به نظر میرسد که دهه هزار سیصد و سی هجری شمسی اوج حاکمیت اوباشان، جاهلان و قمه کشان در تهران بود. بیشتر از این که قانون و حکومت نقش در حل وفصل مشکلات مردم در محلات مختلف شهر را داشته باشد جاهلان، نوچه هایشان و هواداران آن ها بودند که به روش خشونت آمیز و با استفاده از ابزارهائی مثل کارد و قمه به اختلاف های گروهی و غیرو خاتمه میدادند.

پس از شکست استراتژی مجاهدین برای خروج از لیست گروههای تروریستی و سرمایه گذاری چهار ساله از سال 2002 تا سال 2006 و صرف میلیون ها دلار و استخدام صد ها وکیل عالرتبه برای یافتن راهی برای به چالش کشیدن رای اتحادیه اروپا اکنون آنان سیاست جدید و روش نوینی را در برخوردشان با اروپا اتخاذ کرده اند. این روش جدید همانا سیاست برخورد و تقابل بجای صحبت و گفتگو و در یک بیان ساده انتخاب”سیاست جنگ” بجای”گفتگو” با سیاستمداران اروپایی است.

از زمانی که مجاهدین اعلام به مبارزه مسلحانه علیه نظام نمودند و متعاقب آن تشکیلات و زیر مجموعه خود را از ایران به خارج از مرزها کوچ دادند، در اولین گام ها تمامی تلاشش را معطوف به نفوذ نیروهایش برای عملیات به داخل کشور می کرد که خود یکی از بزرگترین مشکلات سازمان تلقی می شد. و می بینیم که بعد از سال های اولیه، تحرکات نظامی سازمان و ترور اشخاص اعم از دارای مقامات و چه مردم کوچه بازار ورود نیروهای سازمان به داخل خاک میهن بسیار سخت شد، به طوری که دیگر نوار مرزی ایران عراق که در آن روزها درگیر جنگ بودند مکان امنی برای نفوذ نبود و چه بسیار نیروها که حتی با شبیه کردن خود به افراد کرد باز هم مورد پیگرد و دستگیری نیروهای امنیتی ایران قرار می گرفتند.

سازمان مجاهدین خلق ایران از ابتدای تأسیسش با خط مشی مسلحانه پا به عرصه وجود گذاشت و در همه طول سالیان بقای خود این روش را ادامه داده و حتی در حال حاضر نیز در پس پرده و با حمایت از گروههای حامی صدام به این روش خشونت بار ادامه میدهد. در حال حاضر گاه و بیگاه میبینیم افراد یا گروههایی را از پارلمانهای اروپایی یا آمریکایی که می آیند و با این استدلال که این سازمان در سالهای قبل این کار یعنی عملیات مسلحانه و خشونت آمیز انجام داده است ولی از سال 2001 به بعد سازمان این خط را کنار گذاشته و فقط کارهای فرهنگی و دمکراتیک انجام داده است و همین دلیل کافی است تا آنها را از لیست گروههای تروریستی درآورییم!

سازمان مجاهدین خلق بر اساس یک سنت دیرینه بار دیگر در آستانه فرارسیدن چهارشنبه سوری با صدور اطلاعیه ای به برگزاری این مراسم سنتی و پیوند زدن آن با معضل سرنگونی فراخوان داد. این اطلاعیه از اخبار نیمروزی تلویزیون مجاهدین در چهارشنبه 2 اسفند پخش شد. بر اساس سنت این سالها متعاقب انتشار این اطلاعیه تلویزیون مجاهدین مبادرت به پخش تصاویری از مراسم سالهای گذشته نمود.

این سئوالی کاملآ بجا ؛منطقی و حق مسلم اپوزسیون، رسانه های همگانی، هزاران هموطن آگاه به مسائل ایران وپژوهشگران خارجی هست که در رابطه با تحرکات اپوزسیون خارج کشور فعال اند و مایل هستند تا پاسخی در خور، از جانب بنده دریافت نمایند. این موضوع بعد از انتشار اعتراضیه ای که در قبال دروغپردازی و شیادی اخیر فرقه، به هفته نامه ساندی هرالد داده و متعاقب آن مصاحبه ای با رادیو بی بی سی انجام دادم انعکاس فوق العاده گسترده ای یافت

برنامه ارتباط مستقیم یکشنبه شب سیمای موسوم به آزادی با بازگشت نادر رفیعی مجری گذشته این برنامه همراه بود. حضور نادر رفیعی در مقایسه با مسعود کلانی حداقل این حسن را داشت که به مخاطب یادآور می شد خنده هم جزیی از واکنش های روزمره انسان است. این برنامه با حضور محمدعلی جابرزاده عضو کمیسیون مطالعات سیاسی شورای ملی مقاومت و همچنین عضو سازمان مجاهدین خلق اجرا شد. جابزاده در ابتدای برنامه با اشاره مختصر به رود تحولات منطقه در چند سال گذشته ادعا کرد جمهوری اسلامی مانع اصلی بر سر راه تحقق صلح و دمکراسی در عراق است.

بنا به تقاضای دانشجویان داروسازی بیمارستان شهر خرونینگن هلند در روز 12 فوریه، سمینار فشرده ای در مورد شرایط ویژه روحی –روانی و مشکلات و پروسه های حقوقی و پزشکی مهاجرین، برگزار گردید. پس از توضیحات مسئول دانشجوئی در مورد نیاز دانشجویان به آگاهی بیشتر در مورد نگرش و تفاوت فرهنگی اروپا و مهاجرینی که در هلند ساکن می باشند، و شیوه برخورد با این مسائل، خانم” میرینگ” از سازمان پناهندگی شروع به سخنرانی نمود و در مورد پروسه پناهندگی و فشارهای روحی که در شرایط گوناگون به آنان تحمیل شده است، پرداخت.

ظاهرا تعدد و تراکم سایتهای اینترنتی پوششی مستقیم و غیر مستقیم سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت با دهها اسم مستعار و ریز و درشت و درج مطالب تکراری با اسمهای کلیشه ای و اندک نویسندگان آنها، حوصله گردانندگان سایتهای مجاهدین را هم سر آورده است. مجاهدین از یک سو ناگزیر به اثبات قابلیتهای دمکراتیک در درون خود هستند و از سویی دیگر درگیر جزمیت های سیاسی و ایدئولوژیک و هژمونی طلبی، این تعارضات بعضا منجر به تنش هایی در میان عناصر وابسته به شورای ملی مقاومت می گردد.

وقتی تمام درهای حقیقت بسته باشد، راه پس و پیش هم نمانده باشد، تمام معادلات تبلیغاتی ذهنی هم به هم ریخته باشد و مجبور باشی پاسخ پرسشهای زیادی را بدهی و برای این پاسخگویی مجبور باشی فشارهای زیادی را تحمل کنی و تازه به باورت هم رسیده باشد که حق و حقیقت در طول و عرض اندیشه و جایگاهت موج می زند آنگاه مجبوری برخلاف درونیات تثبیت شده خود به دیگرانی که دنباله رو اندیشه نامتجانس تو هستند وعده و وعید بدهی، حقیقت را وارونه جلوه دهی، آینده ای را که نمی دانی چگونه است شیرین و زیبا ترسیم کنی و عدالت را از منظر خود تفسیر و تشریح کنی و برای قوت این تفسیر از یافته های ذهنی مضمحل نیز بهره ببری.

رهبری سازمان مجاهدین بعد از اطلاعیه شورای وزیران اقتصاد اتحادیه اروپا مجبور شده که راه اندازی کارناوال و جشن رقص و شادی در پادگان اشرف به دلیل خروج از لیست گروه های تروریستی را متوقف کند. خروجی که واقعیت خارجی نداشت، زیرا اساساً حکم دادگاه لوگزامبورگ به موضوع خروج این سازمان از لیست گروه های تروریستی ارتباط نداشت، بلکه به لغو مسدود بودن منابع مالی سازمان مجاهدین در اروپا اختصاص داشت که آن هم با بیانیه شورای وزیران اقتصاد اتحادیه اروپا منتفی شده است.

« تروریسم حاصل کار دست‎هاى مریى است؛ پروژه‏اى تشکیلاتى است و گزینشى استراتژیک و توطئه‏اى به قصد آدم‎کشى و وحشت‏افکنى. پس شگفت نیست اگر دست‎اندرکاران این توطئه از توجیه استراتژى خود در محضر عام اکراه داشته باشند. ولى وقتى توجیه اخلاقى پذیرفته نباشد، راه براى مدافعه و توجیه اید‏ئولوژیک باز مى‏شود. با این حال، مهم است که این دلایل را دقیقاً ببینیم و صریحاً رد کنیم.