بودید که زندانهای خارج مانند هتل 4 ستاره است.

در تشکیلات رجوی، زنان به هیچ عنوان حق ندارند بدون روسری باشند، حتی اگر روسری ها کمی عقب بود و کمی از موهای خانمی دیده می شد، ابتدا تذکر می دادند و در ادامه به وی تهمت و مارک های ناجور و زشت می زدند و آبروی آن زن را می بردند. آری مریم رجوی به شکل نوین و خزنده، سرکوب و اختناق را جاری می کرد و همچنان نیز در مناسبات فرقه رجوی این اختناق جاری است.