زندان اسکان به روایت قربانیان فرقه رجوی – قسمت دوم

مرحوم صمد نظری عضو پیشین مجاهدین خلق که در اوایل دهه 70 از تشکیلات جدا شد و به ایران بازگشت در بخشی از کتاب زندگی نامه خود با عنوان “ردپای اهریمن” به زندان های مورد استفاده سران مجاهدین خلق برای سرکوب و مجازات اعضای خود، می‌پردازد.
او مکان هایی که سازمان از آن ها به عنوان زندان برای نیروهای جداشده و منتقد خود استفاده می کرد را به قرار زیر تقسیم بندی میکند:

زندان کنار آرامگاه (مهمان‌سرای مزار)، زندان بنگالستان واقع در کنار اتوبان، زندان دانشکده عارفی و ساختمان رادیو (عارفی اصطلاحی بود که در سازمان بجای کلمه عراقی استفاده می شد)، مقرهای لشگر 15 و 93، زندان اسکان مجموعه های A,F,G که مختص زن‌ها و خانواده های جداشده بود، زندان کنار تصفیه خانه که زندان رسمی سازمان است.

نظری توضیح می‌دهد که در سال 1370 تعدادی از خبرنگاران خارجی را به زندان رسمی آوردند تا چند اسیر ایرانی را که در جنگ‌های مرزی شهر خانقین دستگیر شده بودند به آن ها نشان دهند. در آن زمان مسئولان سازمان مسیرهای ورودی مجموعه های اسکان و اسکان H را بستند تا خبرنگاران به آن مجموعه زندانی که مخفی بود راه پیدا نکنند.

این عضو پیشین مجاهدین خلق که در سال 1393 دار فانی را وداع گفت درباره شکل ظاهری زندان اسکان می نویسد:” زندان اسکان مجموعه H که قبلاً مجموعه آخر اسکان قرارگاه اشرف بود و در سال 70 به صورت قلعه‌ای نظامی با دیوارهای بلند پیش ساخته بتونی به ارتفاع 5 متر محصور شد. به علت بلند بودن دیوار زندان H و سیم‌های خاردار چند لایه و برج‌های دیده بانی بلند و سیم‌های خاردار اطراف آن، این محل شبیه قلعه نظامی خاصی شده بود که از بیرون چنین به نظر می رسید که پایگاه یا تأسیسات مهم اتمی و استراتژیکی در این محل نگهداری می‌شود، به همین دلیل در زمستان سال 70 تعدادی از بازرسان بین المللی سلاح اتمی که از منطقه خالص بازدید می‌کردند متوجه زندان H می‌شوند و برای بازرسی آن از ارتفاع پایین با هلی‌کوپتر سفید UN چند بار روی آن گشت می‌زنند و متوجه زندانیان می‌شوند و سپس آنجا را ترک می‌کنند.”

مزدا پارسی