در خواست از رئیس شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد برای دخالت مستقیم دركمپ اشرف و كمك به انتقال كسانی كه می خواهند به كشورهای آزاد منتقل شوند
کانون اندیشه گفتگو و حقوق بشر در ایران- تورنتو
6 ژوئن 2006 برابر با 16 تیر ماه 1385
خانم لو ئیس آربور
کمسیاریای شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد
احتراما مایلیم باطلاع شما برسانیم که با توجه به افزایش تنش های بین ایران و آمریكا، ما عمیقا نگران سرنوشت و آیندۀ افراد سازمان موسوم به مجاهدین خلق، در كمپ اشرف در عراق هستیم.
ما ضمن قدردانی از نتیجۀ اعمال فشارهای بین المللی در مورد كمپ”گوانتانا بی” –که دادگاه عالی ایالات متحده آمریکا این کمپ راغیر قانونی و بر خلاف قانون اساسی اعلام کرد– لازم می دانیم توجه شما را به موقعیتی مشابه، اگر نه بدتر، در كمپ اشرف جلب كنیم.
تشابهات زیادی بین دو كمپ وجود دارند، و اگرچه كمپ اشرف رسما به عنوان زندان معرفی نشده، اما در این کمپ نیز یك گروه از شهروندان كشوری دیگر، در یک كشور ثالث، به عنوان اسیر، و تحت نظارت دولت آمریكا، بدون هیچ نظارت بین المللی بیش از سه سال است نگهداشته شده اند.
.
طی هفتۀ گذشته، در روند کشمکش ها میان هر سه دولت ایران، آمریكا، و عراق، به نظر می رسد آیندۀ ساكنان كمپ اشرف در دستور كار مذاكرات سه گانه آنان قرار گرفته است. اکنون، عبدالمهدی (معاون نخست وزیر عراق) در پی مذاكراتی که در اوایل تیر ماه در ایران صورت گرفت، و الهام سخنگوی دولت، بر اخراج و استرداد اعضای سازمان مجاهدین تأكید می كنند. همچنین در كنفرانس مطبوعاتی، المشهدانی، رئیس مجلس عراق، و حداد عادل، رئیس مجلس ایران، در روز 15 تیرماه، با اشاره به این موضوع اظهار داشتند که عراق حضور نیروهای خارجی، از جمله مجاهدین را، كه مورد حمایت آمریكا باشند، تحمل نخواهد كرد.
تجارب گذشتۀ ما درمورد عملكرد جمهوری اسلامی ایران با گروه های مخالف، منجلمه سازمان مذكور، حاکی از آن است که اگر معامله ای بین دو کشور ایران و عراق صورت گیرد، فاجعۀ انسانی مانند فاجعه قتل عام زندانیان سیاسی در سال 1367 دیگری در راه خواهد بود.
بعد از سال 2003، و بلافاصله بعد از سقوط صدام حسین، نیروهای آمریكائی كمپ اشرف را به كنترل خود درآوردند. به گفتۀ شاهدان عینی، تمامی قرارگاه های سازمان، مانند قرارگاه علوی، بر اثر بمباران آمریكائی ها ویران، و كمپ اشرف نیمه ویران شد. علیرغم اینکه حدود 450 نفر از نیروهای سازمان در جریان این بمباران ها كشته و یا مفقودالاثر شده اند تنها به كشته شدن 33 نفر در اعلامیۀ 29 فروردین 1382 مسعود رجوی اشاره شده، و از سرنوشت بقیه خبری در دست نیست.
در این مدت هیچ نظارتی از سوی نهادهای بین المللی مانند سازمان ملل بر این امر صورت نگرفته است. تنها گزارش منتشره از سوی دیدبان حقوق بشر در ماه مه 2005 صادر شد که خبراز نقض حقوق بشر در این كمپ می داد.
در یك مورد سعید نوروزی به صورت مخفیانه در كارت تبریكی برای خواهرش (مقیم كانادا) تقاضای كمك برای خروج كرد. چندی بعد سعید نوروزی كشته شد و تا كنون 3 دلیل مختلف در توضیح علت مرگ وی، به طور رسمی، و توسط سازمان مجاهدین، به خواهران مرحوم سعید نوروزی، اعلام و منتشر شده است.
براساس مدارك موجود، و شهادت اعضای جدا شده از سازمان، و بستگان افراد محصور در كمپ اشرف، بسیاری از ساكنان كمپ اشرف بر خلاف میلشان به دنیای خارج هیچ گونه دسترسی ندارند و از ملاقات با بستگان خود منع می شوند.
در مواردی كه خانواده ها توانسته اند برای ملاقات با فرزندانشان به اشرف راه یابند، یكی از مسئولین سازمان در تمامی مراحل ملاقات حضور داشته است. گزارش رسمی سفارت كانادا دراین مورد به حضور بهزاد صفاریان در برخی از این ملاقات ها صریحا اشاره دارد. در مواردی جوانان محصور در کمپ مجبور شده اند دیدار با خانوادۀ خود را به خاطر جلوگیری از اتهام عدم همبستگی با رهبری سازمان، و نیز به دلیل متهم شدن خانوادۀ ایشان به ارتباط با رژیم جمهوری اسلامی از سوی مقامات اشرف، لغو كنند. مكالمات تلفنی این اعضا با خانواده ها در حضور مسئولی از طرف سازمان بوده،که همه این مكالمات هم كنترل می شود. آن ها از نوشتن نامه برای خانوادۀ خود، به دلایل مختلف، منع شده اند، و یا این نامه ها که به مسئول سازمان داده می شود، به دست خانواده ها رسانده نشده است.
در آخرین نمونه، سفارت عراق از صدور ویزا برای خانوادۀ یكی از ساكنان اشرف، بعد از مدت 2 ماه سرگردانی در اردن، خودداری كرد. با توجه به شواهد قبلی و نیز گفته های خانوادۀ مذكور، شایعۀ عدم علاقۀ آمریكائی ها برای آزاد کردن و اعزام جداشدگان تقویت می شود. لازم به ذكراست جداشدگان حدود 500 نفر می باشند،که مدت هاست در قسمت امریكائی كمپ اشرف، در شرایط نامناسب روحی و بهداشتی، در انتظار خروج از عراق به سر می برند.
به عنوان نهادی حقوق بشری، اطلاعات و مدارکی دال براعزام تعدادی از جوانان که سرپرستان آنها در ارتباط با سازمان مجاهدین بوده اند در سنین نوجوانی در دست داریم. این اعزام ها در مواردی بدون اطلاع خانواده، و در مواردی بدون رضایت خانواده هایشان، در طول سال های 77-78 برای بازدید یكماهه به عراق صورت گرفته است. بسیاری ازآن نو جوانان دختر وپسر علیرغم درخواستشان برای انتقال و یا بازگشت به كشوری آزاد و امن، بعد از گذشت 6 سال، هنوزاجازۀ بازگشت را دریافت نکرده اند.
در یك مورد پزشك نظامی آمریكائی کمپ، خانم دكترفیل، به یك زن جوان كه قصد خروج از اشرف را داشت و برای این منظور ابتدا بایستی به كمپ آمریكائیان می رفت، در حضور هیئت نظامی آمریكائی می گوید كه كمپ آنها، امریکائیان، برای زنان امن نیست. وی با اشارۀ مستقیم به تجاوز جنسی از وی می خواهد كه سکوت پیشه كند و در کمپ اشرف منتظر صدور پاسپورت قانونی خود باشد. این اقامت بیش از 2 سال طول کشیده است. چندین مورد تجاوز جنسی به نوجوانانی كه از كمپ اشرف جدا شده اند گزارش شده است. این مورد یكی از دلایل اصلی است كه بسیاری از زنان و جوانان ترجیح می دهند در كمپ اشرف بمانند.
با توجه به شرایط محاصره و كنترل اشرف، و امكان استرداد ساکنان کمپ به ایران توسط دولت عراق، ما از نمایندگان سازمان ملل متحد تقاضای بازدید فوری از كمپ اشرف را داریم.
بنابر تمامی شواهد موجود و شهادت های اعضای جدا شده وشاهدان عینی و فیلم ها و عكس های موجود، ادعای حضور داوطلبانه افراد، بویژه جوانان دراشرف قابل بحث می باشد مگر اینكه تمامی افراد ساكن اشرف در یك محل امن و بیطرف در خارج از اردوگاه اشرف، با تضمین حمایت و رعایت حقوق بین المللی برای حفظ جان آنان، به طورانفرادی مورد مصاحبه با یك سازمان معتبر جهانی مانند شورای حقوق بشر سازمان ملل قرار گیرند.
ما خواستار اقدام فوری سازمان ملل و نهادهای بین المللی برای جلوگیری از یك فاجعه انسانی هستیم. لازم است که کلیۀ نهادهای بین المللی حقوق بشری به كمیسیون حقوق بشر سازمان ملل در مورد تشخیص هویت ساكنان اشرف كمك كرده و به آنان پیشنهاد حمایت قانونی کنند، و شرایط انتقال آنان به یك كشور امن را فراهم آورند.
فراموش نكنیم كه همیشه افراد عادی و بی دفاع هستند كه قربانیان بیرحمی و خشونت دولت ها و سازمان های غیر دموكراتیك هستند.
مسئولیت این نهادها حمایت از انسان هایی که خود در شرایط تصمیم گیری برای سرنوشت آیندۀ خود نیستند.
كانون اندیشه،گفتگو و حقوق بشر در ایران -ـتورنتو
رونوشت:
عفو بین الملل
صلیب سرخ جهانی
دبیر كل سازمان ملل متحد
دیده بان حقوق بشر
نمایندگان پارلمان كانادا
گزارشگران بدون مرز