رجوی روزی روزگاری با شعارهای ضد امپریالیستی و مردم پناهی، داعیه انسانی و حقوق بشر مردم فریبی میکرد و برخی جوانان صاف و صادق را جذب میکرد و فریب میداد.
روزگاران گذشت و پرده های نیرنگ و ریا کنار رفت و رو در روی انقلاب ایستاد و به ترور مردم بی دفاع و شهروندان هوادار انقلاب روی آورد و البته بلافاصله جواب دندان شکنی از مردم دریافت کرد و بساط تشکیلات سازمان را از کشور جمع کردند و به کردستان عراق متواری شدند.
تیغ تیز روزگار برای جداکردن سره از ناسره در جنگ عراق – ایران از نیام در آمد تا سیه روی شود هرکه در او غش باشد.
صدام این دشمن قسم خورده مردم ایران با تمام قوا و با پشتیبانی چندین کشور علیه ایران لشگرکشی نمود و رجوی نیز برای اینکه از قافله خیانت عقب نماند در صف دشمنان ایران و ایرانی قرار گرفت و نهایتا در پایان جنگ جز ننگ تاریخ چیزی عایدش نشد.
متعاقب آن شعارهای ضد امپریالیستی بعد از انقلاب رنگ باخت و درون مایه رجوی بیرون ریخت و خصلت نوکر صفتی او را بسمت آمریکا کشاند و تا مرحله پادویی پیش رفت.
رجوی و سازمان ضدایرانی او دیگر هیچ چیز و هیچ حرفی در چنته نداشتند لذا ناگزیر به تغییر روش شدند.
فعالیت در قالب شعار های ضد امپریالیستی، مردم گرایی های مبتذل، دفاع از خلق در زنجیر و….را کنار گذاشت و آمریکا را به عنوان تکیه گاه به طور رسمی انتخاب نمود و به آن افتخار نیز مینمود، عکس های دونفره و چند نفره مریم با سناتورها و مسئولین سابق دولت آمریکا را مایه فخر و مباهات خودشان میپنداشتند.
نمایندگان سازمان از جمله محمد سید المحدثین، علی رضا جعفر زاده، سونا صمصامی و حتی خود مریم به صراحت تمام از آمریکا تقاضا میکردند که تحریم ها علیه ایران دیگر اثرگذار نیست و راه حل و تنها گزینه کارساز علیه نظام ایران بمباران و تهاجم نظامی است.
چند صباحی هم در این خام خیالی که ” تغاری بشکند ماستی بریزد جهان گردد به کام کاسه لیسان” منتظر بود که آمریکا به ایران حمله نظامی کند و زمینه برای ورود سازمان مجاهدین به ایران فراهم شود اما آمریکا ارزیابی دقیقتری از ملت ایران، تاریخ و فرهنگ آن، حمایت های مردمی از نظام و انقلاب و توان دفاعی ایران داشت لذا حاضر نشد تن به حماقتی بزند که مجاهدین برایش ترسیم نموده اند.
مجاهدین اما ناکام و سرخورده با معضلات عدیده ای روبرو بودند. نحوه پیشبرد “مبارزه” مورد ادعا، فعالیت های بین المللی، نحوه نگهداری نیروهای خودش برای پیشبرد اهداف مبارزه مورد ادعا از آنجاییکه مجاهدین و همه نیروهای شان از عراق رانده و به کشور آلبانی تبعید شدند، شعار ادعایی مبارزه مسلحانه دیگر محلی از اعراب پیدا نمیکرد مگر مجهز به کارخانه های عظیم برای ساخت موشک های بالستیک و قاره پیما میشدند که اربابشان آمریکا نیز از این سلاح طرفی نبست.
در عرصه فعالیت های بین المللی نیز به علت شکست های سیاسی استراتژیک و بطلان خطوط مبارزاتی در طی چند دهه در عراق، دیگر نزد افکار عمومی به خصوص آمریکا و اروپا جایگاهی نداشتند و تقریبا روی آنها خط بطلان کشیده شد. تهاجم پلیس آلبانی به مقر مجاهدین، ممنوع الورودی مریم توسط دولت آلبانی، ممنوع الخروجی مریم توسط دولت فرانسه، سرکوب تجمعات اندک آنها در اروپا حتی توسط تعداد اندکی سلطنت طلب همه و همه این موارد گواه خط بطلان بر کارنامه ننگین بر این سازمان است.
و اما روش های نگهداری اندک نیروی باقیمانده:
در خلال این سالیان بسیاری از نیرو ها موفق شدند تور اختناق تشکیلات رجوی را پاره نموده و خود را به بیرون از تشکیلات چه در کشور آلبانی یا در سایر کشور های اروپایی برسانند.
وجود و حضور تعدادی از جداشدگان در کشور آلبانی و تشکیل انجمن نجات مزید برعلت شد تا رجوی درمانده و عاجز از نگهداشتن نیروهایش باشد و اکنون هر هفته در تلاش است تا با ترفند های مختلف و لطایف الحیل، شستشوی مغزی، تهدید و تطمیع و دار و درفش و شکنجه های روحی و جسمی اساسا از اهداف اعلامی و اولیه خود صرف نظر نموده و تمام توان خود را صرف به زنجیر کشیدن نیرو هایش می کند.
لذا در این وانفسا جا دارد از همینجا خطاب به همه دوستان سابق که در تشکیلات رجوی گرفتار هستند اعلام کنم که ما جداشدگان عملا این مسیر را طی کردیم و یکبار به رجوی و تشکیلات مخوفش، به روابط و مناسبات ضدانقلابی و ضد انسانی وی نه بزرگ گفتیم و زندگی و آزادی با تمام لذت هایش را برای خود و خانواده مان به ارمغان آوردیم.
پس دوستان سابق و اعضای گرفتار در تشکیلات مخوف مجاهدین کافیست تصمیم بگیرید وعزم خود را برای زندگی و لذت های آن در کنار خانواده و بهره مند شدن از تمام زیبایی های جهان جزم نمایید و قطعا ما جداشدگان از هیچ کوششی برای کمک به شما فروگذار نخواهیم کرد.
علی مرادی