بخشعلی علیزاده صحبت های خود را با تبریک بازگشت پرویز حیدرزاده به وطن آغاز کرد و با بیان این که هیچ کجا خاک وطن نمی شود اظهار امیدواری کرد که سایر افراد دربند هم بتوانند بازگردند.
در رابطه با تجربه بازگشت به وطن، علیزاده گفت با دنیایی از ابهام و نگرانی وارد ایران شدم. 27 سال جلوی حکومت جمهوری اسلامی ایستاده بودم که نصف آن مسلحانه بود یعنی تا قبل از خلع سلاح شدن مان توسط نیروهای امریکایی. با این که خانواده گفته بودند که حکومت ایران شما را عفو کرده است باز هم در ابتدای ورودم منتظر محاکمه بودم. یک هفته ای قرنطینه بودم و بعد از آن بدون هیچ محدودیتی زندگی آزاد خودم را در پی گرفتم.
در پاسخ به این سوال که ” شما که جدا می شوید رابطه هایتان چگونه است؟ چقدر به هم کمک می کنید؟” علیزاده گفت من با جداشده ها در ایران و خارج کشور در ارتباط هستم . ما بدون هیچ محدودیتی باهم مرتبط هستیم. در واقع اگر کسی بخواهد محدودیت ایجاد کند خود سازمان مجاهدین است.
سوال بعدی در رابطه با ” زمان به طول انجامیدن پروسه جدایی بخشعلی بود” . علیزاده در این رابطه گفت : فردی که وارد تشکیلات می شود، از لحظه ورود تحت آموزش های خاص و نشست های مغزشویی قرار می گیرد و اطلاعاتی از دنیای بیرون ندارد جز آن چه در چارچوب سازمان به او داده می شود.
سازمان در مواجهه با فردی که درخواست جدایی می دهد در ابتدا از طریق صحبت پیش می رود. در این مرحله اگر فرد در تصمیمش شل باشد با چرب زبانی و هدیه و وعده و وعید او را نرم می کنند. اگر این تکنیک جواب نداد او را به مسئول بالاتری که او را از لحاظ تشکیلاتی ارزیابی کند که در چه مرحله ای است. در نهایت وقتی دیدند فرد در تصمیم خود مصمم است او را به نشست های دیگ هدایت می کنند. در نشست های دیگ که با حضور حدود 200 نفر برگزار می شود، فرد مورد نظر سوژه می شود و تحت فشار جمعی بسیاری قرار می گیرد. در عراق که بودیم اگر این مرحله هم در تصمیم فرد خللی ایجاد نمیکرد، فرد را در زندانی به نام مهمانسرا به مدت دو سال حبس میکردند و سپس تخویل استخبارات عراق می دادند و راهی زندان ابوغریب می شد.
در آلبانی به این دلیل که سازمان زیر ذره بین خبرنگاران و مقامات آلبانی و .. بود ، پروسه جدایی سریع تر پیش می رفت. مثلا برای من چندین نشست برگزار کردند تا مرا منصرف کنند اما وقتی به نتیجه نرسیدند گفتند برو نظر نهاییت را بنویس و مکتوب خواسته ات را اعلام کن. من هم 5 دقیقه بعد نوشتم و تحویل دادم.
برای خروج از سازمان مهمترین مسئله اراده جدی است.
بخشعلی علیزاده در قسمت دیگری از صحبت هایش مهم ترین اهرم سرکوب تشکیلاتی در سازمان مجاهدین را ” قرار دادن افراد در مقابل هم” عنوان کرد. که این مسئله را حتی برای اعضای جداشده هم پی گرفته است.
نشست های عملیات جاری یکی از ابزار این تاکتیک است تا خواسته های رهبری محقق شود. خواسته رهبری زمانی محقق می شود که افراد هیچ گونه رابطه دوستانه ای با هم نداشته باشند.
علیزاده گفت نقطه اوج این داستان نشست های طعمه بود که در سال 1388 در قرارگاه باقرزاده برگزار شد. این نشستها بیش از یک ماه به طول انجامید.
تمامی این ترفندها برای نگه داشتن افراد بود تا نیرو به نقطه جدایی نرسد. رجوی در نشست ها گفته بود که وظیفه 1 تا 100 هر مسئول حفظ نیرو است. از دیگر مباحثی که در این قسمت به آن ها پرداخته شد:
– شرایط ورود به ایران، روابط، سختی ها و شادی های بازگشت به آغوش خانواده
– ازدواج، پدر شدن و شریط امروز
این بخش که بخش آخر مصاحبه بود با جمع بندی مختصر، به برخی از سوالاتی که در جریان این خاطرات رسیده بود پاسخ داده شد.
علیزاده این بخش را با پیامی به اسرای کمپ اشرف رجوی در آلبانی به پایان برد.
برای دانلود اینجا را کلیک کنید.
بخشعلی علیزاده در قسمت های قبلی خاطرات خود از خدمت سربازی و اسارت در جبهه شروع کرد. بعد از شکست عملیات مشترک صدام و رجوی و کشته شدن هزاران تن از مجاهدین خلق، علیزاده برخلاف تمامی قوانین بین المللی تحویل مجاهدین خلق شد. ایشان در خاطرات خود بجز شرح ماوقع اشاره کردند به
– بحثهای ایدئولوژی، طلاقهای اجباری، جدا کردن کودکان
– تفکرات رجوی، تعهد گیری های مکرر، تعطیل و تشکیل های مکرر سازمان مجاهدین خلق
– واکنش رجوی به شکست صدام، ورود امریکا، تسلیم مجاهدین خلق، مخفی شدن مسعود رجوی و فرار مریم رجوی به پاریس
ایشان در ادامه توضیحاتی دادند در مورد:
– خروج امریکایی ها، ورود سازمان ملل، درگیری های داخلی کمپ اشرف، انتقال نفرات به کمپ موقت لیبرتی و وضعیت آن کمپ
– انتقال از عراق به آلبانی، نقش سفارت امریکا، بسته شدن دفاتر سازمان ملل و خیریه رمسا و تشدید فشار بر جداشدگان
– مصاحبه های آمریکایی ها، آلبانیایی ها
– تصمیم ایشان به جدا شدن و مشکلات سر راه
– عبور از مرز از آلبانی تا آلمان
– گرفتن پناهندگی آلمان، پس دادن پناهندگی آلمان و بازگشت به وطن