اخیرا تعدادی از نجات یافتگان در شهر تیرانا در آلبانی، طوماری را به امضا رسانده و سپس در برابر دفتر RMSA”خدمات پناهندگی و مهاجرت در آلبانی”، (نهادی غیر دولتی، در کشور آلبانی که امور مربوط به کمیساریای عالی ملل متحد برای پناهندگان را عهده دار است) تجمع کردند و خواسته های خود را مطرح نمودند این افراد درخواست کرده اند که، در هماهنگی با وزارت کشور در آلبانی به نحو مطلوب اسکان داده شده و اوراق هویتی دریافت نمایند.
سران سازمان، تمایل دارند که پرداخت حقوقها مانند سابق توسط خودشان انجام گردد! اما اعضای سابق مایل به این کار نیستند و اصرار دارند که طرف حسابشان فقط کمیساریا در آلبانی باشد.
کمیساریا با دولت آلبانی برای اسکان اعضای سابق سازمان (جدا شده ها) و صدور اوراق هویتی برای آنان در حال گفتگو است. البته RMSA می گوید: ما با مقوله پیچیده ای روبرو شده ایم که فکر آنرا نمی کردیم و این شرایطی است که مجاهدین خلق برای ما و دولت بوجود آوردند! بخش عمده ای از دولت آلبانی از پذیرش مجاهدین خلق در کشور خود پشیمان هستند و به دولت قبلی انتقاد دارند!
نماینده کمیساریا گفته است:
“نامه های زیادی از جانب خانواده های اعضای سازمان مجاهدین خلق در آلبانی، چه از ایران و چه از دیگر کشورها، به دستمان رسیده که متأسفانه موفق به دادن نامه به گیرنده و دریافت جواب نبوده ایم. مسئولین سازمان بدون اینکه اجازه دیدار ما با گیرندگان نامه ها را بدهند پیام می آورند که افراد مربوطه به هیچ وجه مایل به ارتباط با خانواده های خود نیستند که عجیب به نظر می رسد و جای سؤال دارد!
خانواده هایی از اروپا برای دیدار با بستگانشان مراجعه کرده اند. سازمان مجاهدین خلق به شدت در برابر این امر واکنش نشان می دهد که جای تعجب و البته نگرانی دارد! این افراد برخورد خوبی با خانواده هایشان ندارند که برای کسی قابل فهم نیست! اعضای سابق و همچنین جداشدگان همگی موارد بسیاری از نقض حقوق بشر در داخل تشکیلات مجاهدین خلق ارائه می دهند که شایان رسیدگی از جانب ارگان های بین المللی حقوق بشری است و متأسفانه تاکنون به این موضوع پرداخته نشده است”!
شنیده ها از قول جداشده ها حاکی از این واقعیت ها است که:
تعداد زیادی از نفرات می خواهند بیرون بیایند ولی نمی گذارند. آنها را که سالیان سال دور از همه چیز بوده اند به شدت ترسانده اند!
سازمان نفرات بالای خود در ردیف فرماندهان را در سطح شهر به صورت مراقب گذاشته است تا احیانا افراد درون تشکیلات با جداشده ها ارتباط برقرار نکنند. از آن طرف نفرات داخل تشکیلات هم تلاش می کنند هر طور شده با جداشده ها ارتباط بگیرند تا مطلع شوند که چقدر از حرفهای مسئولین در خصوص خارج از تشکیلات درست است!
در خصوص تعدادی از جداشدگان که گویا تن به خواسته های مسئولین مجاهدین خلق نداده اند یک بریف برای همه خواندند و گفتند که آنها مأمورین وزارت اطلاعات ایران هستند و می خواهند افراد را بدزدند و لذا هیچ کس بخاطر امنیت خودش حق نزدیک شدن به آنها را ندارد. به همه گفته شد که اگر این افراد سر راه کسی سبز شدند باید فورا آنجا را ترک کنید!
مریم قجر، که مدعی آزادی نظر و آزادی رای در فرقه است، این روزها به قرنطینه سازی نشست های قرنطینه ای روی آورده است!
خیلی از نفراتی که خواهان جدایی هستند در قرنطینه به سر می برند که نشست روزانه به سیاق کمپ اشرف ولیبرتی دارند!
در مناسبات می گویند:
اگر کسی فرار کند مستمری نمی گیرد و باید گرسنه بماند و در پارک یا خیابان بخوابد و دراین صورت کارتن خواب و طعمه باندهای مافیایی می شود!
نکته مهم تر اینکه افرادی که حتی خواهان جدایی نبوده اند و تعهد نامه امضا کرده اند مدام به میدان مرکزی شهر می روند تا شاید با جداشده ها ارتباط برقرار کنند و از آنان کسب خبر نمایند که اوضاع بیرون به چه شکل است و این موضوع سران فرقه را به وحشت می اندازد!
ترس و وحشت روزافزون سران فرقه به حدی است که به بهانه های مختلف ترددات بیرون را لغو کرده و فکر می کنند با این اقدامات مقطعی می توانند جلوی موج ریزش و نابودی تشکیلاتشان را بگیرند!
رجوی طی سالیان تعهدات زیادی را به نیروهای خود داده ولی از عهده انجام هیچ یک بر نیامده است و در این زمینه هم هیچ وقت پاسخگو نبوده است که اینک، این وعده های دروغین وبال گردنش شده است!
فرید