افعی، کبوتر نخواهد زایید ایران دیدبانهمنشین بهار در مقاله ای با نام سخنان مریم عضدانلو و یک سؤال ، با اشاره به صحبتهای مریم عضدانلو در سالگرد 17 ژوئن مینویسد:« مریم عضدانلو ، شنبه ۲۸ خرداد به یک نکته بسیار مُهم دیگری نیز اشاره کرده اند که ایجاد تأمل می کند :…« هدف ما به […]
افعی، کبوتر نخواهد زایید
ایران دیدبان
همنشین بهار در مقاله ای با نام سخنان مریم عضدانلو و یک سؤال ، با اشاره به صحبتهای مریم عضدانلو در سالگرد 17 ژوئن مینویسد:
« مریم عضدانلو ، شنبه ۲۸ خرداد به یک نکته بسیار مُهم دیگری نیز اشاره کرده اند که ایجاد تأمل می کند :
…« هدف ما به دست گرفتن قدرت به هر قیمت نیست ، تضمین آزادی و دموکراسی به هر قیمت است ــ حتی به بهای فدای موجودیت مان »
[این جمله ]اشاره به چه چیز دارد ؟ آیا حرف تازه ای نیست و همانست که در سرفصل هائی چون ۳۰ خرداد ۶۰ ، فروغ جاویدان ، و مقطع بمباران قرارگاه نیز گفته شده ؟ یعنی صرفاً اشاره به فدا و جانفشانی دارد ؟ و پاسخ به تهدیدات طالبان نفت و دلار است که لی لی به لالای حکومت می گذارند و وقت و بی وقت موش می دوانند و پاپیچ مجاهدین می شوند ؟
یا نه ، منظور مریم عضدانلو این است که در خود این توان را می بینیم که ( با حفظ اصول و ارزش ها ) از فُرم و موجودیت تشکیلاتی مان نیز بگذریم ؟ و در صورت لزوم از چارچوب های قدیمی [ مثلاً از سازمان مجاهدین ] با یک پوسته شکنی جسورانه ، عبور کنیم ؟ و بها و الزاماتش را هم بپردازیم ؟
… اگر چنین باشد ، بدیهی است که این دگرگونی که به محتوا راه می بَرد ، نمی تواند صوری و نمایشی باشد و شباهتی هم به تبدیل انجمن های هوادار مجاهدین ، که در گذشته به دفاتر ریاست جمهوری تغییر نام داد ــ ندارد. مثل آجری می ماند که اگر برداریم [ طبق قانون بازی دومینو ] همه چیز را زیر و رو ، می کند و طرح نو می اندازد…در این صورت چه بسا ریا و چاپلوسی برخی مریدان که از جمله موانع وصل مردم به مجاهدین شده ، جای خود را به بگو مگو های شجاعانه و چون و چراهای صادقانه ِ هواداران صدیق بدهد و هیچکس دلیلی نداشته باشد که بپندارد : زمین شوره سنبل بر نیآرد… چه بسا همه از عرش به فرش آیند و نه تنها مصونیت اظهار نظر را چون مردمک چشم پاس دارند ، بلکه خود را قبل از هواداران خویش زیر سئوال برده ، از ته ِ دل ، دعوت به انتقاد و نقد قدرت کنند.
بر گردیم به سئوالی که در آغاز طرح شد. آیا این عبارت نکته تازه ای در بر دارد ؟
هدف ما به دست گرفتن قدرت به هر قیمت نیست. هدف ما تضمین آزادی و دموکراسی به هر قیمت است ــ حتی به بهای فدای موجودیت مان… »
شکی نیست که مجاهدین نه ماهیتاً و نه در اشکال، توان ِ آنکه به هر دلیلی، در تشکیلات، استراتژی و تفکر خود تغییراتی ایجاد کنند را ندارند.
این امر محتومی است که مجاهدین با انتخاب انقلاب ایدئولوژیک در سال 1364 و در مواجهه مستقیم با شرایط عینی اجتماعی، پیشه خود ساخته و درست در بزنگاه انتخاب، درون گرایی و فرقه شدن را به منزله پشت کردن به تمامی تحولات گسترده سیاسی – اجتماعی برگزیدند.
پس از آن حضور در عراق و تن دادن به یک استراتژی خیانتکارانه، که تمامی پیشینه آنها را میسازد، راهکاری مناسب برای رسیدن به قدرت دیده و تا انتهای آن، تا آنجا که ممکن بود پیش رفتند.
حتی مینیمم التزام به شعارهای دموکراتیک در روابط درونی که بهترین عرصه برای آزمون پایبندی یک جریان سیاسی به شعارهایش است را رعایت نکردند و با سرکوب و سانسور، تلاش کردند تا همچنان پشت نمودن خود به واقعیتهای اجتماعی و سیاسی (در سطح داخلی و بین المللی) را حاکم گردانند.
چگونه مجاهدین قادر خواهند بود که حلقه محاصره این سنن دامنگیر را بشکافند و خود را نجات دهند.
هنگامیکه اعتقاد دارند که رجوی یعنی تاریخ مجاهدین، یعنی رهبر خاص الخاص و عقیدتی و خدشه ناپذیر و تنها راه وصول و اثبات این معنا، صرفاً از طریق حاکمیت دستگاه فعلی میباشد، سؤال این است که آیا جز به فروپاشی کامل تشکیلاتی مجاهدین و هزار تکه شدن آن، قادر به ذره ای انعطاف و پذیرش واقعیتهای بیرونی هستند یا خیر؟!
هر از گاهی هم که مجاهدین تغییراتی ایجاد کرده اند، آشکارا رفتاری فرمالیستی و صوری داشته اند که در نهایت فرصت طلبی، برای حفظ وضع موجود و فقط برای نمایش به طرف حسابهای خارجی بوده است، واقعیتی که نه کسی میتواند آن را انکار نماید و نه کسی میتواند از آن به نفع رویکرد مجاهدین دفاع نماید.
پاسخ به این سؤال فقط یک چیز است: افعی کبوتر نخواهد زائید!
