سیکارودی جان سلام امیدوارم حالت خوب باشد.
گر چه می دانم آنهایی که در داخل تشکیلات رجوی هستند از حال خوب برخوردار نیستند زیرا همواره از سوی تشکیلات شکنجه روحی و روانی می شوند.
من را که می شناسی. من هم سالها در همین موقعیتی بودم که الان تو و دیگر دوستانمان هستید. من سختی هایتان را می فهمم. چرا که با تمام وجودم تجربه کرده ام. تجربه های تلخی که اثراتشان تا الان همراهم هستند. اما باور کن هر زمان اراده کنی راه به زندگی دوباره باز است.
هم من می دانم و هم تو به خوبی واقفی که افرادی که در تشکیلات رجوی هستند در طول روز ذهنشان درگیر نشست های عملیات جاری یا نشست های نوبه ای است و دائم با خودشان فکر می کنند که در نشست ها چه نوع فاکتی را ارائه کنند تا مسئولین پاچه آنان را نگیرند، یا چه جوری از زیر فشارهای نشست ها خودشان را خلاص کنند. چه بسیار محدویت ها و فشارهایی که از سوی تشکیلات روی اعضای نگونبخت اعمال می شود. در داخل تشکیلات افراد حق ندارند با کسی ارتباط بر قرار کنند، افراد حق ندارند به بالا دست و دقیق تر بگویم به رجوی ها انتقاد کنند. باید اینگونه تناقضات را درز بگیرند. اگر مطرح کنند به شدت سرکوب می شوند.
از موارد دیگر قطع ارتباط با دنیای بیرون، قطع ارتباط با خانواده، متاسفانه اعضای در بند همواره بایستی به فکر سران سازمان باشند. فکر کردن به خانواده در تشکیلات حرام شمرده می شود، قاموس فرقه گرائی یعنی همین.
در نظام فرقه گرایی افراد مانند برده هستند. من هر گاه به گذشته فکر می کنم نظام برده داری در ذهنم تداعی می شود.
رجوی با اعضای دربند مانند برده رفتار می کند. بیست و چهار ساعته از اعضای در بند کار می کشند. دست آخر در نشست ها رجوی باز هم با کمال پررویی می گوید شما بدهکار سازمان هستید. خلاصه حرف زیاد است برای گفتن، به همین چند جمله بسنده می کنم.
می خواهم بگویم دنیای بیرون از تشکیلات دنیای واقعی است. هر کس آزاد است خودش راهش را انتخاب کند. هر کس آزاد است آینده خودش را هر طوری دلش می خواهد رقم بزند. مخصوصاً الان که با وجود اینترنت و دستگاه های ارتباطی دیگر مرزی وجود ندارد. همه انسانها در هر نقطه ای از دنیا می توانند با هم و با هر کسی که بخواهند مرتبط باشند اما متاسفانه تنها مکانی که افراد از این موهبت محروم هستند تشکیلات رجوی است.
من که در داخل ایران هستم با خیلی از دوستانم که در اقصی نقاط دنیا زندگی می کنند در ارتباطم. مانند این است در کنار هم هستیم اما در داخل تشکیلات متاسفانه از این خبرها نیست. اعضای اسیر مانند این است که در داخل زندان بسر می برند. باز هم زندانی هر از گاهی مرخصی می رود و ملاقات می کند اما رجوی ارتباط با خانواده و ملاقات را در حق اعضای خود ممنوع کرده است و دیگر محدودیت هایی که اگر بر شمارم تمام شدنی نیست و به درازا می کشد.
دوست عزیزم آقای سیکارودی من خوب شما را می شناسم ، به اصطلاح تشکیلات مدتی با هم تن واحد بودیم. باور کن هنوز هم دیر نشده. شماها می توانید خودتان را از آن زندان رجوی ساخته خلاص کنید. الان در داخل تیرانا بچه هایی که قبلاً از تشکیلات جدا شدند انجمنی را دائر کردندو از افرادی که جدا می شوند حمایت می کنند. به هر حال از هر حیث شما را پشتیبانی می کنند.
گول تبلیغات فرقه را نخورید آنها به شما دروغ می گویند. بنابراین نگران نباشید ضمن این که می توانید به خانواده خودتان وصل شوید و از پشتیبانی خانواده هم بر وردار می شوید، من فکر می کنم هر جایی از دنیا باشید باز هم بهتر از تشکیلات رجوی است. چرا که تشکیلات تنها بردگی و بندگی را برایتان آورده است، به تجربه من که سالیان از رجوی جز دروغ چیز دیگری نشنیدم اصلا سر لوحه فرقه با دروغ عجین شده است در پایان آرزو می کنم هر چه زودتر خودت را از اسارت آزاد کنی و به آغوش گرم خانواده بر گردی
به امید آن روز
اسکاردی