ریز جدول”صدها هزار” دلاری که توسط سازمان مجاهدین و شورای ملی مقاومت به آقای اسماعیل وفا یغمائی پرداخت شده است کجاست؟ اگر اینچنین لیستی وجود ندارد، پس چگونه می توان ادعای پرداخت”صدها هزار دلار” به او را باور کرد؟ اگر چنین لیستی وجود دارد، چرا حال که بخشی از این اسناد را منتشر کرده اید، همه اسناد را منتشر نمی کنید؟ آیا از آقای یغمائی که زمانی عضو مرکزیت سازمان و سپس عضو شورای ملی مقاومت شما بوده هیچگاه در مورد پول های خرج شده توسط او که به قول شما بخشی از آن برای”سفرهای متعدد و متنوع” بوده است، گزارش خواسته اید؟

امروز بهتر از قبل مشخص شد که چگونه آنها به هم نیازمند شدند. رجوی ها بعد از صدام به ارباب جدید نیاز داشتند و از طرف دیگر ارباب جدید به نیروی جنگی و نظامی احتیاج نداشت بلکه به کسانی نیاز داشت تا از ظاهر ایرانی آنها سوء استفاده کرده و بر علیه ایران که آن را رقیب بزرگ منطقه ای خود می دانست بهره برداری نماید. در راستای اهداف ارباب جدید بود که رجوی ها بر خلاف گذشته حتی در ظاهر، مواضع ضد اسرائیلی را کنار گذاشته و در همه جا همسو با هار ترین جناح های صهیونیست ها شدند.

سایت رسمی رجویها مدعی شدند که به اسماعیل یغمایی ؛ کریم قصیم ومحمدرضا روحانی درمقاطع مختلف صدها هزاردلارپرداخت کرده تا بتوانند آنان را درچارچوب فرقه ای به کاربگیرند. رجویها بدین صورت خود دستشان را رو کردند که خود اصالت ندارند وطرف حساب نیستند وکسانیکه به جوال شان میروند صرفا بدنبال دلار و یورو بادآورده رجویها هستند چیزی که بارها وبارها یکایک جداشده های ازفرقه حول این قضیه به روشنترین شکل ممکن به روشنگری پرداختند واثبات کردند که رجویها به شورایی ها پول میدهند ؛ به ورشکستگان ولابیهای امریکا واروپا واسراییل پول میدهند وبه تمام گروههای تروریستی هم آخورخودشان پول میدهند تا حمایت بگیرند.

البته دور از انتظار هم نبود که این جنایتکاران بخواهند نسبت به اهانت به رسول خدا (ص) توسط ایادی استکبار غرب توهینی بکنند چرا که این جنایتکاران دست پرورده همین بی دینها می باشند و چون از طریق رژیم صهیونیستی و دول غربی حمایت و شانتاژ می شوند، هرگز نمی توانند نسبت به آنها بی احترامی کرده و با خواست آنها که همانا برهم زدن وحدت مسلمانان است مقابله نمایند و بر علیه آنها کار کنند که در اینصورت مریم عضدانلو که فقط بفکر بزک کردن و خوش گذرانی خودش است نمی تواند به جاه طلبی خودش برسد.

مهین صاحب شخصیتی بود که با سایر فرماندهان زن جماعت فرقه فرق داشت با وجود این که سابقه او از نظر تشکیلاتی از بقیه زنان بیشتر بود ولی در پایین ترین رده تشکیلاتی کار می کرد او به اصطلاح نظم نوینی را که مریم بنام انقلاب آورده بود را قبول نداشته و نه گزارش می نوشت و نه گزارش می خواند و نه علیه کسی موضع می گرفت و رفتار فرقه را قبول نداشت به همین دلیل در جایگاه پایین کار می کرد

در فرقه رجوی شکل و محتوای همه مسائل نه تنها هیچ هم خوانی با همدیگر ندارند بلکه صد و هشتاد درجه عکس و متناقض هم هستند بطور مثال در حرکت تروریستی که در پاریس صورت گرفت رجوی اقدام به محکوم کردن آن کرد. در حالیکه رجوی مدعی مبارزه با تروریسم هست و حملات تروریستی را محکوم می کند و در همین رابطه خانم مریم رجوی اخیراً حمله تروریستی به دفتر روزنامه عربی در پاریس را محکوم کرده است ولی گروه فرقه گرای تحت رهبری خودش یکی از خطرناک ترین گروههای تروریستی هست

در طی همین هفته شاهد جان باختن دو تن از اعضای قدیمی مجاهدین (در آلبانی و لیبرتی) بوده ایم. نگاهی به نحوه ی خبررسانی فرقه در مورد این دو نفر به وضوح نشان می دهد که رجوی”خود” را به جای”خدا” نشانده و قربانیان را هم بر اساس تفکر”خود خدا بینی” ارزش گذاری، و بر همان اساس القاب زیر و زبر به آنان اعطاء می کند. این زوج که هزاران جوان را به کام مرگ کشیده و روز به روز بر سرکوب اعضای بازمانده و بر تهدید منتقدان خود افزوده اند، خبر فوت یک پدر پیر را با بی احترامی به شکلی انعکاس داده اند که جز تحقیر و طلبکاری در آن به چشم نمی خورد.

بنابراین تنها احساسی که با خواندن اینگونه اطلاعیه ها در ذهن و ضمیر آدمی نقش می‌بندد، مظلومیت اعضای ساکن در لیبرتی از یک سو و اوج بی شرمی، پستی و رذالت رهبران این گروه از سوی دیگر است که چگونه علیرغم اینکه خود عامل اصلی مرگ اعضای ساکن در لیبرتی هستند، ولی از آنان اینچنین در مسیر اهدافشان سواستفاده می‌کنند.

شرایط امروز هم مثل آن سالهاست، از یک طرف در عراق با وعده و وعید نفرات را زمین گیر کرده و چون آن جوسازی دیگر در عراق وجود ندارد مریم تلاش می کند تا از پولهای بادآورده استفاده کند و با خرید وکیل و… این خلاء را پرکند و توسط آنها جوسازی نماید و این همان آب در هاون کوبیدن است که فقط یک سری از نفرات عمرشان هدر می شود و این بطلان عمر را نمی شود جبران کرد و فقط در حسرت عمر از دست رفته می مانند تا روزی که به آزادی برسند.

پیشتر گفته بودیم که شکست جبهه عربی – غربی و عقیم ماندن طرح تجزیه کشور عراق که مجاهدین نیز خود را تمام عیار با آن همراه کرده بودند یک شکست استراتژیک و بعبارت دقیق تر پایان رویای ۱۱ ساله رهبران مجاهدین برای بازگشت بعثیون به قدرت و ماندن مجاهدین در خاک عراق محسوب شده و بیش از هر زمان دیگری تشکیلات مجاهدین را در معرض نابودی و مرگ کامل سیاسی قرار داده و بحرانهای فزاینده تشکیلاتی و سردرگمی رهبران آن در چاره جویی خود از نتایج سحر است.

خانواده های آن اسیران هم که اغلب دو دهه از وجود فرزندان و پدران ومادران خود بی خبر بودند فعال شدند و با وصل به این انجمن ها اقدام به تحصن در پشت دیوارهای اشرف کردند که این کار رجوی را ابتدا غافل گیر و مجبور به تن دادن به برخی ملاقات ها با تمامی محدودیت ها کرد. از آنجایی که این ملاقات های محدود باعث جدایی صدها تن شد لذا رجوی درب اسارتگاه را بست و همه خانواده ها را عامل اطلاعات ایران و مزدور معرفی کرد و آنچنان ترس و رعشه ای بر اندامش افتاد که سران ورهبران فرقه به تکاپو افتاده و مرگ خود را در حرکت خانواده دیدند و با تحریک و اجبار اسیران برای سنگ زندن به صورت پدران و مادران خود و به تلویزیون کشاندن آنها برای سرهم کردن چرندیات ضد خانواده راه آنها را برای خروج سد کند.

به هر حال رجوی برای اثبات این امر به صدام دایر براینکه اگر من نبودم از طرف شمال بغداد را گرفته بودند شروع به خوش رقصی به صدام کرد واین عمل را به خاطر آینده خودش و وجودش در عراق انجام داد چون خودش هم می دانست که بین ایران و عراق هرگز جنگ نخواهد شد و ماندنش در عراق به ضرر خودش می شود و یک روز چشم باز می کند وفقط یک قرارگاه خالی را نظاره می کند که امروز آن قرارگاه (اشرف) دیگر وجود ندارد وکمپ لبیرتی هم یک کمپ ترانزیتی است ومعلوم نیست برای چند سال ولی این برای من وبه سران فرقه رجوی روشن است که طولی نخواهد کشید آنجا را هم تخلیه می کنند واینها مقدمه های آینده بی آبرویی سیاسی و ایدئولوژیکی آن فرقه (سازمان مجاهدین خلق) خواهد بود