
پس از وقوع جنگ جهانی دوم و حمله آلمان نازی به لهستان در سال ۱۹۳۹ دستگاه اطلاعاتی ارتش نازی به فرماندهی و سرکردگی هیتلر اردوگاه آشویتس را که قبلا یک پادگان نظامی بود به یک اردوگاه اسیران جنگی تبدیل کرد. اولین گروه از اسیران که به آشویتس منتقل شدند تقریبا به طور کامل از لهستانی ها تشکیل می شدند.
اردوگاه “آشویتس” بزرگترین و مجهزترین اردوگاه کار اجباری آلمان نازی به شمار میرفت. ساکنان اردوگاه در اتاق های گاز در اثر گرسنگی و کار طاقت فرسا و حتی آزمایش های پزشکی کشته می شدند. این اردوگاه در ۲۸ ژانویه ۱۹۴۵ میلادی برابر با ” 8 بهمن ماه سال خورشیدی ” توسط نیروهای ارتش سرخ شوروی سابق از دست قوای آلمان نازی آزاد گردید.
در سال ۱۹۷۹ میلادی سازمان یونسکو این اردوگاه را به عنوان ” نماد بیرحمی انسانی نسبت به همنوعان خود در قرن بیستم” در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار داد. همانگونه که در تاریخ از زبان بازمانده های آشویتس ثبت گردید؛ عنوان شده آلمانی ها اسیران را به دلایل کوچک مورد ضرب و شتم و شکنجه و اعدام قرار میدادند و در آنجا اتاق های گاز و کوره های سوزاندن انسان ها وجود داشت. جسم اسیران همواره مورد آزار و نیستی قرار می گرفت.
حال در هزاره سوم، جهان شاهد تبلور آشویتس دیگر با عملکرد نوین و تفاوتی پلید ترعلیه انسانیت با نام اردوگاه “مانز” در نزدیکی همان منطقه اروپایی یعنی کشور آلبانی به سرکردگی مسعود رجوی می باشد.
این عملکرد نوین و تفاوت ها در ساختار نبوده بلکه اردوگاه “مانز” متعلق به سازمان تروریستی فرقه گرای رجوی همانند اردوگاه “آشویتس” شامل قرارگاه های متعددی است که فقط در شیوه های شکنجه اسرا تفاوت داشته یعنی جدا از شکنجه های جسمی افراد، شکنجه های روحی و به جای اتاق گاز، اسیران را در اتاق های موسوم به “دیگ و نشست های عملیات جاری” مورد آزار قرار داده آن هم با سبک و سیاق نوین.
اردوگاه آشویتس نازی جسم اسیران را یکباره میسوزاندند و تمام، اما اردوگاه مانز رجوی، ریشه و روح آدمی را میسوزاند و با اسارت ذهنی و عینی هر لحظه اسیران را به کام مرگ لحظه ای کشانده. همچنین خانواده های چشم انتظار را در دوری طولانی و ممانعت از دیدار عزیزانشان به استقبال انتظارهای طولانی میفرستند. اردوگاه مانز رجوی نیز با این وسعت اسارت ها، شکنجه های روحی و جسمی، کارهای اجباری طاقت فرسا و قطع ارتباط افراد با دنیای امروزی در قرن جدید آن هم در کشور آلبانی باید توسط سازمان یونسکو جنایت علیه انسانیت و بی رحمی شناخته و رسانه ای شود. نخست وزیر کشور آلبانی که به تازگی از وجود چنین اردوگاهی حمایت می کند باید از خطرات ناشی از استقرار چنین سازمان مخوف تروریستی و اردوگاه های آن سازمان هوشیار و آگاه گردد.
با آرزوی آزادی تمام اسیران و فروپاشی اردوگاه های رجوی
ناصر رضایی