تبلیغات جدید مجاهدین خلق بر سر پادگان لیبرتی

در پی لشکر کشی های مجاهدین درباره شرایط به اصطلاح « غیرانسانی » پایگاه موقت ترانزیت، رهبران و حامیان گروه درباره « لزوم بازگشت ساکنان به اشرف » هیاهوی تازه ای به راه انداخته اند. سردمدار حامیان مجاهدین در اروپا، آقای الخو ویدال کودراس، رئیس پارلمان اروپا به بهانه این که « روند جابجایی اعضا در کشورهای سوم پیشرفت نداشته »، تبلیغات سازمان برای بازگشت به کمپ اشرف را پیش می برد.
جای شگفتی است که سران سازمان، با وجود آن که بسیاری از ساکنان لیبرتی تابعیت یا شهروندی اروپایی، امریکایی یا کانادایی دارند، به جای آن که از حامیان خود در غرب بخواهند که روند انتقال اعضا به کشورهای سوم را تسهیل کنند، در پی بازگشت به اشرف هستند. در اوایل همین ماه، مریم رجوی در کنفرانسی که به مناسبت « سالگرد انقلاب ضد سلطنتی در ایران » در پاریس برگزار کرد، دولت امریکا را ملزم به بازگرداندن ساکنان لیبرتی به اشرف کرد. وی در سخنرانی خود گفت: « اکنون امریکا باید فعالانه مداخله کند تا ساکنان بتوانند به اشرف برگردند. در غیر این صورت، مسئول عواقب آن در زندان لیبرتی خواهد بود.»
حامیان غربی سازمان که به خوبی از طریق اردوگاه دروغ پردازی مجاهدین خلق تغذیـــه  می شوند نیز لیبرتی را « زندان » می نامند و به همان بهانه های قدیمی مانند مشکل آب و فاضلاب و آب باران در لیبرتی استناد می کنند. هر چند که نمایندگان سازمان ملل معتقدند که پادگان موقت ترانزیت مطابق با استانداردهای انسانی و دارای زیر ساخت های لازم برای سکونت است. (رجوع کنید به مقاله ای از همین نگارنده با عنوان: آیا لیبرتی مانند زندان است؟)
در بیست و یکم ژانویه امسال، در جلسه پرسش و پاسخی در مجلس لردهای پارلمان انگلستـــان،  عده ای از نمایندگان درباره شرایط کمپ موقت ابراز نگرانی کردند. بارونس وارسی، عضو محافظه کار مجلس لردها، سعی کرد همکارانش را متقاعد کند که باران سنگین که بخشی از کمپ لیبرتی و بسیاری از مناطق بغداد را درگیر کرده است « بر بلوک های محل سکونت ساکنان تأثیری نداشته است.» همکاران خانم وارسی که تحت تأثیر اطلاعات گمراه کننده نماینده سابق سازمان ملل در عراق آقای طاهر بومدرا بودند و مارتین کوبلر را ناکارآمد می دانستند، توسط ایشان مورد خطاب قرار گرفتند: « در ژوئیه سال گذشته مقامات ما از کمپ دیدن کردند و جامعه بین الملل در حال حاضر هیچ گواه معتبری برای مسائلی که آقای طاهر بومدرا عنوان کرد نیافته است.» ادعاهای بومدرا هنوز هم از سوی مجاهدین مورد استناد قرار می گیرد.
لرد آوبری که از حامیان وفادار مجاهدین در پارلمان انگلستان است به گفته هایی چون « سوء رفتار » و کمبود درمان های پزشکی در لیبرتی اشاره کرد و خانم وارسی در پاسخ گفت که شرایط ساکنان لیبرتی « در بسیاری از موارد بسیار بهتر از ساکنان بغداد است.» وی به سهمیه برق 24 ساعته و آب 2000 لیتری در لیبرتی اشاره کرد در حالی که در برخی از نقاط بغداد مردم فقط سه ساعت در روز از انرژی برق برخوردارند. همچنین از تسهیلات کافی پزشکی و درمانی در لیبرتی گفت. بارونس وارسی به همکارانش هشدار داد که با توجه به سوابق و تاریخچه مجاهدین خلق باید درباره اش بسیار مراقب باشند.
به نظر می رسد که تاکتیک تازه مجاهدین برای حفظ هژمونی و ساختار فرقه ای گروه، جایگزینی برای دستور کار پیشین آن هاست که مبتنی بود بر تدارک و صدور دادخواست و فراخوان و لابی کردن برای وادار کردن سازمان ملل به اعطای شرایط کمپ پناهجویان به کمپ لیبرتی. این تاکتیک شکست خورده گروه را به سمت راه حل جدید یعنی بازگشت به اشرف سوق داد، جایی که ادعا می کنند هنوز اموالی دارند.
در تازه ترین گردهمایی دروغ پراکنی در پاریس، به گفته سایت شورای ملی مقاومت، سخنرانان که شامل مقامات سابق و یا در اندکی موارد مقامات فعلی اروپایی، اسرائیلی و امریکایی می شدند، خواستار بازگشت « ساکنان اشرف به شهر مدرن خود که در طول 26 سال ساختند» شدند. در جلسه مجلس انگلستان لرد دولاکیا درباره شرائط پناهندگی برای لیبرتی پرسید در حالی که خود نیز اعتراف کرد که توسط سازمان گمراه شده است. وی گفت: « اطلاعاتی که وزیر دارد با آنچه ما از ساکنان آن کمپ ها دریافت می کنیم، فرق دارد. » ساکنان عادی لیبرتی که هیچ دسترسی به دنیای بیرون ندارند، چه برسد به آن که بتوانند با مقامات و نمایندگان پارلمان انگلستان تماس داشته باشند. اطلاعات غلط را فقط دستگاه تبلیغاتی سازمان مجاهدین خلق اشاعه می دهد و در یک سال گذشته در این راه همه توان خود را به کار گرفته است.
در طول مناظره، خانم وارسی به همکارانش در مجلس اطمینان داد که لیبرتی « کمپ پناهندگی نیست، بلکه مکانی است که افراد برای انتقال به کشورهای دیگر مورد ارزیابی قرار می گیرند.»
بنابر گزارش ها، تاکنون تقریباً همه اعضایی که از کمپ اشرف یا لیبرتی گریخته اند و از سیستــم  فرقه ای مجاهدین خلق نجات یافته اند، توانسته اند عراق را به سوی اروپا یا ایران ترک کنند. بنابرشواهد خروج از عراق چندان دشوار نیست که رجوی ها نتوانند پس از گذشت یک سال از انتقال به سایت موقت، ساکنان را به کشورهای سوم انتقال دهند. احتمالاً موضوع نتوانستن نیست بلکه نخواستن است.
مزدا پارسی