ارگان های تبلیغاتی دروغ پرداز فرقه مجاهدین خلق بنقل از ستاد موهوم اجتماعی مجاهدین خلق در داخل کشور برای زندانیان اوین اشک تمساح ریخته که بهنگام انتقال زندانیان سیاسی مرد از این زندان به فشافویه وضعیت اوین بسیار آشفته و بهم ریخته بوده است. آنها در ادامه مدعی شده اند کمبود غذا و فشردگی سلول ها مشکل جدی و مبرم زندانیان است. در انتهای این اطلاعیه مجاهدین خلق خواستار بازدید یک هیات حقیقت یاب بین المللی از زندان های ایران و گفتگو با زندانیان شده است. برای هر ناظر منصف و بی طرف که در معرض این ادعا قرار می گیرد این سوال مطرح میشود که چرا مجاهدین خلق به منشا اصلی این مشکل جدی و مبرم زندانیان اشاره ای نمی کند؟ آیا منشا و علت اصلی وضعیت زندانیان کسی جز اسرائیل است که برخلاف پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون های ژنو که حمله به اماکن غیر نظامی مانند زندانها را مطلقا ممنوع کرده است زندانیان زندان اوین را مورد تهاجم وحشیانه قرار داد؟
حمله به زندان اوین تنها یک بمباران فیزیکی نبود، بلکه کرامت انسانی وتمامی موازین حقوقی حاکم بر روابط بین الملل را هدف قرار داد. حمله ددمنشانه رژیم صهینویستی به زندان اوین در تاریخ 2 تیر 1404 جنایتی شنیع و ضدانسانی و نقض فاحش حقوق بین المللی است. این حمله غیرانسانی که زندانیان، خانواده های بی دفاع و کارکنان زندان را مورد هدف قرار داد، براساس ماده 8 اساسنامه دیوان کیفری بین المللی، مصداق بارز جنایات جنگی است. همچنین براسای پروتکل اول الحاقی به کنوانسیون های ژنو (1977) حمله به اماکن غیرنظامی مانند زندان ها مطلقا ممنوع است، زیرا این اماکن هیچ کارکرد نظامی ندارد. بمباران زندانیان حتی باعث شد که سازمان ملل و برخی سازمان های حقوق بشری مانند عفو بین الملل این حمله وحشیانه را عملی غیرقانونی و جنایتکارانه توصیف کنند، سوال اساسی از رهبران مجاهدین خلق که خواستار بازدید یک هییت حقیقت یاب شده اند این است چرا در مورد این بیانیه سازمان ملل که این حمله اسرائیل را جنایتکارانه توصیف کرده اند موضع گیری نمی کنند؟
واقعیت این است که در پشت تمامی این ادعاهای دروغین و اشک تمساح ریختن برای زندانیان منافع حقیر گروهی نهفته است. با توجه به ماهیت رهبران مجاهدین خلق هیچ شکی نباید کرد حمله نظامی اسرائیل به زندان اوین با توصیه آنها و با این استدلال که حمله نظامی به زندان اوین می تواند منجر به شورش زندانیان و فرار آنها و در ادامه حرکات اعتراضی خانواده هایشان و منجر به شورش های خیابانی گردد به رهبران اسرائیل توصیه شده است. وگرنه کدام جریان و یا گروه سیاسی که ادعای مبارزه برای آزادی مردم ایران را داشته و حقوق اجتماعی و سیاسی مردم دغدغه اصلی او است در مقابل چنین نقض فاحش حقوق انسان های در بند سکوت اتخاذ کرده و آن را توجیه می نماید؟ ولی فارغ از موضوع محرز بودن این جنایت اسرائیل و نقض فاحش حقوق بشر بعنوان یکی از اعضایی که بیش از 23 سال از عمر خود را در این تشکیلات تلف کرده از مسولین مجاهدین خلق می پرسم که:
1 آیا به اسارت کشیدن اعضای ناراضی و خواهان جدایی در زندان های پادگان اشرف و دیگر پایگاهها در بغداد و دبس صرفا بخاطر درخواست جدایی و انتخاب حق زندگی آزاد برخلاف منشور ملل متحد نبود؟ وهیئت حقیقت یاب نمی طلبید؟
2-آیا محاکمه ساختگی اعضای ناراضی و زدن اتهام همکاری با سیستم اطلاعاتی و امنیتی ایران آن هم در زمانی که عضو مجاهدین خلق بوده و ارتباط آنها برای سالیان با جهان آزاد و حتی هرگونه ارتباط با خانواده هایشان قطع بود و زندانی کردن آنها در بدترین شرایط و نامناسب ترین غذا با استانداردهای حقوق بشر مطابقت داشت؟
3-انتقال اعضای ناراضی از زندان های اشرف به زندان مخوف ابوغریب به اتهام ساختگی جاسوسی برای وزارت اطلاعات ایران و شکنجه های وحشتناک بازجویان و زندانبان های رژیم صدام نقص حقوق بشر محسوب نمیشد و نگرانی رهبران مجاهدین خلق را در رابطه با شرایط نامطلوب زندان که از کم ترین امکانات رفاهی محروم بودند را بر نمی انگیخت؟
باید به رهبران مجاهدین خلق که کوس رسوایی شان در زمینه نقض آشکار حقوق بشر اعضا و خانواده هایشان در هر کوی و برزن به صدا در آمده و حیات خفیف خائنانه آنها در تمامی این سالیان مملو از جنایت ونقض حقوق بشر است گفت ، بزودی و در آینده ای نزدیک هییت حقیقت یاب متشکل از اعضا و خانواده هایشان که در تمامی این سالیان قربانی شما بعنوان پایمال کنندگان اصلی حقوق بشر بوده اند تشکیل خواهد شد تا آنجا به این همه جنایت و خیانت پاسخ دهید.
علی اکرامی