در راستای درگیری 19/1/90 گروه مجاهدین با ارتش عراق جهت انحلال پادگان نظامی اشرف، مسعود رجوی سر کرده این فرقه پس از چند روز از این حوادث پیامی منتشر کرده که خود را جانشین امام حسین و قرارگاه اشرف را سرزمین کربلا ترسیم نمود و سپس در کمال استیصال دهان به ناله گویی گشود. درآن سوی صحنه همسر او مریم در جمع کوچکی در حومه پاریس در کمال خفت از دولت عراق خواست که اجازه دهد که کشته شدگان خود را در گورستان اشرف دفن نمایند که سابقا سازمان کشته شدگان عملیات مرصاد رادر آنجا دفن نموده بود و حال دیگر حتی نمی‌تواند همچون دوران صدام نیرو به سر مزار ببرد و به غیر از خاطره چیزی برای فرقه رجوی از آن گورستان برایش باقی نمانده است واین در حالی میباشد که شعار اعضای فرقه که می‌گفتند: بیا، بیا و اینکه یک ذرّه از خاک اشرف را واگذار نمی‌کنیم، گوش فلک را کر کرده بود.
درموضع‌گیری دیگر، مریم رجوی به التماس افتاده و از اروپا و آمریکا میخواهد که تمهیداتی در نظر گرفته شود تا فرقه او بتواند نیروهای خود را از اشرف خارج کند و البته این بر خلاف میل شخصی‌اش میباشد، چون او می‌داند پراکنده شدن و خارج گشتن نیروهایش از اشرف مصادف است با متلاشی شدن فرقه تروریستی رجوی.
نکته قابل تامّل دیگر آنکه دیگر عناصر فرقه با دیدن صحنه های درگیری قرارگاه اشرف نوک حملات خود را به سوی مسعود و مریم رجوی نشانه خواهند رفت و خیانت 40 ساله سازمان را در قبال اعضای فریب خورده به زیرعلامت سوال میبرند و اینکه چگونه آن دو خود بدور از صحنه درگیری، نیروهای خود را در صحرای خشک عراق به حال خویش گذارده و از دور شعار می‌دهند.