۲۲ اردیبهشت ۱۳۶۴، مجاهدین خلق با بمبگذاری در خیابان ناصرخسرو تهران، تعدادی از مردم کوچه و بازار را به شهادت رساند. “۱۷ سالم بود و از جلسه امتحان بر میگشتم. مادرم هم کنارم بود که ناگهان موج انفجار مرا پرت کرد. من و مادرم مجروح شدیم تمام بدنم ترکش خورد.” این، بخشی از صحبتهای منیژه […]
۲۲ اردیبهشت ۱۳۶۴، مجاهدین خلق با بمبگذاری در خیابان ناصرخسرو تهران، تعدادی از مردم کوچه و بازار را به شهادت رساند.
“۱۷ سالم بود و از جلسه امتحان بر میگشتم. مادرم هم کنارم بود که ناگهان موج انفجار مرا پرت کرد. من و مادرم مجروح شدیم تمام بدنم ترکش خورد.”
این، بخشی از صحبتهای منیژه صفییاری یکی از جانبازان انفجار بمب در خیابان ناصر خسرو است. ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۶۴.
منیژه میگوید: من آدمی فعال، ورزشکار و کوهنورد بودم. با اینکه ۴۰ سال از آن روز میگذرد براثر صدمات انفجار نتوانستم مادر شوم. الان هم صدایی میآید میترسم و مشکلات زیادی پیدا کردهام.
روزنامه جمهوری اسلامی در ۲۲ اردیبهشت ۶۴ درباره این انفجار از زبان منیژه مینویسد:
“خیابان ناصرخسرو مقابل شمسالعماره در یکی از پررفت و آمدترین ساعات روز، دقایقی پس از ساعت ۸ صبح امروز، شاهد انفجار شدیدی بود که بر اثر کار گذاشتن یک بمب قوی در صندوق عقب یک اتومبیل پیکان کرم رنگ توسط عوامل امپریالیزم آمریکا رخ داد.”
گزارشات حکایت از شهادت ۹ تن و جراحت بیش از ۴۰ تن از مردم و کسبه خیابان ناصرخسرو دارد. تعدادی از مجروحین بهطور سرپایی مداوا و مرخص شدند.
بر اساس همین گزارش، پیکر ۵ تن از شهدای این انفجار به علت نزدیکی به اتومبیل حامل بمب قطعهقطعه شد و قطعاتی از بدن آنها روی شاخههای درختها و دیوارهای ساختمانهای مناطق پرتاب شد.
پژوهشگر و نویسنده: طیبه السادات حسینی
