سالن ویلپنت در حومه پاریس، از سال ۲۰۰۷ به محل اصلی برگزاری گردهمایی‌های سالانه سازمان مجاهدین خلق ایران تبدیل شده بود. این گردهمایی‌ها با حضور هزاران نفر از ایرانیان و غیر ایرانیان خارج از کشور و همچنین شخصیت‌های سابق و لاحق سیاسی و بین‌المللی برگزار می‌شد.
در این گردهمایی‌ها که با نام‌هایی مانند «به سوی آزادی» و «به سوی پیروزی» شناخته می‌شدند، موضوعاتی مانند «آزادی»، «دموکراسی» و «مبارزه با حکومت ایران» مورد بحث و بررسی قرار می‌گرفت. برای مثال، گردهمایی سال ۱۳۸۶ با عنوان «به سوی آزادی» و با حضور بیش از ۵۰ هزار نفر برگزار شد. در گردهمایی‌های سال‌های بعد نیز شخصیت‌های دلار بگیر خودفروش سیاسی و بین‌المللی از سراسر جهان در ویلپنت حضور می یافتند.
این گردهمایی‌ها به عنوان یک تریبون برای سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت ایران برای فریب افکار عمومی و فریب برخی دولت های بیگانه برای بیان دیدگاه‌ها و اهداف کذائی سازمان مجاهدین خلق استفاده می شد.
آخرین تجمع سازمان مردم فریب مجاهدین خلق در ویلپنت فرانسه، مربوط به گردهمایی سالانه ی آن بود که در روز شنبه ۱۰ تیر ۱۳۹۶ (۱ ژوئیه ۲۰۱۷) برگزار شد. این تجمع با عنوان «به پیش با مقاومت ایران، تغییر رژیم در دسترس است» برگزار شده بود. طبق روال در این تجمع، مقامات سابق و کنارزده شده و بازنشسته از اروپا، آمریکا، کانادا و خاورمیانه عربی حضور داشتند و سخنرانی کردند. در همین آخرین ویلپنت بود که ترکی الفیصل، شاهزاده سعودی و رئیس اسبق دستگاه اطلاعاتی عربستان در کنفرانس سازمان در پاریس حضور یافت و در سخنرانی خود از مسعود رجوی سرکرده این گروه به عنوان «مرحوم مسعود رجوی» یاد کرد.
الان قریب به 10 سال است که از ویلپنت های کذائی ، هیچ خبری نیست! چرا ؟
جواب خیلی ساده است، بدنه ی بی سر این سازمان بی آبرو ، دیگر در بین اروپائی ها هم خریداری ندارد. اخراج از عراق و سقوط سازمان مجاهدین خلق در باتلاق آلبانی ، بیشتر از قبل سازمان را به تلاشی خود نزدیک کرده است.
مریم رجوی ناتوان، آن کسی نبود که بتواند حتی سکان یک سازمان تروریستی را در دست بگیرد، او از همان اول هم زن هیچ میدانی نبود، از همان ابتدا هم عروسک خیمه شب بازی مسعود رجوی بود که روزها برای اثبات نقش فرمالیستی زنان در مبارزه در سازمان “عرض اندام” می کرد و شب ها هم برای مسعود رجوی.
شکست های سنگین و پی در پی سازمان در عرصه ی بین المللی، منتج به حذف ویلپنت ها و سازمان شد و سازمان پس از اخراج از عراق، کارآیی می نیمم خود را نیز به کلی از کف داد. سالهاست که سازمان از شعارهای : ” به سوی آزادی ” ، ” به سوی پیروزی “، ” آزادی “، ” دمکراسی “، ” به سوی ایران ” و … دست کشیده است و بازنشسته شده است.( شعارهای ویلپنت).
امروز اگر در سازمان و رسانه های سازمان از مراسم های گذشته ی ویلپنت نیز ، خبری نیست و خرداد و تیرماه هر سال حتی در کلام هم از ویلپنت ها گفته نمی شود، نشان از سقوط سازمانی است که به دلیل ماهیت ضد مردمی و وطن فروشانه ی خود در وانفسای تحولات جهانی، همه چیز خود را از دست داد، جز تعداد معدود از اسیرانی که در اشرف 3 ، آنها را در درون حصارها به بند کشیده و در اسارت نگه داشته است، این سازمان در داخل و خارج کشور هیچ همراهی ندارد.
محمدرضا مبین