“ارزش” بایکوت مجاهدین توسط مردم ایران”

ارزش بایکوت مجاهدین توسط مردم ایران
هادی شمس حائری، سی ام ژوئن 2006
علیرضا معدنچی یکی از نفرات بالای مجاهدین مقاله ای اندر فوائد و ارزش امضاهای عراقیان که نه تنها ارزش نیست بلکه اگر راست باشد بی ارزشی و افلاس محض است نوشته و در پی آن نتیجه گیری های مضحکی کرده است که نه تنها هر انسان آزاده که سهل است بلکه مرغ پخته را هم به خنده می اندازد.
این عضو محبوس در فرقه رجوی ادعا کرده که ارزش 5 میلیون و 200 هزار امضا بخاطر تهدید ها و خطراتی که از ناحیه جمهوری اسلامی متوجه آنان است بمراتب با ارزش تر از آراء رأي ‌دهندگان عراقی است.
زیرا رأی دهندگان عراق با تهدید و ارعاب مواجه نیستند و به خاطر رأی دادن خطری تقبل نمی کنند.
نویسنده با زرنگی رقم 5 میلیون و دویست هزار امضاء را مفروض گرفته و بلافاصله به آثار و نتایج سیاسی این رقم محیرالعقول پرداخته و چنان سریع از روی آن رد شده که خواننده وقت نکند به عقب برگردد و سؤال کند که آقای عزیز شما اول ثابت کنید که این رقم درست است بعد اندر ارزش و فوائد آن قلم فرسائی فرمائید، آخر زرنگی هم حدی دارد. درست است گفته اند که دروغ گوبلزی بعضی وقتها کارساز است اما نه آنقدر بزرگ که خود گوبلز هم شرمش بیاید از چنین دروغ گنده ای.
آخر در آن شلوغی و ناامنی و هرج و مرج عراق چگونه می توان این تعداد آدم جمع کرد و امضا گرفت؟ آیا مجاهدین صندوق رأی توی خیابانها گذاشته بودند؟ اگر بالای سر هر صندوق سه نفر هم ناظر باشد مجاهدین باید 100 هزار نیرو داشته باشند تا بتوانند در سر تاسر شهرهای عراق حوزه رأی گیری دایر کنند. یک فرقه 2800 نفره چطور می تواند 5ملیون و 200 هزار امضا جمع کند؟
ثانیا آیا این آراء مربوط به همه عراق است یا یک منطقه؟ اگر منحصر به یک منطقه خاص است مگر جمعیت عراق چقدر است که یک منطقه یا یک شهر آن 5 میلیون جمعیت داشته باشد. بطور حتم باید مناطق کردستان و شیعه نشین را از بقیه عراق منها کرد زیرا با کشتاری که مجاهدین از اکراد عراقی و شیعیان جنوب کرده اند بهیچ وجه معقول به نظر نمی رسد که به مجاهدین امضا بدهند پس می ماند سنی های طرفدار صدام، و تازه مگر جمعیت سنی ها چقدر است؟
یک احتمال دیگر این است که بگوییم مجاهدین با اتوبوس به اقصا نقاط عراق رفته و با خرج خودشان فوج فوج عراقی ها را به زندان اشرف آورده اند و از آنها امضا گرفته اند. مردم گرسنه عراق که مجانی به کسی امضا نمی دهند لابد کلی از آنها پذیرائی و به آنها شام و ناهار داده شده تا ورقه حمایت را امضاء کرده اند، آیا آشپزخانه فرقه در اشرف اینقدر بزرگ است که این همه دیگ جا می گیرد، پول این مخارج از کجا آمده.
چنین بنظر می رسد که این امضاها یکروزه گرفته نشده و باید بمرور و طی یک زمان معین انجام شده باشد. فرض می کنیم که سالنی که مجاهدین می توانند در آن مهمان دعوت کنند و امضا بگیرند گنجایش هزار نفر را داشته باشد،حتما طی یکروز نمی توان بیش از هزار نفر را پذیرائی کرد، حال اگر 5 میلیون و 200 هزار نفر را بخش بر 1000 بکنیم می شود 5 هزار و 200 روز، یعنی چیزی حدود 13 سال طول می کشد تا این تعداد امضا از اهالی گرفته شود، مگر وقوع آن را به حساب معجزه های انقلاب ایدئولوژیک بگذاریم که ناگهان در یکشب این تعداد امضا روی کاغذ حادث شده است.
بیچاره گوبلز نمی دانست که بعد از او فرقه خلق می شود که دست او را در دروغ از پشت می بندد وگرنه از این غلط ها نمی کرد که حتی یک دروغ کوچک بگوید.
ما فرض می کنیم که همه این ارقام درست است اولا این امضا ها چه دردی را از فرقه دوا می کند؟ اگر مجاهدین ایرانی هستند باید مردم ایران به آنها امضاء بدهند و از مجاهدین حمایت کنند نه عراقی ها و یا پاکستانی ها و افغانها. مردم افغانستان و پاکستان و کویت و عربستان و عراق چه منفعتی از مجاهدین می برند که با همه خطراتی که جناب معدنچی مرقوم فرموده اند از آنها حمایت کنند مگر مغز خر خورده اند؟ آیا هیچ عقل سالمی قبول می کند که مثلا در ایران 5 میلیون نفر خطر کشته شدن را بخاطر حمایت از یک فرقه در افریقا بجان بخرند؟
اگر فرقه مجاهدین عراقی بودند طبیعی بود که توده های عراقی از سازمانشان حمایت می کردند زیرا که برای بهروزی و آزادی آنها مبارزه می کند ولی چه دليلی دارد که از مجاهدینی که هیچ نفعی به حال آنها ندارد حمایت کنند آخر مجاهدین که مسئله آنها نیست.
حال اگر آقای معدنچی می نوشت که 5 میلیون و 200 هزار نفر عراقی گفته اند ما آنقدر بدبختی داریم که به مجاهدین فکر نمی کنیم و اصلا بود و نبود آنها برای ما اهمیتی ندارد باز معقول تر و پذیرفتنی تر به نظر می رسید تا خطر بپذیرند و جان خودشان را در راه حمایت از یک فرقه شیعه 12 امامی فداکنند.
راستی وقتی که مردم، یک سازمان یا حزب و گروهی را طرد می کنند و از خود می رانند به چه پرت و پلا گوئی هائی دچار می شود خدا هیچ سازمانی را تا این اندازه خوار و ذلیل نکند که به جای حمایت هموطنانش محتاج امضای خارجی ها باشد.