هنگامی که رجوی از سر ناچاری تصمیم گرفت تا دار و دسته‎ی سرگردان و آواره‎ی خود را در خاک عراق جای دهد، و آشکارا پا بر روی شعارهایی مانند میهن و اصول و شرف و… گذاشت، مأموریتی نظامی را برای نیروهایش تعریف کرد که در رأس آن، تهاجم به نیروهای مدافع مرزهای ایران بود. پس از چندی با انتقال اجباری‎اش به عراق، با پوشاندن لباس متحدالشکل به نیروهای گروه تروریستی مجاهدین، نام ارتش آزادی‎بخش را برای آنان برگزید و نیروهای مسأله‎دار نسبت به همکاری با ارتش بعثی عراق را با این عنوان که”صدام برای آنها مسأله‎ی جغرافیا را حل کرده است”، راضی نگه می‎داشت

مدت‎ها بود بقایای رجوی به‎دنبال بهانه‎ای برای جمع کردن بساط بی‎خاصیت تجمع در ژنو بودند، اما به‎دلیل انباشت بیش از اندازه‎ی ناامیدی، سرخوردگی و مسأله‎داری نسبت به وضعیت افراد ساکن در اردوگاه اشرف، بقایای رجوی در صدد برآمدند تا با وانمود کردن دست‎یابی به یک”پیروزی دیگر”! و افزودن آن به سلسله پیروزی‎های رجوی! که 27 سال مداوم است همچنان ادامه دارد، بساط‎شان را جمع کنند، و بیش از این عده‎ی قلیل هواداران خود را به نمایش عمومی نگذارند.

مجمع عمومی سازمان ملل در قطع‎نامه‎ی سال 1989 خود مؤکداً از دولت‎ها می‎خواهد در اجرای تعهدات‎شان، به‎موجب حقوق بین‎المللی، از سازمان‎دهی، تحریک، کمک کاری یا شرکت در اقدامات تروریستی یا تشویق و تسهیل استفاده از قلمرو خودشان برای اقدامات تروریستی خودداری کنند. همچنین مجمع عمومی سازمان ملل در نشست دسامبر 1999، کنوانسیون بین‎المللی منع حمایت از تروریسم را به‎منظور از میان برداشتن حمایت‎های مالی از اقدامات تروریستی تصویب کرد که بر اساس آن هرگونه اقدامی که هدف آن مجبور کردن یک دولت یا سازمان بین‎المللی به انجام دادن و یا ندادن کاری باشد، یک عمل تروریستی محسوب می‎شود،

پس از پایان پذیرفتن جنگ و از ابتدای دهه‎ی هفتاد، تجمعات اعتراضی صنفی و سیاسی در داخل ایران به مناسبت‎های گوناگون برگزار گردیده و بعضاً به خشونت کشیده شده است. دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین در سال‎های اولیه به قصد موج‎سواری و فریب رسانه‎های خارجی، تلاش داشت با اخبار و گزارش‎های جعلی، نقشی برای خود در چنین تجمعاتی قائل شود و خلاء عدم حضور در صحنه‎ی سیاسی و نداشتن پایگاه اجتماعی را با جعلیاتش پر کند و از این رو به طرز مضحک و ابلهانه‎ای مدعی می‎شد که مثلاً افرادی به نفع مسعود و یا مریم رجوی شعار داده‎اند

پس از آن”‎مبارزه‎ی لمپنیستی و چارواداری، و فحاشی وقیحانه به زمین و زمان” به اسم”مبارزه‎ی با استحاله” خواب و خوراک را از رجوی گرفت تا مبادا امتیازاتی را که از قِبَل اعمال مسلحانه و جا زدن خود به‎عنوان جایگزین دریافت داشته بود، از دست بدهد. به فاصله‎ی کمی پس از پایان جنگ عراق علیه ایران، جهان دریافت که باید درباره‎ی ایران تغییر مشی دهد و ایران کشوری نیست که بتوان آن را نایدده گرفت و پیام تنش‎زدایی دولت پس از جنگ را دریافت داشت که به جایگزینی سیاست”دیالوگ انتقادی” از جانب اروپا و”مهار دوگانه” از جانب امریکا منتج گردید.

چند روز پیش سایت”صوت العراق” مقاله‎ای با عنوان ارتباطات مجاهدین خلق با استخبارات اردن را منتشر کرد که ترجمه‎ی آن در سایت ایران‎دیدبان درج گردید. نویسنده‎ی مقاله مدعی شده بود که مأموران امنیتی اردن دستور ایجاد تسهیلات برای تردد نیروهای مجاهدین دارند و سفارت عربستان در اردن نیز به این گروه در راستای توجه به گروه‎های مخالف دولت عراق، عنایت ویژه‎ای دارد و حتی مدعی شده بود که شاهزاده امیر بندر آل سلطان خود شخصاً دستور حمایت از مجاهدین را صادر نموده است. نویسنده از این فراتر رفته و توصیه‎ی امریکا را نیز چاشنی این رفتار دانسته و رفتار اردن و عربستان با این گروه را نتیجه‎ی چنین توصیه‎ای معرفی کرده بود.

اگرچه از ابتدای سقوط صدام، موضوع اخراج گروه‎های تروریستی از عراق و بالاخص اخراج گروه تروریستی مجاهدین مطرح بوده، اما چندی است که مسأله‎ی اخراج مجاهدین از عراق جدی شده و خبرها حاکی است که هیچ‎یک از تمهیدات رهبری مجاهدین مؤثر واقع نشده است و بساط این گروه که چهار سال، تمام ظرفیت و توان تشکیلاتی مجاهدین معطوف به حفظ آن شده است باید برچیده شود.

هنگامی که بوش اعلام کرد که قصد دارد تا 21 هزار سرباز تازه نفس به عراق اعزام کند،معنا و مفهومی جز ادامه همان سیاستهای پیشین را نداشت، در حالی که بازار سیاست از تحلیل های گوناگونی در باره تغییر سیاست آمریکا در عراق گرم بود. می توان گفت که جناح حاکم بر ایالات متحده نیز، اگر به خاطر شرمساری از اعلام رسمی شکست در عراق و همچنین کم نیاوردن در رقابت سیاسی با دمکراتهای نبود، همان وقت نیز تغییر جدی رویکرد در بحران عراق را که بنا بر توصیه تمامی کارشناسان و از جمله مورد تأکید گزارش بیکر-همیلتون(معتمدین بوش) نیز بود را رسماً اعلام می داشت. رایزنیهای چینی و رایس با کشورهای عربی به عنوان عقبه ادامه سیاستهای سابق آمریکا حاصلی در برنداشت و به نظر می رسد، دیپلماسی فعال ایران توانست منطقه را به سمت دیگری که خلاف تمایل تیم بوش بود هدایت کند.

سه موضوع مرتبط با گروه تروریستی مجاهدین در چند هفته اخیر روی داد که عکس العمل بسیار شدید آنان را در پی داشت. ابتدا دیدار خانم فریبا هشترودی از ایران،اظهارات سخنگوی دولت عراق در باره اخراج این گروه و متعاقب آن نظر سنجی رادیو بی بی سی در این باره و دست آخر گفتگوی بی بی سی در باره علل و چرایی حمایت برخی از سیاستمداران اروپایی از مجاهدین که پیرامون آن با لرد کوربت و آروند آبراهامیان گفتگو کرد.

دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین، در روزهای اخیر، به طرز بی سابقه ای به انعکاس آب رفتن نیروهای حاضر در آکسیونها و تجمعاتش در کشورهای اروپایی پرداخته است. باند رجوی فقط توانست در ژنو 35 نفر، در مونیخ 12 نفر و در لندن 17 نفر را برای پیشبرد سیاستهایش گردآورد و این قبل از هر چیز نشان ورشکستگی دار و دسته عوامفریب رجوی را نشان می دهد.

گاهی برخی نوشته ها،مانند یک جرقه، روشن کننده فضای تیره و تار شایعات و اکاذیبی است که با جهت گیریهای خاص پراکنده و منتشر می شود. چند روزی است که دستگاه منگول تبلیغاتی مجاهدین، با نقل قولهای بی پایه و خبرسازیهای مشکوک، رفتن برخی از شخصیتها و مقامات عراقی از جمله مقتدا صدر به ایران را جار می زند. در نگاه ابتدایی تصور می شود که این شایعه سازیها در راستای استراتژی کنونی مجاهدین یعنی رو در رو قرار دادن آمریکا با ایران و تحریک آن برای حمله نظامی به ایران باشد، اما مقاله بسیار مهم آقای حبیب العراقی که در سایت صوت العراق درج گردید، بخش دیگری از نیات پنهان مربوط به این شایعه افکنی در باره رفتن مقامات عراقی به ایران را آشکار می سازد.

مهلت 60 روزه چند کشور غربی به ایران برای تعلیق غنی سازی که در قالب قطعنامه شورای امنیت صادر شد به پایان رسید، بدون آن که ایران به این خواست غیر منطقی گردن نهد. سه راه مذاکره، تشدید تحریم ها و حمله نظامی به ایران، گزینه هایی است که در ارتباط با تحولات پیش روی این موضوع از آن صحبت می شود.در باره گزینه حمله نظامی , حتی دولت آمریکا که متهم ردیف اول برای مقدمه چینی و بهانه آفرینی برای چنین عملی است، هر گونه برنامه برای حمله نظامی به ایران را تکذیب می کند.