صدای در گلو مانده ی قربانیان سازمان مجاهدین را بشنوید

به نام انسانیت،
وقتی انسان پس از دهه ها اسارت روانی، دوری از خانواده و انزوای مطلق در قرارگاه های تشکیلات رجوی، در سکوتی تلخ چشم از جهان فرو میبندد، پرسش بزرگی پیش روی ما قرار میگیرد: کجایند مدافعان حقوق بشر؟
درگذشت محمدرضا اخلاقی، یکی از اعضای قدیمی سازمان تروریستی مجاهدین خلق در قرارگاه اشرف 3 در آلبانی، تنها یک مرگ طبیعی نیست؛ بلکه زنگ خطری است برای وجدان های خاموش شده ای که سالهاست در برابر رنج های بی صدای قربانیان سازمان مسعود سکوت کرده اند.

آیا نباید پرسید چگونه در میانه ی اروپا، در سایه آزادی و دموکراسی، گروهی با ساختار بسته و ضدانسانی همچنان به اسارت انسان ها ادامه میدهد؟ چگونه ممکن است اعضایی که دهه ها از ابتدایی ترین حقوق انسانی چون تماس با خانواده، انتخاب آزاد و درمان محروم بوده اند، خاموش شوند و کسی نپرسد چرا؟

ما از سازمان های بین المللی حقوق بشر، شورای حقوق بشر سازمان ملل، صلیب سرخ جهانی و همه نهادهایی که رسالت پاسداشت کرامت انسان را بر دوش دارند، می پرسیم:
– تا کی چشم بر مرگ های مشکوک و آرام در کمپ اشرف ۳ بسته خواهد ماند؟
– تا کی سکوت در برابر نقض سیستماتیک حقوق انسانی اعضای این گروه ادامه خواهد داشت؟
– و تا کی خانواده هایی که سالهاست منتظر یک تماس، یک صدا یا نشانه ای از عزیزان خود هستند، باید قربانی این بی تفاوتی جهانی باشند؟

اکنون زمان آن فرا رسیده است که نهادهای مسئول، از لاک ملاحظات سیاسی بیرون آیند و با نگاهی انسانی و بی طرف، به وضعیت حقوق بشری اعضای در فرقه رجوی در آلبانی ورود کنند. مرگ محمد رضا اخلاقی، نه پایان، بلکه آغازی ست برای بیداری جهانیان.

بیایید پیش از آنکه دیر شود، صدای آنها باشیم. کسانی که صدایشان سال هاست در گلو خفه شد و در پس سیم خاردارهای روانی و فیزیکی فرقه، ناپدید گشته اند. به راستی انسانیت مسئولیت می آورد. پدیده ای که در آلبانی مشاهده میشود، مرگ های ناگهانی یا مرگ های ناشی از فشارهای روحی و جسمی است که برخی از این افراد در اثر سالها اسارت و بی خبری از خانواده ها و دلبستگی های خود، دچار آن میشوند.

این مرگ ها نه تنها به دلیل شرایط سخت زندگی در کمپ های بسته مجاهدین خلق، بلکه به دلیل سرکوب احساسات انسانی و قطع ارتباط با دنیای بیرون رخ می دهند. ما رهایافتگان از فرقۀ رجوی ساکن استان البرز با سالها سابقه اسارت در فرقه رجوی و شاهد عینی صدها قتل و مرگ درون تشکیلاتی، بر این باوریم که مرگ اعضا و محمدرضا اخلاقی نه یک اتفاق طبیعی بلکه نتیجه مستقیم فشارهای روحی جسمی و محدودیت های غیر انسانی درون ساختار فرقه ای رجوی بوده است. در ضمن گزارش های منتشر شده از داخل کمپ اشرف ۳ حاکی از آن است که خالقی به دلیل وضعیت نامساعد جسمی و عدم رسیدگی به موقع پزشکی فوت شده است. این در حالی است که مسئولان فرقه همواره در پنهان کاری پیرامون وضعیت سلامت اعضا و فوت های مشکوک قرار دارند.

در پایان به دلایل اصلی مرگ های درون سازمان اشاره میشود: ۱. اختلالات روانی ۲. بیماری های جسمی وعدم درمان مناسب ۳. افسردگی و بی امیدی ۴. جداشدن از خانواده

رها یافتگان البرزی عضو انجمن نجات