وقتی مریم رجوی دست به دامان سازمان ملل میشود

اعتراف خفت بار مریم رجوی و دخیل بستن وی به سازمان ملل برای” دیدار با دستگیرشدگان” خود حکایتی ست که مسبوق به سابقه میباشد.
در پی سخنرانی وزیر اطلاعات در نماز جمعه این هفته و ارائه گزارش از تلاش ها و دستاورد های این وزارتخانه در کشف و دستگیری تیم های جاسوسی و تروریستی،مشخص شد که 116 تیم از دستگیرشدگان مرتبط با فرقه تروریستی رجوی بوده اند.
مریم رجوی و سخنگوی این تشکیلات با اطلاع یافتن از گزارش وزیر اطلاعات دولت ایران متوجه شدند که باز هم برای چند صدمین بار از نظام جمهوری اسلامی و نیروهای امنیتی رکب خورده و عقب مانده اند لذا با دستپاچگی تمام اولا ناگزیر به اعتراف و تایید سخنان وزیر اطلاعات شده و تازه مدعی شدند که آمار جاسوسی و اعزام مزدورانشان بسا بیشتر از 116 تیم میباشد وبرای اینکه از قافله عقب نمانند از دبیرکل ملل متحد درخواست نموده تا هیئت هایی را برای دیدار با دستگیرشدگان تعیین کند.
سخنگوی این فرقه تروریستی نیز اعلام نموده که دستگیری های سال 97 بسیار بیشتر بوده و وزیر اطلاعات عمدا دستگیری های اطلاعات سپاه را از قلم انداخته است.
و در ادامه مریم رجوی که هنوز از ضربه سهمگین گزارش وزیر اطلاعات گیج و منگ است، عاجزانه از دبیرکل ملل متحد و شواری حقوق بشر و سازمانهای مدافع حقوق بشر درخواست نموده که دولت ایران ضمن اعلام اسامی دستگیرشدگان، ملزم به رعایت حقوق آنان گردد.
این واکنش های هراس آلود فرقه رجوی از خود مریم گرفته تا سخنگوی تشکیلات یاد آور عملیاتهای تروریستی آنان در دهه های 70 و 80 میباشد که خاطرات ضربات مهلک تیم های ترور توسط نیرو های امنیتی ایران در آن زمان را در ذهنم تداعی میکند. از اعزام تیم زنان (مرجان ملک) گرفته تا تیم سعید ماسوری و تیم محمد عدلو و تیم مختار دیزگونی و ….. که ابتدا بطور کاملا سری و در سکوت کامل و البته با حمایت و پشتیبانی ارتش صدام برای انجام عملیات تروریستی وارد کشور میشدند و در صورت موفقیت هرکدام از تیم ها، دستگاه تبلیغاتی فرقه با تبلیغات گسترده در وصف تیم ها و افراد آن و ابعاد چند برابرشده عملیات گوش فلک را کر میکردند و در مواردی از جمله در وصف مرجان ملک و سعید ماسوری شخص رجوی چنان بادی در غبغب می انداخت و به سرودن اشعار بی وزن و قافیه میپرداخت و از قهرمانی های این تیم ها دادسخن میداد اما غافل از اینکه تیم ها در سکوت کامل توسط نیروهای اطلاعاتی امنیتی ایران دستگیر شده اند و وقتی چشمشان به واقعیت ایران باز شده است و متوجه دروغ های رجوی شده اند به همکاری کامل با دولت پرداخته و اهداف شوم و پلید رجوی علیه مردم و آسایش و امنیت ایران را افشا مینمودند که اسناد و افراد آن کاملا موجود میباشد.
اما پس از اعترافات و افشاگری های تیم های دستگیرشده، شخص رجوی و دستگاه تبلیغاتی این تشکیلات پای در گل مانده به موضعگیری های مشابه موضعگیری فعلی مریم رجوی میپرداختند و لذا این اتفاقات از جمله اعزام تیم تروریستی و جاسوسی، دستگیری آنان توسط نیروهای امنیتی، ضربات مهلک اطلاعاتی و تبلیغاتی برای ما که بیش از 4 دهه شاهد و ناظر عملکرد این فرقه هستیم اگرچه نشان از اقتدار روز افزون نظام جمهوری اسلامی و امنیتی ایران دارد اما واکنش های فرقه رجوی کاملا آشنا و مسبوق به سابقه میباشد.
حال در پاسخ به مریم رجوی باید گفت:
1- برای همه کسانی که با این کارهای جاسوسی و ترویستی و ورود غیرقانونی نیرو به داخل کشورها آشنایی دارند واضح و آشکار است که بدون حمایت و پشتیبانی دولت ها، از توان یک فرقه فرسوده و کهنه، دور افتاده در کشور آلبانی کاملا خارج است و لطفا بفرمایید برای چه دولت و سیستمی پادویی، جاسوسی و مزدوری میکنید؟
2- اگر ناگزیر به اعتراف شده اید که گزارش وزیر اطلاعات دولت ایران درست است و تازه انتقاد دارید که آمار دستگیرشدگان را کم گفته و تازه دستگیرشدگان توسط اطلاعات سپاه را عمدا از قلم انداخته است، بفرمایید چرا قبلا از این گزارش خودتان اعلام نکردید و برای دفاع از نیرو های دستگیرشده خود زودتر دست به دامان سازمان ملل نشدید؟ حال که رکب خورده و مات و مبهوت از گزارشات و سخنرانی وزیر اطلاعات ایران شده اید بفکر حقوق مزدوران خود افتاده اید؟
3- مشخصا از خود مریم رجوی سوال میکنم: شما که اینقدر حقوق انسانهای در بند را فوت آب هستید چرا بیش سی و چند سال است به فکر حقوق پایمال شده نیرو های در بند تشکیلات خود نیستید؟ راستی ارتباط تلفنی با خانواده و پدر و مادر جزء حقوق اسرای در بند رجوی نبود که سالیان از آن محروم هستند و خود بنده نیز چندین بار برای فقط یک تماس با خانواده ام از شما تقاضا نموده که همواره با جواب منفی و تهمت بریده و وابسته به رژیم مواجه شدم؟
4- راستی ملاقات و دیدار خانواده ها و پدر و مادران پیر و سالخورده ای که از اقصی نقاط ایران برای دیدار فرزندانشان به درب پادگان اشرف می آمدند از حقوق این افراد نبود؟
5- راستی اسرای در بند تشکیلات شما و حتی جداشدگان آلبانی هیچ حق و حقوقی ندارند که شما در آنجا نیز با توسل به زد و بند های سیاسی با افراد کمیساریای به اصطلاح عالی پناهندگان و سایر حامیان آمریکایی تان آنها را از ابتدایی ترین حقوق محروم نموده اید؟
6- اگر راست میگویید که نیروهایتان داوطلب هستند فقط به یک سوال اساسی و تکراری برای یکبار هم که شده پاسخ بدهید: فقط 24 ساعت درب همین پادگان و یا زندان و تشکیلات را باز بگذارید و اجازه دهید نمایندگان همین سازمان ملل که مخاطب امروز شماست برای دیدار و مصاحبه با نیروهای اسیر در تشکیلات اقدام نماید.
لطفا به همین چند سوال پاسخ واضح و روشن بدهید و عمل کنید تا پایه های لرزان تشکیلاتتان فرو ریزد.
علی مرادی

منبع

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا