سال ۱۳۹۹ را بنوعی می توان سال همبستگی خانواده اعضای گرفتار در فرقه رجوی برای نجات فرزندانشان نامگذاری کرد. بنحویکه در این سال سازمان مجاهدین هیمنه پوشالی خود را در خطر دید و تا توانست به خانواده ها حمله کرد تا بلکه با فریب باز هم بتواند اعضای خود را در حصار بهم تنیده اردوگاه این گروه در آلبانی نگه دارد.
آغاز سال ۹۹ با طرح شکایت انجمن نجات کشور علیه «مجاهدین» به دولت آلبانی شروع شد خانواده های زیادی با امضای طومار شکایت نامه موافقت خود را با این طرح اعلام کردند بطوریکه طی مدت کم تعداد ۱۱۲۸۹ امضا جمع شد. که در این میان سهم خانواده های استان آذربایجان غربی به بیش از 500 امضا رسید.
سران فرقه رجوی بسرعت واکنش نشان داده و سعی کردند با کمتر نشان دادن تعداد امضا ها و تمسخر اعضای خانواده ها، این موضوع را به اعضای خود قالب کنند که این یک طرح برنامه ریزی شده از طرف نظام جمهوری اسلامی می باشد و خانواده ها شما را دیگر فراموش کرده اند و کسی منتظر شما نیست. در مرحله بعد هم خانواده ها را به عنوان تروریست به سران دولت آلبانی معرفی کردند.
البته اوج دریدگی و وقاحت رجوی توهین به خانواده های اعضای گرفتار در این فرقه و بکاریگری کلمات زشتی مثل «الدنگ» و «مزدور» و . . . بود. که نشان از ماهیت فرقه ای و ساختار بغایت ارتجاعی این گروه دارد.
توهین های فرقه رجوی هرگز مانع از سکوت خانواده ها نشد و آنان مصمم تر از قبل و این بار نه با امضای دیجیتالی بلکه با صوت و تصویر به میدان آمدند تا بار دیگر ضمن افشای دروغ های سران فرقه رجوی مطالبات به حق خود را به گوش افکار عمومی در ایران و جهان برسانند.
سران فرقه رجوی به جای اینکه اجازه بدهند اعضای گرفتار در فرقه با خانواده های خود که سالها منتظر آنها هستند ارتباط برقرار کنند آنان را به اجبار جلوی دوربین های خود نشاندند تا به عزیزانشان مطابق خواست فرقه توهین کنند. تا بدین ترتیب با وارونه جلوه دادن حقایق شاید مدتی دیگر بر عمر سازمان فریبکار خود بیافزایند.
در این معرکه گیری های ویدیوئی از بهمن محمدنژاد و عبدالله مقدسی نهایت سواستفاده را کردند تا در مقابل خواسته ی خانواده هایشان واکنش نشان دهند و آنان را متهم کنند که مامور ورارت اطلاعات هستند.
آنچه که در طول پیام های ویدئویی این فریب خوردگان دردآور بود اینکه آنان حتی سلام و احوالپرسی کردن با خانواد هایشان که ساده ترین و مقدم ترین ابزار ارتباط گیری است توسط سران فرقه از یادشان برده شده بود.
علیرغم همه ی توهین ها و تروریست خطاب کردن خانواده ها توسط سران فرقه رجوی، چون خانواده ها می دانستند که فرزندانشان چاره ای جز اطاعت اوامر سران فرقه را ندارند این توهین را به دل نگرفتند و بیش از پیش به خواسته هایشان پایبند شدند.
در ۱۶ تیر ۱۳۹۹ تعدادی از خانواده های جنوب استان آذربایجان غربی در شهر میاندوآب دور هم جمع شدند تا همگی برای بار هزارم از فرزندان خود بخواهند که به سالها دوری و بی خبری پایان دهند و با آنان تماس بگیرند. در بیانیه پایانی این گردهمایی خانواده ها مصرانه بر خواسته های خود که همان ارتباط و دیدار با عزیزانشان پافشاری کردند.
در پایان گردهمایی میاندوآب آقایان: لیدر نوایی برادر پوران نوایی، علیرضا فرجی پور برادر محمدرضا فرجی پور، حکمعلی نورعبادیان برادر قوچعلی نورعبادیان، عبدالله گورکی برادر عبدالرحمن گورکی، اصغر عباسی برادر خلیل عباسی و مجید و شخصه شخصی زاده برادران رسول شخصی زاده با ارسال پیام های ویدئویی از آنان درخواست کردند که به نزد خانواده هایشان باز گردند.
این گردهمایی هم به مزاق سران مجاهدین خوش نیامد و تا جایی که برای تخریب آن گزارش تصویری ساختند و تا توانستند ایراد گرفتند و تخریب کردند. نه از خواسته خانواده ها سخن گفتند و نه از دوری و دلتنگی آنان.
رهبران ضد خلقی مجاهدین که زمانی سنگ مردم ایران را به سینه می زندند حال خانواده های اعضای خود را همچون دشمنانی می دیدند که باید در مقابلشان می ایستادند!
در تاریخ ۲۸ تیر ۱۳۹۹ خانواده های انجمن های نجات از ۲۷ استان در سرتاسر کشور در یک ارتباط ویدئویی گردهم آمدند تا بار دیگر از دولت آلبانی بخواهند شرایط لازم برای ارتباط تلفنی، تصویری و ملاقات حضوری آنان با عزیزانشان که در اردوگاه فرقه رجوی در خاک آلبانی گرفتار آمده اند را فراهم کنند.
از استان آذربایجان غربی هم افرادی از خانواده های فتاحیه، نمازدوست و سعادت ایرانی به عنوان نماینده در این ارتباط حضور بهم رسانده و خواسته های خود را مطرح کردند.
در مجموع صدها پیام از طرف پدران، مادران، برادران، خواهران و همسرانی که سالهاست از وضعیت عزیزان خود بی خبرند به ارگان های بین المللی و حقوق بشری ارسال شده است تا شاید بتوانند خبری از عزیرانشان را بدست بیاورند.
باید گفت طی سال گذشته سهم استان آذربایجان غربی در این میان بیش از ۵۰۰ امضا و لیست درخواست برای ملاقات از دولت آلبانی، ۳۷ فیلم انتشار یافته در یوتیوب و آپارات و انتشار ۲۰ مورد از نامه ها در سایت های داخلی و خارجی بوده است.
در این میان باید به مرگ و میر اعضاء در اردوگاه این فرقه در آلبانی در سال گذشته نیز اشاره کرد که بخشی از آن ناشی از ابتلا اعضاء به ویروس کرونا و بخشی دیگر نیز ناشی از بیماریهای صعب العلاج از جمله سرطان و سکته های قلبی بوده است که شرایط را برای زنده ماندن آنان به مراتب سخت تر کرده است.
نتیجه اینکه سران فرقه رجوی علیرغم همه ی هوچی گری ها، فریبکاری ها و فشارهای روحی و روانی در حق اعضای گرفتار هرگز نتوانسته است آنان را قانع کند که در این فرقه بمانند.
بنابراین اعضای گرفتار در مقایسه وضعیت خودشان و زندگی آزاد جداشدگان به این نتیجه رسیده اند که اردوگاه فرقه در آلبانی دیگر جای ماندن نیست و برای رهایی باید قبل از حصارهای فیزیکی ،حصار های ذهنی خود را بشکنند. و باید سال ۱۴۰۰ را سال جدایی ها و از هم گسستن بند از بند این فرقه منحوس نامید.