لوموند همزمان با اخراج مجاهدین از عراق، به حذف نام این سازمان از گروه های تروریستی اروپا اشاره کرد و نوشت: نمی توان باور کرد که چطور راه این فرقه تروریستی مسلح در اروپا هموار شد و چگونه این سازمان تروریستی از فرانسه سردرآورد. سران این گروه از آسیب پذیری چند هزار تیره بختی که بیشتر شبیه بردگان هستند، سوءاستفاده می کنند. مخالفان تهدید می شوند در شرایط بسیار سخت مانند انسان های مبتلا به ایدز و سرطان در زندان های اشرف خواهند مرد.

شرط دوم مسعود رجوی ادعا می کرد :” در عراق جای دیگری نمی رویم و اگر این جابجائی صورت گیرد یک کشتار اساسی خواهیم داشت”. او با این کار می خواست هم دولت عراق را تهدید کند و هم جامعه جهانی را، که اگر در زمان تعیین شده دولت عراق ما را به جای دیگر به جهت مسائل ملی خود منتقل نماید ما مثل فرقه های دیگر راه حل خودکشی در پیش خواهیم داشت!!. و این حرف های وی دقیقا نظرات ما جداشده ها را تائید می کند که این گروه ساختار پیشرفته یک فرقه تمام عیار را دارا میباشد

از تمامی مجامع بین المللی و از مسئولین محترم کشور عراق تقاضا دارم با علم باین موضوع که رجوی برای ادامه حیات ننگین خود در اروپا خواهان به کشتن دادن نیروهای بی دفاع و اسیر خود در کمپ اشرف است و با به کشتن دادن این نیروها بدنبال طولانی کردن پروسه تخلیه اشرف حتی بمدت یک ماه بیشتر است. لذا دردام رجوی شیاد نیفتید و با برخوردی انسانی و تدبیری شایسته با این نیروها برخورد کنید! چرا که این نیروهای اسیر خود اصلی ترین قربانیان این فرقه هستند.

یک روزنامه‌ی چاپ فرانسه نوشت: جان بولتون ـ سفیر پیشین آمریکا در سازمان ملل ـ و خوزه ماریا آزنار ـ نخست‌وزیر پیشین اسپانیا ـ ده‌ها هزار یورو از سازمان مجاهدین خلق دریافت کرده‌اند. در این گزارش آمده است: نمی‌توان باور کرد که چطور این فرقه مسلح راه را برای خود در اروپا هموار کرده است؟ چگونه این سازمان تروریستی که مسوول قتل غیرنظامیان در ایران و خارج از ایران است خود را تنها جایگزین دموکراتیک ایران می‌خواند و از روزنامه‌های فرانسوی برای راهپیمایی‌های خود بهره می‌برد

گرفتاران در فرقه رجوی و «اشرفیان» مفلوک بیش از بیست سال و در برخی موارد سی سال است که دارند این زندگی را تمرین می کنند و رجوی با وقاحت تمامی می گوید که «کردیم و شد».راستی چه خوب می شد دست اندرکاران فرستادن افراد به فضا و کره مریخ می آمدند از فرقه رجوی می پرسیدند که آیا زندگی در انزوا برای انسانها امکانپذیر هست یا خیر؟ چون این فرقه سالهاست که زندگی در انزوا را روی افراد تمرین میکند آنهم نه زندگی در انزوا با استانداردهای جامعه. بلکه زندگی با انزوا با فشار مضاعف، زندگی در انزوا با فشار روحی با نشست های مکرر و بی پایان که روح و جسم انسان را خسته کرده و در هم میشکند.

موارد متعددی از مناسبات حاکم بر تشکیلات مخوف مجاهدین را دوستانی که نزدیک به دو دهه در عراق و در پایگاههای سازمان و یا اشرف بسر بردند به روشنی شرح دادند. فاکت های بیشماری را ارائه دادند مستنداتی که تعداد زیادی از جدا شدگان و کادرهای تشکیلاتی با سابقه مجاهدین به آن تاکید و تصریح میکنند در واقع درونمایه ی فاکت ها، مشاهدات و بیان خاطرات در رابطه با مناسبات مجاهدین و آنچه که در تشکیلات رهبر عقیدتی مجاهدین میگذرد سخت گزنده، آزاردهنده و تاسف انگیز است.

سازمان دارای سیستم اخلاقی دوگانه بوده و همواره از اعضا خواسته درداخل تشکیلات ذره ای دروغ نگویند و در نشست های مغز شویی به همه چیز اعتراف کنند ودر همان حال همان افراد تشویق می شوند افراد عادی مستعد جذب را گول زده واز آنها سو استفاده نمایند. کلمه لیبرالیسم در تشکیلات عین دیدن شیطان بود ولی همین سازمان ودر راسش مریم عضدانلو در یکی از جلوه های بارز این اخلاقیات دوگانه با تمسک و تظاهر به ویژ گی های لیبرالیسم از جمله دمکراسی غربی و آزادی های اجتماعی و فردی، آزادی زنان، انتخابات آزاد و حتی فراتر از آن پذیرش حق تن فروشی برای زنان به یک فریب بین المللی دست می یازد.

هرچه زنان بی دست و پا تر و کم سوادتر بودند (و بیشتر در مقابل تمامی خطاها و استبداد تشکیلات سکوت کرده و خط مورد نظر رجوی را پیش می بردند و به مانند ابزاری در دستان تشکیلات بودند) در رده های بالاتر قرار می گرفتند!، و این تنها قانون حاکم بر تشکیلات زنان بود… همچنانکه هر چه بیشتر فحش می دادند و می توانستد با مردان دعوا کنند جایگاه بهتری پیدا می کردند و هر کس اعتراضی می کرد یا متوجه موضوعاتی می شد بلافاصله از سازمانکار خود برکنار و به قسمت های دفتری و ستادی منتقل می شد

تجربه نشان داده است که گرایش و پایبندی به استفاده از سلاح، تنفر از دگراندیشان، در به کار گیری خشونت، در روابط درونی و بیرونی مجاهدین سمبلیزه شده و نقض حقوق انسانی را تشدید نموده است. این نقض میتواند از ایجاد تنفر و اعمال خشونت به مخالفین سیاسی،عقیدتی و یا نیش زدن به خویش شروع گردد. گویا که اتکاء به اسلحه و زندگی در انزوا، گوش آنها را برای برقراری گفتمان سالم و شنیدن هر نوع راه حل منطقی کر و چشمشانشان را برای دیدن و پیدا نمودن راه حل های دیپلماتیک کور کرده است.

سازمان با انجام نشست های عملیات جاری بطور روزانه که درآن نفر می بایست موضوعات رسوخ یافته در فکرش را در دفتری کوچک یادداشت و شب با جمعبندی آنان، تبعات به اصطلاحات ضایعاتی اش را در تشکیلات تحلیل و با شرمندگی در جمع خوانده و علیه خودش بقول مجاهدین تیغ میکشید وخودش را اساسی ذلیل میکرد تا رشد یابد!!!. یا افکار ذهن اش در خصوص فشارهای جنسی و یا همسر و فرزندش اش را عینا مثل مورد قبلی عمل می نمود بطوریکه مردان تشکیلات، همسرانشان را در فاکت های نشست با عنوان عفریته مخاطب قرار می دادند

رهبریت ِسازمان نیز با دنباله روی از غرب این جریان ِفمینیستی ِخزنده را که از متن تفکرات فلسفی و ایدئولوژی غرب بر خاسته، با طرح ِسوژه های ِبه ظاهر حق مدارانه درباره زنان پیروی می نماید.از آن جا که اصول ِجهان بینی ِغربی، توسعه در رفاه و امور ِمادّی است، هدف ِفمینیست ها نیز ایجاد ِجامعه ای است که در آن تفاوت بر اساس ِجنسیت، جای ِخود را به تشابه بدهد تا آرمان ِبرابری و استفاده از رفاه ِمادی تحقق یابد.

فرقه و تشکیلاتی با این مشخصات چگونه میتواند مدعی برگزاری آزادانه انتخابات درون تشکیلاتی و انتخاب مسئول اول سازمان باشد؟ مریم قجر عضدانلو با بیشرمی وصف ناپذیر مدعی است که انتخاب مسئول اول در سازمان مجاهدین خلق از مظاهر دمکراتیسم درونی مجاهدین میباشد. وی در مراسم انتخاب مسئول اول جدید فرقه در پانزدهم شهریورماه سال جاری ادعا نمود که تکیه بر رهبری جمعی و رهبری مسئولیت پذیر و قابل انتقاد یکی از مشخصه های سازمان مجاهدین است.