گریه بیشترازبابت اینستکه فرزندم برای پاسداری ازمرزوبوم خودش آنگونه بی پروا وشیدا بسوی جبهه های جنگ علیه صدام شتافت ولیکن قضا وقدرونمیدونم چی چی وچی چی زندگی محمدجوادم را اینگونه رقم زد که خلاف جریان مورد قبول من دریک سازمان تروریستی وبیخدا به اسارت گرفته شود وعمروجوانی اش به بطالت بگذرد. یعنی این رجوی کوتوله واحمق وازخدابیخبرنیمخواد دست ازشیطنت با خدا وخلق خدا بردارد. درب لیبرتی را بازکند وهرکس هرجا خواست برود. ما که میدانیم درب لیبرتی بازبشود محمد جواد من دوروزبعد دردافچاه ی گیلان درخانه روستایی من است

نتیجه اینکه فرقه رجوی در بهمن 94 بر خلاف بهمن های دیگر از رویکرد و تفاوت جدیدی برخوردار می باشد که در سالهای گذشته مشاهده نمی شده است، اینکه دیگر خبری از تابلو کشیدن و رسم و پرچم و دیدن دکل و شعار به اصطلاح سرنگونی شش ماهه و یکساله حکومت ایران نه تنها نیست بلکه کاملا” معکوس و وارونه شده است چرا که اکنون حکومت ایران به سمتی در حال حرکت می باشد که همه کشورهای دنیا حاضرند با ایران رابطه برقرار کنند وفرقه رجوی در نزد مردم بزرگ ایران همواره به عنوان خائنین به کشور و ملت و تروریست شناخته شده و مورد نفرت و انزجار قراردارند و…

مسعود رجوی با جدا کردن افراد از جهان بیرون، آن ها در همان شرایط non person نگه می دارد، چنانچه پس از مدتی هویت آن ها و موجودیت آن ها فراموش و حتی انکار می شود. اخبار نقض حقوق بشر، تجاوز جنسی، سوءاستفاده از کودکان، کنترل ذهن و.. در فرقه ها در سال 2016، هشداری است برای جامعه ی جهانی که بدانند که تهدید فرقه ها را پایانی نیست. با گذشت بیش از سه دهه پس از ماجراهای غم انگیز فرقه ها در گویان و تگزاس، مقامات کشورهای دنیا باید هنوز مراقب تهدیدهای این چنینی باشند.

حال باید از رجوی وطن فروش سوال شود که چرا کارشناسان حقوق بشر سازمان ملل خواستار آزادی اسرای در بند در لیبرتی و آلبانی نیستند و گوش به فریاد خانواده ها و نامه نگاری های پی در پی خانواده ها برای آزادی فرزندانشان و حتی درخواست های مکرر جهت دیداری حتی کوتاه در حد چند دقیقه را اهمیت ندارد و کسی به ندای آن ها پاسخ نمی دهد و چرا این ارگان های حقوق بشری سازمان ملل نقض آشکار رجوی را محکوم نمیکنند.

یکی دیگر از خصلت های رجوی روحیه نظامی گری و بی رحمی است البته بی رحمی او در داخل تشکیلات نسبت به حق افراد وزنان وکودکان ثابت شده است. یادم می آید اپراتورداشت منظره هایی از ایران و جاده هراز را نشان می داد که رجوی گفت اگر گفتید اینجا به درد چه کاری می خورد بعضی فکر می کردند الان می گوید به درد پارک جنگلی و تفریگاه می خورد اما رجوی گفت: می شود زاغه مهمات درست کرد و هزاران تن مهمات در آنجا جا سازی کرد چه زاغه مهمات های جالبی می شود.

پس زیاد دلتان را به این گونه شعارهای توخالی خوش نکنید و دور نیست که رجوی جنایت کار همانند دیگر اعضای معدوم خود به گور و زباله دان تاریخ فرستاده خواهد شود. کشته شدن تعدادی از اعضای رده بالای فرقه رجوی در نوزده بهمن سال 60 نشان داد که نمی توان در مقابل انقلاب اسلامی یک ملت که تصمیم راسخ گرفتند آزاد زندگی کنند ایستاد. رجوی جنایتکار به جای همکاری و همیاری با انقلاب دچار توهم شده و با همکاری با دشمنان مردم ایران فکر می کرد که می تواند به قدرت برسد!!.

فضاحت ادعاهای فوق و آبروریزی های حاصل از آن موجب گردیده تا رجوی ها دیگر قادر نباشند خودشان این ادعاها را تکرار کنند و به همین دلیل اخیرا تلاش کردند این ادعاها را از قول یک فرد به ظاهر بیرون از خودشان ابراز نمایند. به این منظور یکی از حامیان خود به نام «استروان استیونسون» که نقش او در تفرقه افکنی در بین عراقیان برای کمک به فرقه رجوی و خریدن فرجه برای آنها و همچنین کارشکنی در مسیر انتقال اعضای فرقه به کشور ثالث و زمینه سازی برای به کشتن دادن آنها کمتر از فرقه رجوی نیست را جلو انداخته تا وی در مقاله ای ادعا نماید که «سال 2016 ممکن است سال پایانی جمهوری اسلامی ایران باشد»!! آنگاه در مرحله بعد، سایت های فرقه این مقاله را چاپ و بار دیگر به صورت غیر مستقیم همان ادعاهای پوشال همیشگی را تکرار نمایند.

اخبار رسیده حاکی از خروج تعدادی از افراد که هم اکنون افراد بخت برگشته لیبرتی را تحت کنترل دارند درز کرده که قرار است با اسم مستعار از لیبرتی با گروهی متشکل از 20 الی 30 نفر که در آینده ای نزدیک به آلبانی منتقل شوند، البته نا گفته نماند افراد نوع دوست و آزادیخواهی هستند که اسامی آن ها و امثال این افراد تحت تعقیب را به گوش کمیساریا و پلیس بین الملل برساند اما متأسفانه در این مورد هیچ اقدامی صورت نخواهد گرفت، چون خواست سازمان ملل و ارگان های حقوق بشری ادامه و استمرار جریان های تروریستی است.

هدف رجوی از این وعده ها از سویی امید بخشیدن به اعضاء دربندش و از سویی بیگاری و استفاده ابزاری از آن ها بود تا بتواند وقت بیشتری برای ادامه حیات کسب کند و الا خودش هم می دانست راه به جایی نمی برد، از طرفی با برگرداندن انگشت تقصیر به سمت اعضاء، آن ها را مقصر عدم تحقق سرنگونی معرفی می کرد فلذا اعضاء ملزم به تلاش بیشتر می شدند. اما آیا می دانید که مسعود برای تضمین وعده سرنگونی چه قولی داد؟

کسی اعلام رفراندومی نکرده که رای شما همان باشد که مطرح کرده اید ودراصل خود را ازاعماق جامعه دور نگه داشته اید که هم کار راحتی کرده باشید وهم هنر همیشگیتان را به نمایش گذاشته اید! آخر کسی که بیانیه ی انتخاباتی میدهد، باید تحلیل جامعی ازاوضاع داخلی وخارجی ارائه دهد که کاری است سخت وبنابراین شعاردادن خشک وخالی، صعوبت کار را ازبین میبرد!! درست تر اینکه شما حرفی که مربوط به این انتخابات باشد ندارید!!!

ما اعضای خانواده ها، با لحاظ تعهد تحمیل شده بردولت عراق، مدت زیادی ازمراجعه به کمپ لیبرتی خودداری کرده وسرانجام با مشاهده ی دفع الوقت کردن ازطرف رجوی، تعدادی ازما به همراه دیگر هموطنان هم درد، به کمپ لیبرتی مراجعه کرده و برخورد گماشتگان رجوی را همانگونه دیدیم که درگذشته ها مشاهده کرده بودیم. ابدا اجازه ی ملاقاتی درکار نبود و نقاب برچهره افکنده های رجوی، با سنگ وفحاشی ازما استقبال کردند و متاسفانه مامورین محلی کمیساریای عالی پناهندگان بجاای دخالت در امر ولااقل گرفتن فیلم وعکس از این صحنه ها وگزارش ماوقع به مسئولین خود، به خانه هایشان در بغداد رفتند.

خانواده ها باذوق وشوق دراینجا حضور یافته بودند وجویای جدی حال فرزندان اسیر خود بودند. آنها سراغ فرزندانشان را ازمن میگرفتند وهرگاه من موفق به شناسائی فرزندان آنها ودادن خبر سلامتی شان میشدم، بسیار خوشحال میشدند واین خوشحالی آنها مرا نیز دربر میگرفت وساعات خوبی را تجربه میکردم.