دوازدهم اردیبهشت، سالروز گرامیداشت مقام معلم است؛ روزی برای قدردانی از تلاش‌های خستگی‌ناپذیر معلمان، این پرچمداران دانایی، آگاهی و انسان‌سازی. معلم، ستون اصلی تربیت فکری و اخلاقی جامعه است و بی‌گمان رشد و پیشرفت هر ملت، مرهون زحمات بی‌منت اوست.
اما در تاریخ معاصر ایران، حوادث تلخی نیز رقم خورده است که نشان از دشمنی برخی جریان‌های تندرو با این قشر شریف دارد. یکی از جنایت‌بارترین دوره‌ها، اقدامات خشونت‌طلبانه و تروریستی سازمان مجاهدین خلق در دهه ۶۰ بود؛ گروهی که با دست زدن به عملیات مسلحانه، ده‌ها تن از معلمان را در نقاط مختلف کشور هدف قرار داد.
فرهنگیان در تیررس خشونت
در سال‌های پرآشوب آن دوره، معلمانی که در جهت آموزش و تربیت سالم گام برمی‌داشتند، به‌ویژه مورد خشم و کینه این گروه قرار گرفتند. گزارش‌های متعدد حاکی از آن است که ده‌ها معلم در استان‌هایی چون کردستان، کرمانشاه، تهران، خوزستان و آذربایجان غربی، هدف ترور یا تهدید قرار گرفتند.
نمونه‌هایی مستند از خشونت علیه معلمان
• شهید محمدحسین نظری، معلم اهل بروجرد که در سال ۱۳۶۰ توسط عوامل این گروه به ضرب گلوله به شهادت رسید.
• شهید فاطمه طاهری، معلمی در تهران که تنها به دلیل آموزش مسائل تربیتی، در خانه‌اش هدف سوء قصد قرار گرفت.
• گزارش‌هایی از شهادت معلمان در مناطق روستایی کردستان که تحت کنترل نیروهای مسلح غیرقانونی وابسته به این فرقه بودند.
این اقدامات نه‌تنها موجب فقدان نیروهای مؤثر در سیستم آموزشی شد، بلکه بر روحیه جامعه فرهنگیان نیز تأثیر عمیقی گذاشت.
پایان سخن
امروز، در روز معلم، باید علاوه بر قدردانی از زحمات معلمان، به یاد کسانی باشیم که در مسیر آموزش و تربیت، قربانی خشونت شدند. یادشان گرامی و راهشان پررهرو باد.
ضمن گرامیداشت یاد معلمان از دست‌رفته، امیدواریم شاهد آزادی هر چه زودتر فرهنگیان دربند تشکیلات رجوی باشیم؛ آنان که به اجبار یا فریب، سال‌هاست از آغوش خانواده، کلاس درس و زندگی در جامعه محروم مانده‌اند.
علی محمدی