و اما پناهندگی…!

و اما پناهندگی…!
ایران‎دیدبان
فرقه‎ ی تروریست مجاهدین دور جدیدی از تلاش‎های خود برای روحیه دادن به نیروهای محصور در اردوگاه اشرف را با بردن دو عضو پارلمان اروپا (از حامیان سنتی مجاهدین) به این اردوگاه آغاز کرد.
دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین که این دو تن را هیأتی از پارلمان اروپا! می‎خواند، اعلام کرد که این دو تن با تعدادی از بقایای حزب بعث و مخالفین دولت قانونی عراق دیدار داشته و در مورد همکاری آنها با مجاهدین گفت‎وگو کرده‎اند.
نکته‎ی جالب که در مواضع ماه‎های اخیر مجاهدین و به‎خصوص گزارشات مربوط به این دیدار، بسیار برجسته‎تر از گذشته به چشم می‎خورد، پیوند خوردن موجودیت مجاهدین در عراق و وابستگی تام و تمام این گروه به حضور در این کشور است، به گونه‎ای که به طرز بسیار مضحک و بی‎ربطی، سعی نموده‎اند تا به نحوی مسأله‎ی حضور خود در عراق را به بحران موجود در این کشور پیوند زده و برای خود پناهندگی دست و پا کنند.
اما آنچه حقیقتاً جنبه‎ی کمدی پیدا می‎کند اظهارات مرتبط با این دیدارها است که دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین در اوج افلاس و ناچاری، مجبور به انتشار آنها شده است.
به عنوان مثال به نقل از رقیه عباسی آورده شده:
« حمایت های شیوخ و احزاب و شخصیت های عراق و نیروهای ملی و دموكراتیك عراقی و در بالاترین نقطه 5 میلیون و دویست هزار عراقی وطن پرست اثبات كردند كه بدلایل متعدد سیاسی و تاریخی ، مجاهدین و نیروهای وطن پرست عراقی شركای استراتژیك علیه بنیاد گرایی دینی كه رژیم آخوندهای حاكم بر ایران آنرا نمایندگی میكنند هستند و آنها مجاهدین را بخشی از راه حل بحران عراق میدانند. »
یا به نقل از آندره بری یکی از دو عضو پارلمان اروپا که به اردوگاه اشرف رفته، چنین نوشته‎اند:
« عراقیان دارای تمدنی اصیل و قدیمی هستند، آنها مجاهدین خلق را فقط دوست خود نمی دانند بلكه آنها را همرزم و همسنگر خود می دانند چرا كه مجاهدین برای آزادی و دمكراسی مبارزه می كنند. »
به نقل از عبدالله جبوری یکی از همین متحدان استراتژیک! مجاهدین نیز چنین آمده است:
« ای برادران عراقی از شما می خواهم كه دست در دست سازمان مجاهدین داشته باشید. امیدواریم حكم دادگاه اروپا حقوق مردم عراق را نیز اعاده نماید »!
اما جالب‎تر این‎که متحدان استراتژیک مجاهدین در عراق، از این به‎اصطلاح هیأت پارلمان اروپا چه چیزی درخواست می‎کنند:
« ما امضا كنندگان پارلمان اروپا را به این موارد فرا می خوانیم:

3. گردن گذاردن دولتهای اروپایی به حکم 12 دسامبر 2006 دادگاه عالی اروپا که نامگذاری تروریستی علیه مجاهدین خلق ایران را ملغی کرد. این نامگذاری یک اشتباه فاحش استراتژیک در تعادل قوای این منطقه بوده است. »
یا در جای دیگر می‎گوید:
« عراق قربانی سیاست استمالت از رژیم ایران است. در كانون این سیاست، نامگذاری تروریستی مجاهدین خلق بعنوان یك خطای مهلك استراتژیك به سود سیاست های مداخله گرانه رژیم ایران در عراق قرار داشت كه خوشبختانه توسط دادگاه عدالت اروپا در 12 دسامبر 2006 ملغی گردیده و زمینه تصحیح این سیاست فراهم شده است. از اینرو استمرار هرگونه اعمال فشار علیه مجاهدین با استناد به این برچسب را غیر قانونی و با اهداف مشخص سیاسی به نفع رژیم ایران و اعمال فشار آن علیه اپوزیسیونش اعلام میداریم. »
هدف از این همه دست و پا زدن و تلاش برای تحمیل ادله‎ی صدام برای پشتیبانی از مجاهدین به دولت جدید عراق و نیروهای ائتلاف، در یک کلام بحران اخراج و مخالفت دولت قانونی عراق با درخواست پناهندگی این گروه تروریستی است.
تا آنجا که صراحتاً مجبور به اعتراف شده و می‎گوید:
« حضور مجاهدین در عراق بعنوان نیرویی كه افشا كننده پرونده سلاح اتمی رژیم ایران بوده و نقش كلیدی در افشای مداخلات این رژیم درعراق ایفا نموده اند، یك ضرورت مهم برای خنثی كردن دخالت های رژیم در عراق است. ضروری است كه دولت عراق حضور قانونی مجاهدین را كه بیش از 20 سال است در عراق از پناهندگی سیاسی برخوردار بوده اند، برسمیت بشناسد. »
این‎که مجاهدین خود را بخشی از راه حل عراق معرفی می‎کنند، به دلیل آن است که گمان می‎برند چون اکنون موضوع عراق مهم‎ترین مسأله بر روی میز دولت امریکا است، لذا اگر خود را به عنوان آنتی‎تز طرح بیکر – همیلتون معرفی نمایند، خواهند توانست از این طریق از اخراج و به طریق اولی از فروپاشی فرقه جلوگیری کنند.
اما آنچه به طرز ابلهانه‎ای – مانند تمام حرکت‎های مجاهدین – مطرح می‎شود، برقرار کردن ناشیانه‎ی ارتباط بین بحران‎های بی‎علاج فرقه با موضوع عراق است. مانند این‎که حكم دادگاه اروپا، حقوق مردم عراق را نیز اعاده نماید! و یا این‎که از زبان متحدان عراقی خود که علی‎الظاهر باید به فکر حل معضلاتی باشند که بقایای حزب بعث در این کشور به‎وجود آورده‎اند، به طرز مضحکی مدعی شوند که کشورهای اروپایی برای حل مسأله‎ی عراق، از حکم دادگاه بدوی درباره‎ی مجاهدین پیروی کنند!
اما در ورای این ارتباط ِ نامربوط، آنچه محرک اصلی مجاهدین برای برگزاری چنین نمایشی بوده است، انگیزه دادن به نیروهای روحیه باخته و مأیوس و سرخورده‎ی محصور در اردوگاه اشرف است تا از این طریق بتوانند آنها را چند روزی بیشتر به همراهی با خود وادار نماید.

منبع

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا