در تقویم پرحادثه ایران، برخی روزها بیش از یک واقعه را در خود جای می‌دهند؛ گاه یک تاریخ، بدل به نمادی می‌شود از مقاومت، داغ و ایستادگی. هفتم تیر یکی از آن روزهاست. روزی که در آن، یک‌بار در سال ۱۳۶۰، ده‌ها چهره نخبه سیاسی، علمی و فرهنگی ایران هدف جنایت تروریستی گروه رجوی قرار گرفتند؛ و اکنون، در تیرماه ۱۴۰۴، همان روز با تشییع پیکر ده‌ها شهید حملات موشکی اسرائیل، بار دیگر رنگ خون گرفت.
هفتم تیر سال ۱۳۶۰، انفجار سهمگینی در دفتر حزب جمهوری اسلامی رخ داد؛ انفجاری که به‌دست عوامل نفوذی رجوی انجام شد. نتیجه این جنایت، شهادت آیت‌الله بهشتی و بیش از ۷۰ نفر از برجسته‌ترین فرزندان ایران بود. جنایتی که تنها یک عملیات نظامی نبود؛ ترور اندیشه، حذف امید و نشانه‌گیری ستون‌های فکری و اجتماعی جامعه بود.
رجوی که در سال‌های بعد با پیوندهای مستقیم و غیرمستقیم با دشمنان ایران، از جمله صدام حسین و سپس سرویس‌های اطلاعاتی برخی رژیم‌ها به‌ویژه اسرائیل، مسیر خیانت را تا آخر پیمود، پایه‌گذار سبکی از ترور شد که همچنان قربانی می‌گیرد؛ تروریسم با ماسک اپوزیسیون.
در سال ۱۴۰۴، یک بار دیگر مردم ایران در هفتمین روز از تیرماه، دسته‌جمعی به میدان آمدند؛ نه با فریاد سیاسی، بلکه با سکوتی سنگین، اشکی فروخورده و دستانی که تابوت شهیدان را بر دوش می‌کشید. پیکرهایی که زیر آوار موشک‌های ساخت رژیم اسرائیل به خون غلتیده بودند. بی‌پناه، بی‌گناه، بی‌سلاح. این بار نه سیاستمداران، بلکه فرماندهان ارشد نظامی و شهروندان، کودکان، زنان، مردان، پرستاران و دانشجویان در فهرست شهدا بودند.
نکته‌ای تلخ اما قابل تامل در این همزمانی تاریخی وجود دارد؛ گروهی که ۴۴ سال پیش، با پشتیبانی سرویس‌های خارجی، خون بهترین‌های این سرزمین را بر زمین ریخت، امروز نیز در اردوگاه همان دشمنان به حیات مصنوعی خود ادامه می‌دهد. سکوت و رضایت‌مندی‌اش در قبال حملات اسرائیل به مردم ایران، گواهی است بر آن‌که پیوند این گروه با تفکر تروریستی گسسته نشده.
اما پاسخ مردم ایران، چه در سال ۱۳۶۰ و چه در ۱۴۰۴، همواره یک‌چیز بوده است: ایستادگی.
مردمی که از دل سوگ، عزم می‌سازند. آنان که اشک را به اراده بدل می‌کنند و یاد شهیدان را نه برای انتقام، که برای بیداری نسل‌ها گرامی می‌دارند .هفتم تیر، تا کنون روز خون بود، حالا به روز آگاهی نیز بدل شد. روزی که روشن کرد دشمن کیست، نقشه چیست و راه کدام است. این تاریخ، گواه ایستادگی ملتی است که میان صحنه حزب جمهوری سوخته و پیکر بی‌جان کودکی در خاک وطن بمباران‌شده، یک چیز را فریاد می‌زند:
ایران، قربانی تروریسم است؛ اما تسلیم نمی‌شود.
سالاری