یادداشتى از سید عمار حکیم، رئیس مجلس اعلاى اسلامى عراق
وقتى رفتار معمر قذافى را در سرکوب اخیر مردم لیبى مى‌بینیم یاد رفتار صدام حسین مى‌افتیم. در تمامى موارد خشونت‌آمیزى که از معمر قذافى دیدیم، حتى در استخدام مزدور که از کشورهاى آفریقایى همسایه لیبى استخدام کرد، صدام هم همین شیوه را داشت. چه بسا قذافى این شیوه را از صدام حسین الگوبردارى کرده باشد. فراموش نمى‌کنیم زمانى را که صدام حسین مزدورانى را از گروه‌هاى تروریستى به خصوص مجاهدین خلق استخدام کرد. همان‌هایى که براى کشتن ملت عراق و شکنجه و آزار و اذیت آنها استخدام شدند و در شهرک‌هاى نظامى مرفه استقرار یافتند. متاسفانه آنها اکنون به رغم گذشت حدود 8 سال از سرنگونى صدام حسین همچنان بدون هیچ دلیل و برهانى در عراق به سر مى‌برند و در شهرک‌هاى مرفهى که از زمان صدام حسین، دیکتاتور مخلوع عراق برایشان مهیا شده، زندگى مى‌کنند. کسى نیست بگوید چرا افراد این گروه که به خاک عراق تجاوز کردند و مردم را مورد همه گونه آزار و اذیتى قرار دادند باید همچنان زیر چتر محافظتى بدون هیچ بازخواستى در ارودگاه اشرف باشند و خود را به هیچ کس پاسخگو ندانند. حتى بابت جنایت‌هایى که در حق مردم ایران و عراق انجام دادند نیز مورد محاکمه قرار نگیرند. در مقابل، زائران حسینى که از ایران و افغانستان با عشق به امام حسین (ع) به عراق آمدند، مدت‌ها است که در زندان به سر مى‌برند. آنها براى این که بدون ویزا وارد عراق شدند محاکمه شده‌اند و به زندان افتاده‌اند، این توجیهى صحیح و عادلانه است ولى مسئله این است که چرا مجاهدین خلق آزادانه در خیابان‌هاى کشور راه مى‌روند و در اردوگاه‌هاى خود از هر گونه امکاناتى برخوردار هستند؟ امکاناتى که در اختیار این گروه از زمان صدام حسین قرار گرفته و هنوز هم برخوردارند، امکاناتى است که در بسیارى از شهرها شهروندان عراقى از آنها محرومند. چندى پیش گروه دیپلماتیکى از افغانستان نزد من آمد و از من خواست براى برخى از زائران افغانى که به طور غیر قانونى وارد کشور شده و بازداشت شدند و اکنون در زندان به سر مى‌برند، کارى کنم. آنها مى‌گفتند این افراد، افراد مسن، کودکان و زنانى هستند که تاب و تحمل زندان را ندارند. مسئله این نیست که چرا دولت با کسانى که به طور غیر قانونى وارد کشور مى‌شوند، برخورد مى‌کند، بلکه مسئله این است که چرا باید افرادى از جنس مجاهدین خلق که میراث به جا مانده از دوران رژیم بعثى است و جز آزار و اذیت و مزاحمت فزاینده و هزینه‌هاى سیاسى فراوان براى حکومت و ملت عراق هیچ سودى براى ملت و دولت عراق نداشته‌اند، همچنان در کشور باقى بمانند و کسى هم حق نداشته باشد به آنها اعتراض کند. آنها هم از این وضعیت سوء استفاده کرده و هر گونه مزاحمتى را براى شهروندان عراقى ایجاد کنند؟ در حالى که ده‌ها سند و دلیل وجود دارد که ثابت مى‌کند این افراد در ترور افراد عراقى دست داشته‌اند، با القاعده و بعثى‌ها در بمب‌گذارى‌هاى سال‌هاى اخیر عراق همکارى کرده‌اند و حتى احکام قضایى علیه آنها صادر شده است ولى هیچ کدام از این احکام به اجرا در نیامده است. چرا در حالى که دادگاه‌‌هاى عراق بر جنایات آنها تاکید داشته و به همین دلیل هم احکام بازداشت و مجازات آنها را صادر کرده، همچنان نسبت به تحویل یا محاکمه آنها اهمال مى‌شود؟ چرا کسى احکام صادر علیه آنها را به اجرا در نمى‌آورد؟ جنایت‌هایى که دادگاه بر دقت و برنامه‌ریزى و سازماندهى آنها در اجرا تاکید کرده است. جاى تاسف است که شهروندان عراقى با صدور احکام قضایى مورد پیگرد قرار مى‌گیرند ولى ده‌ها نفر از مجرمان مجاهدین خلق که احکامشان صادر شده هیچ کدام مورد پیگرد قرار نمى‌گیرند.