مجاهدین خلق از تسخیر سفارت آمریکا تا خدمتکاری کاخ سفید

اولین بحران

تنها 3 روز از پیروزی انقلاب 57 گذشته بود که خبر حمله به سفارت آمریکا تبدیل به خبر مهم روزنامه های جهان شد. روزهای 24 و 25 بهمن ماه، گروهی از نیروهای چپ (چریک های فدایی خلق) در یک حرکت بحران آفرین به سفارت آمریکا حمله مسلحانه کردند و با محاصره این محل، تعدادی از اعضای سفارت را نیز به گروگان گرفتند. “سالیوان” سفیر وقت آمریکا در ایران از دولت موقت درخواست کمک می کند و خود نیز در برابر این حمله شروع به مقاومت مسلحانه می کند. این حمله با واکنش های مختلفی در ایران مواجه شد اما هیچگاه به تأیید دولت موقت و آیت الله خمینی نرسید و با آن موافقت نشد.
بنیانگذار انقلاب، آیت الله خمینی که با یک حرکت غافلگیرکننده و در عین حال غیرحرفه ای و هیجانی مواجه شده بود، پس از شنیدن این اقدام از رئیس دولت موقت (مهدی بازرگان) خواستار پایان دادن به این غائله و خارج کردن جریان های مسلح از درون سفارتخانه شد که بلافاصله وزیر امور خارجه وقت (ابراهیم یزدی) و رئیس کمیته انقلاب (ماشاالله قصاب) وارد عمل شدند و پس از مذاکراتی که با چریک های فدائی خلق، مجاهدین خلق و سالیوان داشتند، این بحران کنترل و به آن خاتمه داده شد.

نقش مجاهدین در تسخیر سفارتخانه آمریکا

اگرچه مجاهدین در تماس با روزنامه کیهان حمله به سفارت را تکذیب کردند ولی شواهد و مستنداتی که همان زمان در روزنامه ها و خبرگزاری ها درج شد نشانگر این واقعیت بود که هرچند چریک های فدایی خلق در ابتدا به سفارت آمریکا حمله کردند، اما بعداً حداقل 24 تن از اعضای سازمان مجاهدین نیز به آنها پیوسته و در انتقال گروگان ها نیز نقش داشته اند. روزنامه اطلاعات با اشاره به این رخداد نوشت: “گروه های مسلح از مردم، چریک های مجاهد و افراد نیروی هوایی نیز در حدود ساعت یازده و بیست دقیقه به چریک ها پیوستند”. در مصاحبه ای هم که یکی از فیلمبرداران از نیروهای مسلح حاضر در محل داشت، حضور 24 تن از اعضای مجاهدین در سفارت مورد تأیید قرار گرفت.

در هر صورت، یکسال بعد از این اقدام، مجدداً دانشجویانی که خود را خط امام می دانستند به سفارت آمریکا هجوم بردند و مقر آنها را (که بعدها با بدست آمدن انبوهی مدارک مشخص شد محل دسیسه علیه جمهوری اسلامی و جاسوسی از ایران است) تسخیر نمودند. این اقدام بسیاری از جریان های انقلابی وقت را به شور و هیجان آورد و البته آیت الله خمینی نیز آن را مورد تأیید قرار داد. متقابلاً مسعود رجوی هم با استقبال از این اقدام انقلابی، اعلام آمادگی نمود که نیروهایش را برای مقابله با تهاجم احتمالی آمریکا، تحت فرماندهی آیت الله خمینی قرار دهد و پیشنهادات مختلفی هم ارائه داد، از جمله اینکه سفارتخانه تبدیل به موزه جنایات آمریکا و شهدای انقلاب شود و همزمان نیز خواهان سفت و سخت شدن مسائل امنیتی و تشدید حفاظت از مقر آیت الله خمینی شد.

در خدمت کاخ سفید

45 سال از آن سالیان می گذرد و امروز بیش از هر زمان دیگر شاهد وابستگی سازمان مجاهدین (به رهبری مسعود و مریم رجوی) به آمریکا هستیم و آنها بدون هیچ تناقض و لاپوشانی، نزدیکترین جریان ایرانی به لابی های آمریکایی شده اند و کمتر زمانی است که مریم رجوی و سایر سران مجاهدین با چند شخصیت آمریکایی، از پارلمانترها و سناتورها گرفته تا برخی مقامات کاخ سفید، دیدار و گفتگو نداشته باشند و یا جلسه ای در نیویورک یا واشنگتن با حضور آنان برگزار نکنند؛ و از قضا شخصیت هایی که بیش از همه مورد علاقه زوج رجوی هستند، تندروترین و جنگ افروزترین نفرات از هر حزب و جناح بویژه نومحافظه کاران می باشند. این دگردیسی از زمانی آغاز شد که مسعود رجوی در سال 1364، چریک های فدائی اقلیت را به دلیل انتقاد از خودش، متهم به “دگردیسی ضدانقلابی” نمود و آنان را مزدور جمهوری اسلامی و مشتی لات و چاقوکش خواند و بعد هم ادعا کرد که سازمان مجاهدین تنها گروه ضدامپریالیستی باقیمانده در جهان است. اما هنوز چندی از آغاز فروپاشی بلوک شرق نگذشته بود که وی در قرارگاه اشرف جشن پیروزی بیل کلینتون بر رقبا را برگزار نمود و آنرا نقطه مثبتی برای خودش ارزیابی کرد و برای وی پیام تبریک فرستاد و پاسخ دفتر ریاست جمهوری آمریکا به خودش را یک پیروزی برای مجاهدین قلمداد کرد.

حضور مستمر سران مجاهدین در کنار سناتورها و مقامات دست چندم آمریکایی و تلاش بی وقفه برای راهیابی به کاخ سفید و یا پارلمان آنجا، و در کنار آن تلاش بی مانند برای انتقال و یا سفر مریم رجوی به آمریکا، همگی نشانگر یک هیستری عجیب در مریم رجوی برای به رسمیت شناخته شدن از سوی دولت آمریکاست. تلاش هایی که بصورت مستمر ناکام مانده و وزارت خارجه آمریکا جز در هنگام ریاست ترامپ، هیچ روی خوشی به مجاهدین نشان نداده و آنان را همچنان یک گروه گرفتار کیش شخصیت که اعضای خود را گرفتار طلاق اجباری کرده و در ایران پایگاه مردمی ندارد قلمداد می کند. صرف میلیون ها دلار برای کشانیدن شخصیت های دست چندم آمریکایی به اروپا و برگزاری جلسات سخنرانی و گرفتن امضا از لابی ها و پارلمانترها، همگی بخشی از یک دریوزگی است که تشکیلات مجاهدین به ریاست مریم رجوی گرفتار آن شده و آنان را از حمله به سفارت آمریکا در ایران، به دریوزگی کاخ سفید کشانیده است. اگر نیک بنگریم، در طی 45 سال گذشته، هر گروه و جریانی که پایگاه اجتماعی و مردمی خود را از دست داد، به ناچار دست به دامان نهادهای امنیتی بیگانه شد تا خود را از فروپاشی سریع نجات دهد، و در این میان، شاخص ترین گروه که به کثیف ترین اقدامات علیه مردم و کشور خودش دست زده، سازمان مجاهدین خلق تحت رهبری مسعود و مریم رجوی بوده است.

حامد صرافپور