نجات فرزند از چنگ مجاهدین” آدم ربائی” نامیده نمی شود

نجات فرزند از چنگ مجاهدین آدم ربائی نامیده نمی شود

کانون رهایی
02.01.2006
نجات فرزند از چنگ مجاهدین آدم ربائی نامیده نمی شود
صدور حکم فوق نتیجه 4 سال مبارزه قانونی و حقوقی حبیب خرمی با فرقه مجاهدین است که در پایان به نفع اقای خرمی و شکست توطئه های مجاهدین منجر شد.
فرقه مجاهدین که ید طولائی در ربودن و جدا کردن کودکان از خانواده دارد، در آخرین اقدام برای ربودن بهادر خرمی و انتقال وی به عراق با شکست مواجه شد.
تاریخچه کودک ربائی بر می گردد به سال های 1990 که فرقه در اثنای جنگ متحدین علیه عراق در رابطه با اشغال کویت حدود800 نفر از کودکان اعضای فرقه را به بهانه حفظ جان آنها از بمباران هوائی به خارج از عراق فرستاد و به والدین کودکان قول داد که بلافاصله پس از پایاین جنگ آنها را به آغوش گرم خانواده باز می گرداند، اما فرقه مجاهدین که تا بحال همه قول و قرار های خود را زیر پا گذاشته است این بار هم به وعده خود عمل نکرد و کودکان سالها پس از پایان جنگ در غربت باقی ماندند و دور از محبت خانواده با مشکلات جسمی و روحی و کمبود های عاطفی دست و پنجه نرم کردند و بسیاری از آنها به اعتیاد و فساد کشیده شدند و باقی مانده این کودکان که در حال تحصیل در مدارس کشورهای میزبان بودند بمحض اینکه به سنین 16-17 سالگی رسیدند آنها را با لطایف الحیل گول زدند و به عراق بردند تا از آنها تروریست های خوب برای امریکا بسازند.
فرقه مجاهدین که مدعی مبارزه با جمهوری اسلامی است بخش بزرگی از وقت و انرژی خود را طی سالهای اخیر صرف کشف شیوه های مختلف ربودن کودکان و اعزام آنها به عراق و مبارزه با والدین آنها نموده و هنگامی که والدین کودکان بخواهند در مقابل این آدم ربائی مقاومت کنند با شگرد و کلک های قانونی و وکلای گران قیمت و هزینه های گزاف آنها را به دادگاه می کشاند.
جریان ربودن کودک اقای حبیب خرمی و سپردن به اصطلاح قانونی وی به یک حانواده هوادار ساکن کشور کانادا از این قماش آدم ربائی است که پس از حدود 4 سال کش و قوس درراهروهای ادارات دادگستری هلند و کانادا و محکومیت های متعدد بالاخره ماسک از چهره فرقه مجاهدین کنار رفت و دادگاه همه احکام قبلی را باطل و خانواده کانادائی را که فرقه پشت آنها مخفی شده بود از اساس فاقد صلاحیت قانونی برای سرپرستی بهادر دانست.
در طول محاکمات و پروسه داد رسی خبرنگار مشتاق و کنجکاو روزنامه فولکس کرانت حضور داشت واز مذاکرات جلسات محاکمه گزارش بر می داشت. حاصل این گزارشات در دو نوبت بصورت مقاله در روزنامه به چاپ رسید که آخرین آن، روز جمعه بعد از قرائت حکم دادگاه بود که ترجمه آن از نظرتان می گذرد.
نجات فرزند از چنگ مجاهدین آدم ربائی نامیده نمی شود
روزنامه volkskrant جمعه 29 دسامبر 2006
* دادگاه عالی لئوواردن پس از سالها، پناهنده ایرانی را از اتهام آدم ربائی تبرئه کرد.
* مرد، فرزندش را از چنگ سازمان تروریستی پنهان نموده بود.
*دادگاه، سرپرستی خانواده کانادائی را برسمیت نمی شناسد.
گزارش از:
Janny Groen Annieke Kranenberg خبر نگار روزنامه فولکس کرانت هلند
لئوواردن leeuwarden
Zoon uit handen mujahedin houden was geen ‘ontvoering’
روز پنجشنبه دادگاه عالی لئوواردن، پناهنده 49 ساله ایرانی را که به اتهام فرزند ربائی بهادر و مخفی نمودن او از دید مقامات تحت تعقیب بود، تبرئه نمود.
رای دادگاه باعث شد که سالها مبارزه حقوقی خرمی برای نجات فرزندش از چنگ یک سازمان تروریستی، به پایان رسید.
در سال 1999 خرمی از پس فرستادن فرزندش نزد سرپرست کانادائی که دادگاه هلند مقرر کرده بود، امتناع نمود.
به نظر خرمی سرپرست کانادائی از هواداران سازمان تروریستی مجاهدین می باشد که در سطح جهانی شناخته شده می باشند. آنان از داخل خاک عراق با رژیم ایران مبارزه می کنند. خرمی در گذشته عضو آنان بوده است.
در اواخر سال 1980 که بهادر تازه بدنیا امده بود، خرمی تصمیم گرفت که به مجاهدین خلق که در عراق مرکزیت داشتند بپیوندد. ایدئولوژی انان که مخلوطی از مارکسیسم و اسلام تشیع بود، برای خرمی گیرائی داشت. خرمی در کمپ اشرف بتدریج متوجه شد که نزد فرقه خطرناکی آمده است.
فرماندهان مجاهدین مسعود و مریم رجوی تسلیم مطلق اعضای خود را می خواستند این مسئله تا بدان حد پیش رفت که زنان و شوهران می بایست از یکدیگر جدا می شدند.ازدواج با ایده آلهای رهبران همخوانی نداشت و سد راه وحدت گروه می شد.
پس از مدت کوتاهی، حدود هشتصد نفر از کودکان به کشورهای اروپائی، آمریکا و کانادا از کمپ اشرف بطور غیرقانونی قاچاقی فرستاده شدند. در ان زمان بهادر که یکی از انان بود، دو سال و نیم داشت.
او در کانادا به یک زوج سپرده شد. این زن وشوهر می خواستند که فرزند خودشان را مانند یک سرباز کوچک به پادگان اشرف بفرستند. بهادر نمی توانست در این مورد استثناء باشد این مسئله از گزارش سازمانهای حقوق بشری مشهود است.
به همین دلیل خرمی رای دادگاه را نپذیرفت و پسرش را نزد فامیلش به ایران فرستاد. در سال 2002 دادگاه شهر خرونینگن او را به جرم کودک ربائی به دو سال زندان محکوم کرد. خرمی نیز تقاضا نمود که پرونده اش در دادگاه عالی رسیدگی مجدد گردد.
هنگام رسیدگی مجدد که دو هفته قبل صورت پذیرفت، دادستان مطرح کرد که خرمی اجازه نداشته است که خودش این مسئله را بدین صورت حل کند و برای او تقاضای شش ماه زندان نمود. به نظر شاکیان پرونده ، او می بایست راه های قانونی را دراین رابطه طی می نمود.
وکیل خرمی آقای بارت نویت گداگت در این رابطه شدیدا عکس العمل نشان داد. موکل او طی سالهائی که این پروسه طی شد، لطمه بسیاری را متحمل گردید و هیچکدام از اعضای دادگاه در این سالها به شرح حال او گوش ندادند. کدام پدر حق ندارد فرزندش را از یک گروه تروریستی محافظت نماید؟.
دادگاه برای رسیدن به این جواب در مرحله اول، می بایست حق سرپرستی کودک را روشن می نمود. دراین مورد دادگاه اعلام کرد که در جائی سرپرستی زوج کانادائی معلوم نشده است. همچنین به نظر قاضی، تصمیم دادگاه کانادائی که در یک پروسه ناشناخته و بدون دفاع حضوری خرمی صورت گرفته بود، اعتبار ندارد.
روز گذشته خرمی با هیجان و احساس بسیاری از تصمیم دادگاه استقبال کرد. خرمی گفت که پس از هشت رای منفی دادگاه در هلند و خارج هلند، دادگاه به داشتن حق قانونی او اعتراف کرد.
دوباره نور به زندگی من تابید بهادر امنیت پیدا کرد وما می توانیم قدم بعدی را برای با هم بودن ، برداریم.حالا بهادر 18 ساله شده و نزد پدر بزرگ و مادر بزرگش زندگی میکند.
وکیل نویت گداگت :
چندین سال از جوانی حبیب و بهادر دراین سالها از انان گرفته شده است بجز جبران خسارت مالی که به او وارد شده است، با تبرئه و جواب مثبت دادگاه راه برای قبول درخواست الحاق خانواده که پایان این درام خانوادگی است، باز می شود..
ترجمه و برگردان از کانون رهائی
De Volkskrant دسامبر 29