زندگی کردن، رسالت اصلی نجات یافتگان از فرقه رجوی

هر روز که می‌گذرد اخبار و تصاویر تازه‌ای از شور زندگی اعضای جدا شده از تشکیلات مجاهدین خلق در کشور آلبانی می‌شنویم و می‌بینیم. خواه دورهمی آنها به مناسبت سیزده بدر یا جشن تولد فرزند سرفراز رحیمی باشد، خواه خبر خریدن اولین خودروی شخصی مالک بیت مشعل.

سوال این است که چه چیزی یا کسی مانع می‌شد که مالک بیت مشعل و دیگر اعضای مجاهدین خلق در تمام سالهای عضویتشان در مجاهدین خلق از کار کردن، کسب درآمد و خریدن یک خودروی شخصی محروم شوند؟ چه باوری مانع می‌شود که اعضای مجاهدین خلق برای سال‌ها از یک پیکنیک در طبیعت که هر ایرانی دست کم سالی یک بار در روز سیزدهم فروردین تجربه می‌کند، بهره نبرند؟

بدیهی است که مبارزه سیاسی –که سران مجاهدین خلق مدعی آن هستند—به معنای ترک زندگی نیست. برعکس، عشق به زندگی است که عشق به مردم و وطن را در پی خود دارد. بنابراین نفی فردیت و جنسیت که فرماندهان مجاهدین خلق علنا به آن باور دارند و خود را مفتخر به آن می‌دانند به هیچ روی لازمه مبارزه سیاسی نیست. چه بسا مبارزین سیاسی بزرگی در طول تاریخ، چون ماندلا، چگوارا و گاندی وجود داشته‌اند که همه عمر خود را وقف مبارزه برای مردم کردند اما عشق به طبیعت، تفریح، معشوقه، همسر و فرزند و در کل زندگی را از یاد نبردند.

آن چه مجاهدین خلق را از زمره مبارزین سیاسی خارج می‌کند و در گروه فرقه‌های مخرب قرار می‌دهد همین یک نکته است. در تشکیلات فرقه رجوی، نفس زندگی کردن ممنوع است. فرقه مخرب رجوی قربانیان خود را از زندگی فردی، معنوی، اجتماعی، تحصیلی و حتی جنسی محروم می‌کند؛ زندگی را مانع مبارزه کذایی‌اش می‌داند و برای این رویکرد خود عنوان «نفی فردیت و جنسیت» را در نظر می‌گیرد.

احتمالا برخی از اعضای درون فرقه رجوی هنوز گرفتار حصارهای ذهنی ساخته رجوی هستند و نمی‌دانند که این به اصطلاح مبارزه تاکنون هیچ ثمری نداده است به جز آن که پادشاهی دیکتاتوری به نام مسعود رجوی را در تشکیلات تقویت کرده است و او را از لذت‌های شهوانی بسیار بهره‌مند کرده است. با این وجود، شواهد نشان می‌دهد که شمار زیادی از اعضا هنوز شور زندگی را در خود زنده نگه داشته‌اند و می‌دانند که زندگی در بیرون حصارهای فرقه رجوی در جریان است و در کمین فرصتی برای شکستن حصارها هستند.

از همین روست که اعضای انجمن حمایت از ایرانیان مقیم آلبانی (آسیلا)، همواره در تلاش هستند که شور زندگی بازیافته خود را به مناسبت‌های مختلف به عنوان نمادی از زندگی عادی خارج از حصارهای فرقه مخرب رجوی به نمایش بگذارند. نمایشی که برخلاف مراسم‌های پر زرق و برق و پرهزینه‌ای که پروپاگاندای مجاهدین خلق با آن‌ها جلوه فروشی می‌کند، ساده، صمیمی و صادقانه است. کافی است کف زدن‌ها و پرچم تکان دادن‌های مکانیکی و ربات‌وار افراد در مقابل سخنرانی مریم رجوی را با چهره ذوق زده و شاد مهمان‌های خانه ساده سرفراز وقتی هدایای خود را در دستان کوچک ارمولیندوی چهار ساله می‌گذارند، مقایسه کنید.

فیلم تولد پسر سرفراز رحیمی با حضور جداشده ها در آلبانی

برای دانلود اینجا را کلیک کنید.

مزدا پارسی